Kızımın dershaneye gitmesine yardım eden hanıma ulaşamıyorum

İzmir’den Nevin isminde bir hayırsever, kızımı dershaneye yazdırdı.
Arada sırada, özellikle bayramlarda kızımla görüşüyordu.
Hatta kızım İzmir’e gidip onunla ve ailesiyle tanışmış, çok sıcak bir aile olduklarını söylemişti.
Ancak bir süre sonra onlara ulaşamadık. Cep telefonları değişti sanırım. İzlerini kaybettik.
Kızım bu sene inşallah mezun olacak, yüksek lisansını yapıp tıpkı Nevin Hanım gibi gençlere yardımcı olacak.
Bu arada kızım son iki yıldır benimle ilgileniyor. Ben lösemiye yakalandım, bir yıl hastanede yattım. Şimdi remisyondayım (hastalık belirtilerinin azalması veya yok olması).Kemoterapi sırasında kısmi felç geçirdim. Yatalak olduğumdan, kızım yedi ay boyunca bana bebekler gibi baktı.
Bizim Nevin Hanım’a ve size büyük minnet borcumuz var.
Aslında kendisinin kızımın mezuniyet törenine katılmasını çok isterdim. Bu bizi çok sevindirirdi.
Ama o bize ulaşmak istemiyor sanırım. Çünkü biz telefon numaralarımızı, belki bizi arar diye değiştirmedik ama aramadı.
Buradan Nevin Hanım’a ve ailesine sesleniyorum: Allah sizden razı olsun. Size çok çok teşekkür ediyorum.
Güzin Abla, bu defa mail adresimi yayınlamayın lütfen. Çünkü ilk yayınladığınızda, yardımcı olmak isteyenlerin yanı sıra çok kırıcı mesajlar da almıştık.
Rumuz: Minnettarız

Umarım hayırsever Nevin Hanım bu satırlarınızı da okur, kızınızın üniversiteyi bitirmesindeki katkısı nedeniyle benim gibi çok mutlu olur ve size geri döner.
Size de büyük geçmiş olsun. Ne mutlu ki, kızınız gibi bir evlada sahipsiniz. Bir yandan okuluyla, bir yandan ağır hasta bir anneyle ilgilenmek hiç de kolay olmasa gerek. Onun yanaklarından öpüyorum.
Nevin Hanım’ın yardımları yerini bulmuş demek ki... Sizi kıran o insanlar için de ben özür dilerim.

Ailemin zoruyla evlendim, eşimi hiç sevmiyorum

Güzin Abla, artık başvuracak bir yer kalmadığı için son çareyi size yazmakta buldum. Belki siz bana yardımcı olabilirsiniz....
Ben eşimi hiç sevmiyorum. Sadece çocuğum için hâlâ onunla yaşıyorum. Şimdi, “Madem sevmiyordun, neden evlendin?” diyeceksiniz. İsteyerek değil, ailemin zoruyla evlendim.
Askerden yeni gelmiştim ve nasıl olduğunu bile anlayamadan kendimi düğün salonunda buldum.
Şu an 24 yaşındayım ve iki senelik evliyim. Eşimin de beni sevdiğini hiç sanmıyorum.
Ailem de çoktan pişman oldu beni onunla evlendirdiklerine.
Bu arada bir de çocuğumuz var, şimdi 1 yaşında. “Sevmiyorsan neden çocuk yaptın?” da diyebilirsiniz. Çünkü “Evliliğimi bir çocuk kurtarır” diye düşünüyordum. Ama yanıldığımı çok çabuk anladım. Eşimi sevmediğim için çocuğumla bile ilgilenemiyorum.
Şu an aklımda tek çözüm var; şehri terk etmek. Tabii sizin daha iyi bir öneriniz yoksa...
Rumuz:
Aşk yok artık

Sevgili oğlum, çocuklarını kendi seçtikleri biriyle zorla evlendirme telaşındaki ailelere çok iyi bir uyarı senin bu yazdıkların...
Ailen ne kadar yanlış davrandıklarını anlamış ama artık çok geç.
Burada senin de hatan var. Ne demek “kendimi bir anda evlenmiş buldum”? Neden bu kadar zayıf davrandın.
Çocuk yapmakla da hata etmişsin. Bu “bir çocuk yuvayı kurtarır” düşüncesi tamamen saçmalıktır. Böyle durumlarda hep olan çocuğa olur.
Sen kaçmayı planlamakla da tam bir zayıflık sergiliyorsun. Bu hiçbir şeyi çözmez. Seçeceğin yol, medenice boşanmak ve çocuğunla ilgilenmekten asla vazgeçmemek.