Bölünmek

Hiçbir partiye “bölünmek” hayır getirmez.

Ne CHP’ye, ne MHP’ye, ne de AK Parti’ye.

Hele gidip bir başka parti kurmak, tam bir maceradır.

Nitekim, Ecevit gitti bir başka parti kurdu da ne oldu?

Erdal İnönü’yle, Baykal’la, Karayalçın’la ve daha birçok yıldızla yollarını ayırdı da ne oldu?

Ne Ecevit ihya oldu, ne de terkettiği arkadaşları.

Sol, hâlâ kendini toparlayamıyor. (Tabii sol kaldıysa)

***

Bir de sağ’dan örnek vereyim.

Demirel’in Adalet Partisi...

Nasıl bölündü?

İçeride bir grup, Demirel’e kızdı, bütçeye kırmızı oy verdi, sonra da gitti Demokratik Parti diye yeni bir parti kurdu. (1970)

Ferruh Bozbeyli, Sadetin Bilgiç, Mehmet Turgut, Faruk Sükan gibi tecrübeli politikacılardı hepsi.

Çok iyi bir kadroydu.

Fakat siyaset ne onlara yâr oldu, ne de terkettikleri Demirel’e...

Yazık.

Demirel, bir daha toparlanamadı.

12 Mart ve 12 Eylül askeri darbelerine muhatap kaldı.

***

Daha sonraları gördüğümüz ANAP, DYP inatlaşması da ayrı bir dram...

Demirel-Özal tepiştikçe, merkez sağ iyice dağıldı.

Demirel’in son girdiği seçimde (1991) alabildiği oy, ancak yüzde 27’ydi.

Halbuki vaktiyle yüzde 50’lerde geziyordu.

Bilmem anlatabildim mi?