Siz de mükemmeliyetçi misiniz?

Herkes kendisi için, sevdikleri için en iyiyi ister ama nereye kadar?

Bilişsel sistemlerimizdeki “-meli, -malı”lar bazen işe yarasa da çoğu zaman strese ve kaygı bozukluklarına neden olur.

Belki anne babanız sizi de meli, malılarla büyüttü. Üzerinizdeki beklentiler yüksekti ve mükemmeli, en iyi olmanızı istediler.

Peki, siz kendinize ve çevrenize karşı ne kadar mükemmeliyetçisiniz?

Hataya karşı tahammülünüz yoksa,

İş yerinizde, çevrenizde en iyi, en başarılı olmayı hedefliyorsanız,

Başarısız olmak sizin için bir felaketse,

Eşinizin, çocuklarınızın hatalarına karşı aşırı tepki veriyorsanız,

Hep güzel görünmeliyim,

Hiçbir yere geç kalmamalıyım,

Herkes beni sevmeli, takdir etmeli,

Yemeklerim efsane lezzetli olmalı,

Sofram, evim tiril tiril,

Ofisim arabam pırıl pırıl olmalı diyorsanız.

Yandınız!

Çok enerji tüketip, çok yorulursunuz.

İçinizdeki mükemmeliyetçi mesajlar sizi hep tetikte tutar. Kendinizi, çevrenizi eleştirmeye eğilimli olabilirsiniz.

Etrafınızdakiler bir süre sonra size karşı tedirgin yaklaşır. “Eyvah yine ne hata yapacağım ve beni eleştirecek” diye düşünerek sizden uzaklaşabilirler. Çocuklarınız varsa onlar da sınav kaygısı, performans kaygısı olan tedirgin çocuklara dönüşebilir.

Evet, iş yerinizde çok başarılı bir çalışan, çok iyi bir aşçı, temiz bir ev sahibi olabilirsiniz. Ama tüm bunları yaparken en ufak hataya ya da gecikmeye yer vermediğiniz ve çoğunlukla başkalarının gözündeki değeriniz için çabaladığınızdan dolayı yorgun ve mutsuz olabilirsiniz.

Ne yapalım çok mu geç derseniz?

Önce bu mükemmeliyetçiliğin size ne açıdan ne kadar zarar verdiğini tahlil edin.

Kendinizi takip edin.

Çevrenizden yardım isteyin, "meli, malılarınızı" yakaladıklarında sizi uygun biçimde uyarsınlar.

Öncede düşünün. “Bugün bu işleri yapacağım ama yetişmezse kafama takmayacağım yarına da kalabilir” şeklinde ön telkinlerde bulunun.

Hayatınızı daha iyiye götürün tabii...

Ama mükemmellik peşinde heba etmeyin…