Süveyda

Ama Ankara yağmurlu havalarda laci takım elbisesini çıkartıp, gri-füme olanını giymiş gibi geliyor bana.

Ve paçasında mutlak, kaldırımdan-yoldan sıçrayan çamur iziyle...

* * *

Sadece sıkıcı mı, iyice yalnızlaştırıyor da sanki Ankara'da yağmurlu havalar.

Louis Aragon'un şiirini hatırlıyorum.

Ve mırıldanıyorum, Zülfü Livaneli'nin o dizelerden bestelediği şarkıyı:

"Yalnız insan yok ki yüzü

Yağmur çarpan bir camekan

Ve gözünden sızan yaşlar

Bir parçadır manzaradan..."

* * *

Kızılay-Sakarya derseniz, var elbette bir kıpırtı.

Ama kafelerin, restoranların sundurmalarında oturanların başı önüne eğik, yüzü giyiminden eprik ve gözleri bulutlu:

"İçmeyip de ne yapacaksın..."

* * *

Alışveriş merkezlerindeki omuz-omuza "yalnız kalabalık"lar ise, her seferinde bir "sığınma"nın siluetinde...

İster yağmurdan, soğuktan sığınma olsun, ister alışverişe-tüketime...

* * *

Büyük kentler zaten yalnızlaştırırmış da insanı.

Yağmur, gri havalar da yalnızlaştırıyor.

Ama sözünü ettiğim seçilen yalnızlık değil.

Yani kendinin filozofu, hüzünbaz şövalyelerden, antonlardan söz etmiyorum.

Yalnızlığın -kalabalık- dünyasını keşfedenlerden de...

Mahkum edilen bir yalnızlık bahsettiğim.

Bir boşluktan bir boşluğa geçme/düşme durumu.

Kentin kara deliğine...

Ki her yürekte, süveyda.

(* Süveyda: Kalbin ortasında varolduğuna inanılan kara benek, kalpteki gizli günah)