Oğlumu babasız buyutmek ıstemıyorum

Merhaba Güzin Abla, 27 yaşındayım. Evliyim, 1,5 yaşında bir çocuk annesiyim. Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinde doktora yapıyorum, aynı zamanda araştırma görevlisi olarak çalışıyorum.
Benim problemim eşimle ve ailesiyle. Oğluma annem bakıyor ve ne zaman annemin bir manisi olsa ve kayınvalidem baksa bir sorun çıkıyor.
Kayınvalidem devamlı hatamı arıyor, beni azarlıyor. 1 ay kadar önce annem biraz tatil yapmak istedi, işlerimin yoğunluğu nedeniyle izin de alamadım.
Kayınvalidem evinden ayrılmasın diye biz onlara gittik. Pencereler sürekli açık olduğu için midemi üşüttüm, kayınvalidem sanki mahsus yapıyormuşum gibi kötü kötü bakıyordu.
Ertesi akşam, eşime “pencerelerin açık olması oğlanı da hasta edebilir, sen de bir söyle” dedim. Keşke demeseydim.
Hemen üste çıktı, o öyle üstüme gelince, “Ben evime gitmek istiyorum” dedim. O da hızla çekti oğlumu kollarımdan ve bana bağırıp çağırmaya başladı. Kendi evimize döndük.
Gece yatmadan önce benden özür diledi ve barıştık. Ertesi gün ben yokken annesi telefonda bana karşı doldurmuş onu. Annemin cep telefonunu istiyordu, ben de vermedim. Sonra ben aradım ne konuşmak istiyormuş diye. “Seninle değil, annenle konuşacağım, ne çirkef kızın varmış diye” dedi.
“Anne hiç yakışıyor mu sana, nasıl konuşuyorsun böyle” dedim.
Ardından ailemi aradım. Babam telefonu aldı, eşime “Oğlum aileni buraya getir” dedi. O da tamam dedi ama hemen arkasından annesini arayıp “Ben gidiyorum” dedi. Bunun üzerine ailesi arkamdan bir sürü laf etti. Eşim ise onları uyarmak yerine bana bağırıyordu.
O akşam dayım geldi, eşimle konuştu. Biraz düzelir gibi oldu. Ertesi gün yine annesine gitti, daha beter bir psikolojiyle geldi.
“Sen onlarla konuşmuyorsun, çay, kahve ikram etmiyorsun” dedi bana. Zaten saat 19.30’da eve geliyorum, oğluma yemek yedirip biraz ilgilenip, onu uyutmam saat 21.30-22.00 oluyor.
O saatten sonra bir de onlara hizmet etmem isteniyor. Ben de oğulları kadar, hatta daha fazla emek verdim bu safhaya gelene kadar, hem akademik hem de özel hayatımda.
Ev kadınlarının yaptığı her şeyi yapıyorum, temizlik çamaşır, her şey, ama yine kötüyüm, yine kötüyüm! Ama artık yetişemiyorum, hiç kimse beni anlamıyor.
Kayınvalidem anneme, “Kızın oğluma kadınlık yapmıyor, sen onun eksiklerini kapatmaya çalışıyorsun” diyormuş. Akşamları işten gelince yemeğimizi annemlerde yiyip oradan kendi evimize gidiyorduk, ondan bahsediyor. Eşimle 15 gün ayrı kaldık, sonra geçmişe sünger çekmeye karar verdik. Benden özür bekliyor annesi, “Yoksa bu evlilik yürümez” diyor eşim.
Özür dilemezdim ama oğlumu babasız büyütmek istemiyorum, her ne kadar ilgisiz bir baba olsa da. Ailem bu olaylardan sonra benim arkamda olduklarını söylüyor. Bu gidişle evliliği daha fazla sürdüremeyeceğim. Sizin görüşleriniz benim için çok değerli. * Rumuz: Evliliğim çıkmazda

YANIT

Oğlunu babasız büyütmek istemiyorsun, seni çok iyi anlıyorum ama böyle sağlıksız bir evliliğin daha ne kadar devam edebileceğini düşünüyorsun kızım?
Anlattıkların yaşadıklarının sadece küçük bir bölümü anlaşılan.
Ama eşinin ailesine, annesine çok bağımlı, onların etkisi altında ya
şayan, gerçekten zayıf karakterli bir adam olduğu anlaşılıyor.
Bebeğin olmasa, hemen hiç beklemeden ayrıl derdim sana.
Yine de edindiğim tecrübelerden, böyle bir evliliğin çocuk için de ayrıca çok zor olacağını tahmin etmek zor değil.
Eşinin bu kadar annesinin etkisinde kalması, sana bu kadar hakaret edilmesi karşısında ses çıkarmaması, gerçekten katlanılır gibi değil.
Onların sözüyle hareket etmesi, bu evliliğin kayınvalidenin iki dudağı arasında olduğunu gösteriyor.
Eğitimli, meslek sahibi bir genç kadınsın.
Bunca hakarete daha ne kadar katlanabilirsin?
Annenle babanın sana destek olmaları, onların arkanda olması ve sana kucak açmaları, gerçekten senin için büyük bir şans.
Karar elbette senin ama, henüz gençken daha fazla yıpranmamalısın diye düşünüyorum.

Evlendiğim kız sanki benim 8 yıllık kız arkadaşım değil

Güzin Abla, ben 35 yaşında 1 yıllık evli bir adamım. Yaklaşık 8 yıllık bir ilişkiyi evlilikle şekillendirdim. Eşimi çok seviyordum. Lakin nişan, söz gibi dönemlerde aileme karşı tavırları ve evlilik sonrası bana karşı tutumu tamamen değişti.
Şu an 1 yıllık evliyiz fakat hizmeti konusunda yapmadığı birçok şey var. Seks hayatımız bile yarım yamalak, sanki evlendiğim kız, benim 8 yıllık kız arkadaşım değilmiş gibi.
Ailemle arasındaki sorunlar da bitmek bilmiyor. Bu durum ondan soğumama neden oldu.
Evlendiğim günden beri eşime hiç şiddet uygulamadım veya ters bir cümle kullanmadım. Genç bir adamım, maddi anlamda rahatım.
Tesadüf eseri şehir dışında bir genç kadınla tanıştım. Benden iki yaş büyük ve işinde çok iyi bir konumda. Gerçekten varlıklı, okumuş ve akıllı bir kadın.
Üstelik ona evli olduğumu açıkça söyledim. Bir gecelik gibi düşündüğümüz ilişki şu an süreklilik kazandı. Açıkçası ikimiz de birbirimizi seviyoruz ve özlüyoruz. Eşimle defalarca konuştum toparlanması için, bir sonuca ulaşamadım. Çıkmazdayım, ne yapmam gerektiğini biliyorum aslında ama eşimin de üzülmesini istemiyorum.
Evliliğimi bu yüzden bitiremiyorum. Sizin görüşlerinizi almak isterim. * Rumuz: Doktor

YANIT

Madem görüşlerimi almak istiyorsun sevgili oğlum, samimi olacağım. En başta bazı sözlerine takıldım, “hizmetim konusunda yapmadığı birçok şey var” diyorsun.
Ne hizmeti oğlum, sen kendine eş mi aldın, yardımcı kadın mı? Bir erkek eşinden elbette ki bazı şeyler bekler, evinin hanımı, ona iyi bir eş olmasını, ona bakmasını ve mutlu bir seks yaşamı olmasını ister. Ama bunları hizmet gibi görmek ne kadar yanlış...
İlişkiniz yorulmuş bana kalırsa, bir de buna ailenle anlaşmazlıkları katılınca, eşinin de pek mutlu olduğu söylenemez. Son olarak da tüm mektubunda bana kalırsa bahanelere sığınıyorsun, “Eşimi artık sevmiyorum” diyorsun. Çünkü hayatına yeni bir kadın girmiş. Bütün bu duygu değişikliği buna bağlı aslında.
Ya eşin bunu hissediyorsa, bu yüzden tavırları değişmişse?
Kadınlar hisseder. Hisseder ama bazen sevdiğini kaybetmemek için ses çıkarmaz. Yanlış bir adım atmadan iyice düşün derim.
Her yeni ilişki çok keyifli ve çok çekicidir. İleride ne olacağını asla bilemezsin.