Çok söylemeyin, beraber yapın!

Günlük hayatta çok söylüyoruz ama yapmıyoruz. Bazı şeyleri çok söylemek karşımızdaki insanların artık duymaz olmalarına hatta ve hatta çocuklarımızda laf arsızlığına kadar giden durumlara yol açabiliyor. Bir sözün yaptıramadığını on sözün hiç başaramayacağına inanıyorum. Bu yüzden mümkün olduğunca az söylemek ve daha çok yapmak önemli. Örnek vermek gerekirse çocuklarımıza defalarca odanı topla demek yerine onu alıp odasına gitmek ve birlikte odayı basitçe toparlamak önemlidir.

Bunun yanında sürekli "ders çalış" diyor, o da bizi duymazdan geliyor ve bilgisayarla oynamaya devam mı ediyor? Öncelikle yanına gidip 3-4 dakika sesimizi çıkarmadan durup sonra elimizi omuzuna koyup “Hadi bakalım” diye bilgisayarı kapattırıp odasına götürmek; o ders çalışırken yanında oturup kendi kitabımızı gazetemizi okumak defalarca "hadi" demekten çok daha etkin bir davranış olacaktır.

Davranış kazandırmanın en iyi yolu o davranışı birlikte yapmaktır. Bir antrenör düşünün tenis öğretiyor size, birlikte top atıyor. Hatalarınızın doğrusunu yapıyor ve siz doğru yapana kadar sizinle birlikte o toplara vurmanızı sağlayacak atışlar yapıp yanınızda oluyor. Bir de sürekli “Doğru vur, doğru vur” deyip nasıl vurulacağını size göstermeden sürekli laf söyleyen bir antrenör düşünün. Bir işe yaramadığı gibi hem kendi sinirini hem bizim sinirimizi bozup hiçbir işe yaramayacaktır.

Çok sevdiğim bir örnek vardır, opera sahnesinde bir oyuncu havuza düştüğünde “Havuza düştü” diyerek şarkıya dökülürken , tiyatro sahnesinde havuza düştüğünde ise kolundan tutup havuzdan çıkarılır derler. Bu yüzden hayatta da söylemeyelim, yapalım. Daha doğrusu birlikte yapalım. Çocuklarımıza alışkanlık kazandıralım.