"Ben büyüyünce doktor olacağım"

Prensip olarak günlük hayatta çocuklara, gençlere sorarım “İlerde ne olmak istiyorsun?” diye. Genel dağılım şöyle; %90 doktor olacağım yanıtı geliyor, onu değişen oranlarda ve ikinci sıklıkla öğretmen olacağım, çok az astronot olacağım yanıtları izliyor. Muhtelif düzeylerde gene az olmak kaydıyla erkeklerde futbolcu, kız çocuklarında dansçı olacağım sözlerini duyuyorum ama dediğim gibi bunlar genel dağılımda çok az yer tutuyor.

Peki, doktorluk çok mu iyi meslek, çocuklarımız doktor olmak isterken karşılığında neler yapacaklarını, özverilerini, güçlüklerini, nöbetlerini, hasta yakınları tarafından öldürülme risklerini biliyorlar mı? Yoksa nasıl olsa iyi meslektir, parası da garanti, iş bulma problemi olmaz diye mi bakılıyor. Çalışkan olmak, derslerinin iyi olması doktor olmak için gerekli ve yeterli mi?

Aileler olarak çocuğumuzun iyi bir geleceği olmasını istiyor ve kimi zaman çocuklukların yanında “Benim çocuğum ilerde doktor olacak” deyip sonra da onu hayata salmıyor muyuz? Onlar da bu mikrobun etkisi ile “Ben doktor olacağım” deyip ha gayret çalışarak doktor oluyor ya da olamayıp hayal kırıklığına mı uğruyorlar? Yoksa biraz daha bekleyip, senelerce okuduktan sonra beklentilerini bulamayınca mı hayal kırıklığı ortaya çıkıyor? Belki hepsi, belki hiçbirisi…

Mesleğimi çok ama çok seviyorum ve doktor olduğum için şanslı olduğuma inanıyorum. Ama çocuklarımızı ta küçük yaşlardan sadece doktorluk mesleğine yönlendirmeyi doğru bulmuyorum. Onlara bütün meslekleri tanıtalım, meslek insanları ile yan yana getirelim. Tanısınlar, öğrensinler ve kendi iradeleri ile mesleklerini seçsinler. Uzay bilimci olsunlar, biyolog olsunlar, veteriner olsunlar, ama mesleklerini sevsinler. Birçok başarılı doktor arkadaşımı biliyorum ki hangi mesleğe girse çok başarılı olacak ama ailesini mutlu etmek için tıbbı seçmiş. Fakat kendi mutlu değil. Uzun çalışma saatleri, nöbetler, özveriler bunlar yazılı olmayan kuralları olup mesleğe girmeden bilinmiyor. Bunu çocuklarımıza yapma hakkımız olmadığına inanıyorum.

Sonuçta önce iyi ve mutlu bir insan olsunlar ve sevdikleri ya da sevecekleri meslekleri seçsinler. Ama bunun içinde meslekleri tanısınlar. Zorluklarını, çalışma koşullarını bilsinler ve seçimlerini bilerek yapsınlar. Yoksa 4 yaşında çocuklar “Ben büyüyünce doktor olacağım” dediklerinde yolları şimdiden çiziliyor. Oysa bu yol gitmek istedikleri yol mu tartışılır…