Bekir Coşkun: Kapalı yollar...

Bekir COŞKUN

‘‘YOLLAR kapalı’’ diyorlar...

Köy yolları, kent yolları...

Ne zaman bir ‘‘Yollar kapalı’’ haberi duysam, içim burkulur... Gözlerim dalar, canım sıkılır... Gözümün önünde kar yığınları belirir... O kar yığınlarının önünde, yüzü yola dönük, keyifsiz, umutsuz insanlar...

Battaniyelerin altında üşümüş çocuklar...

Gözleri kapalı yollarda telaşlı kadınlar...

Kısık gözler...

Donmuş dudaklar...

Yollar kapalı...

Kapalı yollar...

*

Doğrusunu isterseniz ‘‘kapalı yollar’’ için illa da yol-kar-araçlar gerekmez...

Kimi zaman ‘‘kapalı yollar’’ bir umuttur...

Bir küçük adım, bir sözcük, bir sınav, bir diploma, bir yüzük, bir düğün, bir ev, bir yuva, bir çiçek, bir meslek, bir iş, bir unvan, bir makam, bir kapı, bir başarı, bir gurur, bir onur...

Bayram günü vitrindeki oyuncağa uzun uzun bakan ama ulaşamayan bir baba görürseniz, işte onun kapalı yoludur...

‘‘Yollar kapalı’’ kimi zaman bir sevdadır...

Geçit vermez...

Bir bakış...

Bir fısıltı...

Bir sözcük...

*

İşte ulus olarak aydınlığa-huzura-barışa ulaşmak için yine bir yol çatındayız...

Ama kapalı yollar...

Mutlu kadınların türküler söylediği günlere ulaşmak isteriz... Gürbüz çocukların el ele tutuşup şen oynadığı, üniversitelerde gençlerin özgürce tartıştığı, fabrikalarında işçilerin marşlar söyleyerek ürettiği, tarlalarında güler yüzlü köylülerin alın teri döktüğü, denizlerinde balıkçıların haykırarak bereketli ağlarını topladığı günlere varmak isteriz...

İnsanlar yarınlarından emin...

İnsanların kandırılmadığı, yoksulların soyulmadığı, çocukların mama paralarının çalınmadığı, yetim hakkının yenilmediği, gençlerin vurulmadığı günlere ermek isteriz...

Bir ulus öyle yola bakar...

Ama kapalı yollar...

Kapalı yollar...