Adres değişikliği çileye döndü
Güncelleme Tarihi:
Keçiören Bademlik’te yaşayan Özlem Dur, ‘tüberoskleroz’ hastalığı ile mücadele eden kızları Zeynep (17) ve Sinem (12) ile birlikte hayata tutunmaya çalışıyor.
Bağlum’dan Bademlik’e taşınmak zorunda kalan, Zeynep ve Sinem’in 2006’dan beri tedavi gördükleri Dr. Sami Ulus Çocuk Hastanesi’nden aldıkları evde tedavi hizmetinin artık Dışkapı’daki Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Hastanesi’ne verildiğini söyleyen anne Özlem Dur, “İstediğimiz tedaviyi alamıyoruz. Oradaki doktorlar Zeynep ve Sinem’in hastalığını bilmiyorlar. Tek isteğim Dr. Sami Ulus Çocuk Hastanesi’nin kapsamına giren bir yere taşınmak, yetkililerden yardım istiyorum” dedi.
SORMADAN BURAYA GETİRDİLER
Anne Dur, doğuştan engelli olan Zeynep’in kafatasının gelişmediğini, ameliyatla yerleştirilen kapak sayesinde yaşadığını ve ellerini kullanamadığını, Sinem’in ise tamamen yatalak olduğunu belirtti. Eşini de 2009’da epilepsi hastalığı yüzünden kaybettiğini anlatan Dur, daha önce Bağlum’da bir gecekonduda yaşadıklarını ancak kentsel dönüşüm nedeniyle Keçiören Belediyesi’nin desteğiyle Bademlik’e getirildiklerini, “Bana sormadan buraya taşıdılar. Eşyayı Keçiören Belediyesi verdi, bir yıllık kirasını da ödediler. Bademlik’e taşındıktan sonra Dr. Sami Ulus Çocuk Hastanesi’nden aldığımız evde tedavi hizmeti Dışkapı’daki Ankara Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hematoloji Hastanesi’ne aktarıldı” ifadeleriyle anlattı.
ÇOCUKLARI YALNIZ BIRAKAMIYORUM
Bademlik’e taşındıktan sonra hayatlarının zorlaştığını savunan Dur, şunları söyledi: “Sağlık Bakanlığı’nın evde tedavi hizmeti için 444 38 33 numarasını arıyoruz, bize doktor yönlendiriyorlar. Dışkapı’daki doktorlar geliyor, çocukların yüzüne bakıp gidiyorlar. Hiçbir şey yapmıyorlar, çünkü onların takipli hastası değil. Bir ilacı bırakıp başka bir ilaç veriyorlar. 184 ile görüştüm ‘Ben çocuklarım için istediğim tedaviyi alamıyorum, doktorlarımı geri istiyorum’ dedim. ‘Senin bölgen değiştiği için olmuyor’ cevabını veriyorlar. Ev bakmaya gidemiyorum, çocukları bırakamıyorum. Kimim kimsem yok, nöbet geçirirlerse ne yaparım. Burada yapamıyorum, benim tek derdim çocuklarım. Para istemiyorum, kira istemiyorum.”
ALIŞVERİŞİ BİLE ARKADAŞI YAPIYOR
Cezaevine kapatılmış gibi hissettiğini ifade eden Anne Dur, “İstediğim tek şey buradan çıkıp çocuklarımın tedavisini düzgün yaptırmak. Buradan kıpırdayamıyorum, çocukları evde bırakamıyorum. Alışverişi bile arkadaşa rica ediyorum onlar çıkıyor” diye konuştu.