Emine Hanım, Sevim Hanım’ı davet etseydi ne olurdu?

Muhtemelen o kadın, çok uzaklardan gelen bir başka kadının yardım eli için ağlıyordu.

Ellerinde çocukluk yıllarımızdaki 23 Nisan bayrakları vardı.

Hani ucunda kısa kürdan gibi tahtaları olan kâğıttan bayraklar.

Öylece dizilmişlerdi Türkiye heyetinin önünde.

Onca acı, onca yıkım. Çocuklarını kaybeden anneler. Açlık.

İşte böyle bir gözyaşı. Böyle bir ağlama.�

Ama biz o fotoğraftaki Pakistanlı kadının yüzünü göremedik.

Ve işte tam o kareye bakarken yakaladı soru beni:

“Acaba” dedim;

- Emine Erdoğan, Pakistan’a giderken bir anne olarak Sevim Hanım’ı da davet etseydi ne olurdu?

Mesela Sevim Hanım ne cevap verirdi?

Yani şöyle bir telefon:

“Sevim Hanım biliyorsunuz Pakistan’da bir insanlık acısı yaşanıyor. Bir anne bir kadın olarak oradaki çocuklara yardım götürüyoruz. Siz de gelir miydiniz? Bir katkıda bulunmak ister miydiniz?”

Böyle bir telefona CHP Genel Başkanı’nın eşi Sevim Kılıçdaroğlu acaba ne cevap verirdi?

“Evet” dese ezberler bozulur muydu?

Tam referandumun ortasında;

“Evet”le “hayır”ın tam ortasında;

Sevim Hanım, “evet” dese bu nasıl bir etki yaratırdı.

Yani bir ülke düşünün.

Referandum için ikiye bölünmüş.

Bu kadar büyük bir kavga çıkartan “Anayasa”;

Acaba “anaların” böyle bir telefonuyla nasıl bir noktaya gelirdi?

İnanın bu sorunun cevabını, referandumun sonucundan daha çok merak ediyorum.

Ve daha ileri gidiyorum;

Acaba Emine Erdoğan;

Gültan Kışanak’ı da çağırsaydı.

Deseydi ki;

“Küçücük çocuklar ölüyor. Ve biz bir yardım için gidiyoruz. Katkıda bulunmak ister miydiniz.”

Meclis’te grubu bulunan BDP’nin eşbaşkanı Gültan Kışanak acaba ne cevap verirdi?

“Evet” mi diyecekti.

Yoksa “Hayır” mı?

Belki de “Boykot” edecekti.

Bütün bu soruların elbette bir cevabı vardır.

Benim bilebildiğim cevap şu:

Bazen iyi bir soru;

Bütün cevaplardan daha önemlidir...