2009’un Anneler Günü’nde 55 annesiz çocuk

Bir laf üzerine, bir tartışma üzerine, bir dedikodu üzerine, bir söylenti üzerine...

Gözünüzü kırpmadan insanları öldürebilirsiniz...

Onlarcasını, yüzlercesini...

Elinizde devletin silahları var.

Ağır silahlar.

Takarsınız omzunuza, basarsınız tetiğe.

Taka taka taka taka...

Kırıp geçirirsiniz insanları...

Da...

O çocukların suçu neydi?

O öksüz yetim kalan çocukların günahı...

O çocuklar nasıl yaşayacaklar, nasıl büyüyecekler?

Bu kadar büyük bir travmayla hayatlarını nasıl devam ettirecekler?

Siz sadece 44 kişiyi öldürmediniz.

70 çocuğun da hayatını kaydırdınız.

*

Evet, 44 insan yok oldu.

Bu dünyadan silindi, gitti.

17’si kadındı, 3’ü hamileydi.

Ama ben galiba en çok çocuklara üzüldüm.

20 tanesi annesini, 15 tanesi babasını, 35 tanesi de hem annesini hem babasını kaybetti.

70 çocuk öksüz veya yetim kaldı.

Devlet onlar için ne yapacak?

Ben siz söyleyeyim, hiç kimse hiçbir şey yapmayacak.

Kendi halinde büyüyüp gidecekler.

Başlarına gelene razı olarak.

Peki biz ne yapacağız?

Orada çok fena bir şey oldu diye düşüneceğiz ama biz de normal hayatımıza devam edeceğiz.

Kadınların, çocukların hiçbir değeri yok ki bu ülkede...

Ölümleri doğal...

Öldürülmeleri doğal...

Evet "orada" bunlar oluyor diyoruz, diyebiliyoruz, yıllardır öldürülüyorlardı, şimdi toplu öldürülmüşler.

İstanbul’da olsa, toplu olarak 44 kişi katledilse, biraz daha fazla şok oluruz, tepki gösteririz değil mi, ama işte "orada" olunca, normal ve olağan karşılıyoruz.

*

Mardin, benim için Murathan Mungan’ın şehri.

Bir de kayınvalidemin.

Masalsı, müthiş bir yer.

Bu ülkede nasıl da güzel yerler varmış diye gidersin, kum rengi manastırları gezersin, sonra da paşa paşa evine dönersin.

O kadar.

Bana uzak, çok uzak.

Sanki benim ülkem değil oralar.

16’ncı yüzyıl filmi izler gibi oldum o haberleri okurken, izlerlerken.

Sanki bir derebeylik, öbürünün şatosunu bastı, bir sürü insan öldürdü.

Onlar, o katiller Türkiye vatandaşıysa, ben değilim gibi geliyor.

Ortak hiçbir yanım yok o zihniyetle, cehaletle.

Kendimi özdeşleştiremiyorum bile.

Evet üzülüyorum, o kadınlara, o çocuklara.

Ama ne yapılır bilmiyorum.

Acı ama ben hayatıma Türkiye’nin o bölümünü yok sayarak devam ediyorum.

Sadece şunu biliyorum:

Bu pazar 55 çocuk, Anneler Günü’nü annesiz kutlayacak.