Çektiğimiz acıları hayal bile edemezsiniz

Yıl 1945… Günlerden 6 Ağustos… Saat 08.15’te Japonya’nın koşulsuz teslim olmasını isteyen Amerika Hiroşima’ya saldırdı. ‘Little Boy’ (Küçük Çocuk) isimli atom bombasıyla binlerce kişi hayatını kaybetti. Bu saldırıdan üç gün sonra Nagazaki’ye ‘Fat Man’ (Şişman Adam) isimli ikinci bomba düştü. Patlamadan sonra hayatta kalanlara ‘Hibakuşa’ deniyor. Dünyada 219 bin 410 Hibakuşa var. Ve yaşları 78’in üzerinde. Yaşanan felaketi hatırlayanlar, anılarını genç kuşaklarla paylaşmak istiyor. 2008’den beri 142 Hibakuşa Japonya merkezli bir sivil toplum kuruluşu olan ‘Barış Gemisi’yle dünyayı geziyor, dünyaya nükleer savaşın yaşattığı yıkımı anlatıyor. Bu yılki dünya turlarında uğradıkları 19 ülkeden biri de Türkiye. Barış Gemisi geçen hafta İzmir’e demir attı. Ve Konak Belediyesi Hibakuşaları gençlerle buluşturdu.

YORİKO ASAMİ

Tüm insanlığın hedefi barış olmalı

Atom bombasıyla tanıştığımda 16 yaşındaydım. Savaş boyunca hastanede gönüllü olarak çalıştım. Kardeşlerim korkunç yaralar aldılar. Vücutlarında ciddi yanıklar oluştu. Savaş, atılan bombalar, hayatını kaybeden insanlar, hayatta kalanlar… Çok fazla acı çektik. Çektiğimiz acıları kimse anlayamaz, hayal bile edemez. Tüm insanlığın hedefi barış olmalı. Biz bu hedefe kendimizce bir katkı koyduk.

TAKAŞİ MİYATA

Atom bombasından kurtulanlar kanser oldu

Atom bombasıyla şehrimiz yok edildiğinde 5 yaşındaydım. Şanslıyım ki ailem kurtuldu. Bombadan etkilenen 74 bin insan bir yıl içinde yaşamını yitirdi. Hayatta kalanlarsa lösemi, kanser ve diğer radyasyon kaynaklı hastalıklara yakalandı. Bombalamanın üzerinden 68 yıl geçti. Ancak insanlar bugün bile korku içinde yaşıyorlar, çok derin psikolojik yaralar taşıyorlar. Nükleersiz bir dünya için el ele vermeliyiz.

ŞİGEKO SASAMORİ

Bütün arkadaşlarımı kaybettim

Tedavi için 1955 yılında Amerika’ya giden ‘Hiroşima kızlarından’ biriyim. Bomba atıldığında 13 yaşındaydım. Sadece bedensel değil ruhsal olarak da çok ciddi yaralar aldım. Çok fazla insan hayatını kaybetti, çok azıysa hayatta kaldı.
Neredeyse bütün arkadaşlarımı kaybettim.
Nükleersiz bir dünya olmalı, olmak zorunda! Tüm bu kötülüğü, nükleeri durdurmalıyız. Gençlik çok güzel ve umut verici.

HİDEKİ TAKAMURA

Bomba düşmeden önce gökyüzü pırıl pırıldı

Bomba atıldığında 1 yaşındaydım. Annem çok ciddi yaralar almış. Ve o yara izlerini hayatının sonuna kadar bedeninde taşıdı. Yaşananlardan sonra birçok ülke el ele verdi. İnsanlar yardım için seferber oldular, Japonya’ya koştular. Çok küçüktüm ama hatırlıyorum… Bomba düşmeden bir gün önce gökyüzü çok aydınlıktı, pırıl pırıldı. O gökyüzünü yeniden görmeyi umut ediyorum.