İnsanlara iyi davran, dünya küçük!

Bugün bazı konularda kendimizden kuşku duyabileceğimiz bir hafta içinde olabiliriz. Kuşku ve korku bizi köreltebilir. Bugün biraz daha değiştiremeyeceğimiz şeyleri kabullenmemiz gereken bir gün. Bu kabullenme bir yenilgi demek değil.

Tekamüle sabır göstermektir.

Ay’ın terazi burcunda olması sizleri biraz daha düşünmeye doğru itekliyor olabilir.

Ne olduğumuzu keşfetmemiz gereken ve kendimizi reddetmememiz gereken bir dönem içindeyiz.

Belki şu günlerde sizlere verilen sözleri sorguluyorsunuz.

Bazı şeylere gereğinden fazla tahammül ettiğinizi gördünüz.

Zamanında çok inandığınız ve doğru kabul ettiğiniz şeylerden şüpheleniyor olmanın vermiş olduğu stres içinde olabilirsiniz.

Belki yaşadığınız bazı durumları şu ana kadar aslında kabul edemediğinizi gördünüz.

Herkes kendi haritasına göre kendi hikayesini yoluna sokmaya çalışıyor.

Bazı şeyleri yoluna sokmak ve bunları yoluna sokarken baskı hissi hissetmeniz mümkündür. İnsanlara bir şeyleri defalarca söylemek yerine bir kere de bir durum takdir edilsin istiyorsunuz, biliyorum.

Ama işte bu hususta yapacak bir şey yok. Mücadelenize devam ederek insanlara her şeye ve her yaptıklarına rağmen iyi davranarak bunları anlatmanız gerekmektedir. 

Unutmasınlar insan kendini ancak başka biri sayesinde tanır. Bu yüzden yaşadığınız kişisel olumsuzlukları zorlayıcı bir şekilde değerlendirmemelisiniz. 

Dün Cengiz Semercioğlu’nun TV100’deki programına konuktum. Bundan sonra her pazartesi sizlerle orada haftayı değerlendirmeye çalışacağız. 

Bu haftaki konuğu Hakkı Buluttu görünce böyle bir mutlu oldum.

Öyle fanı filan değilimdir ama enteresan bir şekilde kapıdan o sıcak, samimi girişiyle içim ısındı.

Hanım kızım dedi bana, nerelisin?

-Adana dedim.

-Bende dedi.

-Aaa, Öyle mi dedim.

-Evet dedi.

Ben Adana erkek lisesi mezunuyum ve bir müddet orada öğretmenlik yaptım dedi.

Ben hemen heyecanla söze girdim.

“Benim dedemde Adana erkek lisesinde yıllarca öğretmenlik ve yöneticilik yapmış dedim”

Aynı zamanda Ressamdı diye sözü tamamladım.

Adını söyleyince çok büyük bir mutluluk ve güzel sözlerle dedemden bahsetti.

Babaannemle sınıf arkadaşı olduğunu öğrendim.

Öğretmenlik geçmişi olduğunu anlattı.

Bende, o da yeteri kadar şaşkındık ama çokta mutlu.

Kaç yıl sonra dedemin yaptıklarının önüme geldiği bir an yaşadım. 

İyilikleri, güzellikleri ve insanlığıyla yine gururlandım. 

Gün gelecekte ben “Hakkı Bulutla aynı kulisi paylaşacağım ve o dedemle aynı okulda çalışmış olacak” anlatsalar hadi canım derim.

Yaşam enteresan bir yolculuk…

Ne ekerseniz onu biçiyorsunuz.

Belki bir gün benim torunum,

Şu an bu yazımı okuyan sizlerden birinin torunlarıyla bir yerde bu yazıdan bahsedecek. Bilmiyoruz… 

Dünya yuvarlak ve küçük.

İnsanlar üzerinde güzel anılar, güzel duygular ve iyi hisler bırakın.

Herkes er ya da geç yaptığının bedelini öder.

Bu kural hiç şaşmadı…

Siz kalbinizi kirletmeyin.

Mutlu günler dilerim.