Ailem hayatı bana dar ediyor

Ben, 18 yaşında lise öğrencisiyim. Bu yaşlarda genellikle ergenlik isyanları olduğunu biliyorum, ancak benimki hiç öyle değil. Ben müstakil bir evde oturuyorum. Ama hiç mutlu değilim.

İlk önce hayatımı dar eden sözde dedemle başlayayım...

Dedem ile anneannem aşağı katta yaşıyor.

Anneannem dedemle, düzenli ve iyi bir iş sahibi olduğunu sanarak evlenmiş. Ancak dedem hiç de öyle biri değil. Meğerse tam tersiymiş.

Asgari ücretle çalışan orta halli biriymiş. Ve üstelik aşırı kıskanç.

Normalde dedeleri tonton yanaklı, beyaz sakallı, gözlüklü, güler yüzlü diye düşünürsünüz ama hiç öyle biri değil. Anneannemle evlendikten sonra daha beter biri haline gelmiş.

Ben doğduktan sonra huysuzluğu biraz hafiflese de aynen devam etmiş.

Birkaç yıl önce yaşanmış bir olayı da anlatayım.

Yakınlarımız ile bir mülk kavgası yaşandı. O günden beri onlarla küsüz. Yakınlarım olaya karşı çıktığında dedem, onlara bir saat boyunca sövmüş.

Yakınlarım da iyi tahammül etmiş. Muhtemel “ondan uzaklaş” diyeceksiniz ama maalesef olmuyor. Her gün bizi aşağıya inmeye zorluyor ve akşama kadar bize sövüp sayıyor.

Gitmezsek daha beter ediyor, “Benim yakınımda yaşayacaksınız” diyor. Bunla bitse iyi ama bitmedi bir de annem var.

Annem çok otoriter ve baskıcı. Babama gelince,  onu şimdiye kadar hiç görmedim ancak annemin söylediği üzere kötü biriymiş.

Güvenebildiğim sadece iki kişi var, anneannem ile dayım.

Dayım çok iyi ve temiz kalpli biri. Babamın yerini sadece o doldurdu.

Anneannem de aynı özelliklere sahip ama çok yaşlı. O yüzden pek bir şey yapamıyor.

Bir de yengem var. Kendisi Fas asıllı. Onunla da her zaman görüşemiyorum. Diğer yandan üniversite sınavı hazırlıkları.

Bıktım, usandım ve sıkıldım Güzin Abla, lütfen bir şeyler öner.

◊ Rumuz: Hayattan bıktım

YANIT

Daha geçen gün 14 yaşında bir kız çocuğunun yakınmalarını köşeme almıştım. Bu defa da bir başka genç adam, ailesiyle sorunlarını dile getiriyor.

“Nedir bu çocukların sıkıntıları” diye düşündüm.

Acaba pandemi nedeniyle eve kapanmak mı onları aileleriyle ters düşmeye zorluyor? Ya da kendi söylediği gibi ‘ergenlik isyanları’ mı?

Ama her şeyi de ergenliğe bağlamak doğru değil elbette. Aile fertlerinin de sorumluluğu yok mu bu yaşadıklarında?

Sevgili çocuğum, bu yaşlarda kalabalık bir aileyle hep birlikte aynı evde oturmak çok kolay değil, biliyorum.

Hele parçalanmış bir ailenin çocuğu olarak bu daha da zor olabilir.

Deden otoriter biri olmalı, ama ondan mümkün olduğunca uzak durmaya çalışabilirsin.

 Derslerini bahane eder odana çekilirsin. Annenle iyi geçinmeye, onu anlamaya çalışmalısın. Annenin babanı kötülemesine de hak vermelisin... Babanla neler yaşadığını bilemezsin.

Ona kızgın olduğu için böyle söylüyordur.

Ama belli ki tek şansın o çok iyi anlaştığın ve babanın yerine koyduğun dayın ve de tabii iyi kalpli, melek anneannen.

İyi ki onlar var.

Zaman zaman ailelerde bu tür anlaşmazlıklar olur, maddi konularda sorunlar çıkabilir. Senin deden gibi yaşlı ama inatçı ve sabit fikirli birileri çıkar tüm aileyi birbirine düşürür.

Sen bütün bunlara aklını takmayıp, üniversite sınavlarına hazırlanacaksın.

Üniversiteye gitmek senin için de çok önemli olmalı... Zaten zor bir dönemden geçiyoruz, bu yüzden bu dönemi mümkün olduğunca az etkilenerek ve sağlığımızı kaybetmeden atlatmaya bakmalıyız.

Tabii sağlık derken hem fiziksel hem de ruhsal sağlığımızı demek istiyorum.