Babalar...

Çocuklar sokakta düşse, dillerinde endişe, ellerinde bir tutam pamukla koştular anneler.

Ve "Yapma", "Etme", "Günahtır", "Yazık" diye diye, sevginin-merhametin ilk tohumlarını ekmeye çalıştılar çocuklarının yüreğine.

Ya çoğu babalar?..

Komşunun çocuğunun gözünde patlatılmış bir yumrukla mutlandılar.

Kaba kuvveti "erkeklik" sayan minik minik şovlarla, çocuklarını vurdulu kırdılı dünyanın birer ferdi olmaya hazırladılar.

Anneler merhameti, babalar merhametsizliği kuşaktan kuşağa taşıdılar.

*

Dünkü Danıştay Cinayeti Davası’nda, kapının önünde gazetecilere nutuk atan sanığın babasını dinlerken böyle düşündüm.

İşte bir baba...

"Milletin değerlerine saygı duymayanlara, millet hak ettikleri dersi şu şekilde, ya da bu şekilde verecektir" diyordu gazetecilere.

Gördüğünüz gibi bu baba "milletin değerlerine saygı" istiyor.

Oğlu, milletin en yüce mahkemesini tabancayla basmış, bir yüksek yargıcı öldürmüş, öbürlerini yaralamış...

Baba böyle bir evlat yetiştirdiği için milletten özür dileyeceğine, saygı dersi veriyor hepimize.

"Saygıya" devam:

"Bu memlekette din düşmanı var, Kuran düşmanı var, millet düşmanı var..."

Ne diyebiliriz ki...

Baba, Milli Eğitim’de müfettiş...

Müfettiş olunca bildiği çok oluyor:

"Adı Mehmet, Mustafa olan birçok Ermeni ve Rum var memlekette. Bunlar laiklik adı altında bu milletin değerlerine ihanet ediyorlar..."

Ben eminim o kapının önünde konuşurken, içerde hákim karşısındaki oğlu, bu konuşmaları çok dinlemiştir.

Ve babası gibi düşünmüştür.

İyi ki ne kadar adı Mehmet ya da Mustafa olan varsa vurmakla işe başlamadı oğul...

*

Babalar...

Elbette bizlere fazileti, gururu, insan olmanın yüce yükümlülüğünü öğreten... Başımızı okşaya okşaya kafalarımızın içini donatan, yüreklerimizde birer mabet gibi yaşayan babalardan söz etmiyorum.

Siz ayırt edersiniz.

Ama bu babalar işte böyle yaptılar.

Kini, nefreti kazıdılar oğullarının beynine...

Sevgisizliği ve merhametsizliği taşıdılar kuşaktan kuşağa...