Biz kimiz, kaç kişiyiz

Bazılarına göre bir kelaynak, artık kaybolmakta olan “üç-beş Nişantaşı nüfusundan” biri olabilirim.

Ne derseniz deyin, bana ve benim gibi düşünenlere, kendi kafanızdan hangi yüzdeyi münasip görürseniz görün, bir gerçek değişmez...     �

Arkadaş ben bu ülkede yaşıyorum.

Benim vatanım burası...     �

Çivi mi çaktın? Evet arkadaş, çivi çaktım, kök saldım...      �

Üstelik yalnız da değilim, bu ülkede benim gibi düşünen insanlar da var...�

“Obama’yı dinlerken ağladım” dedim...

Meğer ne çok insan aynı dakikalarda ağlıyormuş...     �

Meğer ne dolmuşuz arkadaş...     �

* * *

DÜN “Türkiye siyah bir Mehdi’yi mi bekliyor” başlıklı yazıya tahminimin çok ötesinde tepki aldım.

Hemen hepsi olumluydu.

Kimdir bana görüşlerini ileten bu insanlar:

-  Hemen hepsi okumuş, eğitimli insanlardı.

-  Öğretim üyesinden ev kadınına, gazeteciden sanatçıya, reklamcısından işadamına, eski siyasetçisinden sporcusuna geniş bir yelpazeden insandı.

-  En küçüğü otuzlu yaşlarında, en büyüğü ise 70’li yaşlarındaydı.

* * *

Neler mi söyledi bu insanlar gün boyunca bana?...

Özetleyeyim:

-  HİÇBİRİ Tayyip Erdoğan’a düşman değildi. Onun birçok icratını başarılı bulan insanlardı. Yaptığı olumlu işleri asla inkâr etmiyorlardı.

-  HEPSİ toplumu gerginleştiren öfkeli ve azarlayıcı üsluptan şikâyetçiydi.

-  HİÇBİRİ partilerin grup toplantıları yüzünden salı günleri televizyonu açmak istemiyordu.

-  HEPSİ demokrasiye gönülden inanmış insandı. Ama çoğunluğun otoriter bir mutlakiyetçiliğe dönüşmesinden rahatsızdı.

-  HİÇBİRİ inanç özgürlüğüne karşı değildi.

-  HEPSİ laik sistemin korunmasının demokrasi ve toplumun huzuru açısından son derece önemli olduğuna inanıyordu.

-  HEPSİ Kürt sorununun demokratik biçimde çözümü için destek vermeye hazırdı.

-  HİÇBİRİ şu anki durumdan memnun değildi.

-  HEPSİ kutuplaşmadan, gerginleşmeden şikâyetçiydi, dahası ürküyordu.

-  HİÇBİRİ artık kendini bu ülkenin öz evladı hissetmiyordu.

-  HEPSİ “azınlık” olarak hissetmeye başladığını söylüyordu.

* * *

Evet, ben kimim, kimi ve neyi temsil ediyorum, bilmiyorum.

Bildiğim, rahmetli babamın bana vasiyet bıraktığı o cümle:

“Burası bizim son vatanımız. Gidecek başka vatanımız yok...”

Bildiğim Türkiye’de benim gibi insanlar da var ve bu insanlar artık barışmak, huzur içinde birlikte yaşamak, gelecekten korkmamak ve korkmadan konuşabilmek istiyor...     �

Bu insanlar, özünde AK Partiye oy vermiş milyonlarca insandan farklı değil.

Anlamıyorlar, soruyorlar:

Neden bu gerginlik... Bu öfke...

* * *

Arkadaş, Türkiye yorgun, bitkin, Türkiye mutsuz...     �

Büyümesinin, öne çıkmasının, başarısının bile keyfini çıkaramıyor...     �

Bir şeyler boğazına takılıyor Türkiye’nin...     �

Böyle olunca da bir başka ülkenin siyah başkanı çıkıp, halkına insani bir desibelden konuşmaya başladığı zaman birden boşalıyor, ağlıyor...     �

* * *
Başbakan Türkiye’nin önüne 2023 hedefini koydu...     �

Eğer yeni bir “ilk hedefler beyannamesi” yazacaksak, birinci maddeye “barışma ve huzuru” koymamız gerekmez mi?...     �

Çok mu zor? İmkânsız mı...     �

Hayır...       .

Bir el mesafesinde...     �

Yumruğu açmak, şefkatli bir eli uzatmak...     �

O el havada kalmaz...