Nerede o eski şirketler?
Yıllarca çalışılan, ev gibi benimsenen, bir yandan ekmek teknesi bir yandan gönül bağı olan,
nesilden nesle geçtiğinde değer kaybetmeyi bırak
karşılıklı vefayı yükselten,
emekli olsan ziyaret edilen, zor gününde ilk aranacak olan,
zor zamanları olduğunda canla başla çalışıp ayağa kaldırılan,
anlatılan, anılan, sevilen, gurur duyulan…
Sahi neredeler?
Yani belirli noktaları otomatikleştirirsin ki kişilerden bağımsız olarak çark dönebilsin.
Lakin insanı asla unutmamak gerekir!
Üstelik bizim gibi iletişim ile var olan toplumlarda asla…
Genellikle yapıldığı üzere; operasyonel, sistemsel ya da kişisel ve kurumsal noktalarda sınırların çizilmesi gibi elzem noktalarda değil
insan yönetme refleksi ile iletişimsel noktalarda
kurumsallık kılıfı yüklenilirse işin içinden çıkmak fazlaca zorlaşacaktır.
Yani çalışanınız masraf girerken, izin planlarken,
haklarını sorgularken ya da terfi gerekliliklerini yerine getirirken şirketin kurumsallığını
bir şeyi oluşturmak veya ortaya çıkarmak için emek harcamak ekseninde dönüp duruyor biz farkına bile varmadan.
İnsan evladının bunca gelişimi(!) ya da gelişim çabası,
küçük topluluklardan devletlere atılan adımlar, bireysel dertlerden aileyi veya yakınları kapsayan sorumluluklar,
ham maddeyi üretenden tarladaki çalışana, küçük işletmeden devasa gruplara,
belki start-up heyecanlarına,
kendi işimi mi yapsam(?) sorularına,
nesilden nesile değişen iş yapış biçim, istek ya da algısına kadar tüm dönüşümler belki de en baştan beri çalışmanın doğrudan kendisi ile ilgiliydi.
Bunca çabanın - hele ki günümüzde - sadece eskilerin tabiri ile hayat gayesi olmadığı kanısındayım.
kıdemler, güç gösterisi,
yıllarca ezilmenin ve daha sonra ezecek güce ulaşmanın verdiği ego, samimiyet sınırlarının örselenmesi,
bir türlü gelişememek ve
gelişme gerekliliğinin farkında dahi olamamak,
çıkarlarını koruma aşkı ile had bilme bilincinin birbirini dengeleyememesi,
eskilerin tabiri ile keser gibi kendine yontmak vs vs.
Problem yaşıyor, problem yaratıyor ya da problemi yönetmek zorunda kalıyorsanız bunları bilmekte fayda var;
-İş tanımını ve sınırlarını bilen, bunlara riayet eden insan değerlidir.
En yeni normal zamanlara hoş geldik !
Daha değişimi değil değişime neden olan sebepleri ya da iş hayatındaki etkilerini anlama fırsatı bulamamışken,
kurumsal insan yeni normali konuşur oldu.
Sağlık şartları, bununla bağlantılı gereklilikler ve ilgili uygulamaları elbet üst seviyede önemsiyoruz ve konu dışında bırakıyoruz lakin, iş hayatında konuşulan “yeni normal” başka mesajlar veriyor gibi.
Yeni ve normal…
TDK’ya göre “normal” birinci sırada; kurala uygun, alışılagelen, olağan, düzgülü, aşırılığı olmayan, uygun anlamlarını üstleniyor.
Yani alışılagelenin dışında ise normal değil, olağan olmaya devam ediyorsa yeni değil demek yanlış olmaz.
Belli ki iş hayatı ahalisi, yeni şartlara uyumda yapmak istediği değişiklikleri biraz otokontrolle biraz doğaçlama ve belki de çoğunlukla olduğu gibi
iş hayatında kademe kademe değişimi göreceğiz denirken,
yeni nesil pek bir farklı eski kalıplara sığmıyor
gözlemleri yükselirken,
nesil farkından bağımsız teknolojiye büyükannelerimiz bile uyum sağlarken, en reklamvari firmaların yeni nesil(!) ofisleri dikkat çekmekle
garipsenmek arasında gidip gelirken,
bir anda ve topyekün esnek çalışmanın içine düşeceğimizi düşünebilen var mıdır?
Ne dersiniz?
Sizce de öngörülemeyenin içinde değil miyiz? Sizce de gerçekten içine bir anda düşmedik mi?
Takke ve kel olarak da yorumlayabiliriz ama kurumsal hayatın foyası sıyrıldı demek
daha olası sanki.
Tüm Dünyayı sevgili beyaz yakalılar var ediyordu,
elde kahve, havalı gözlükler, elmalı bilgisayarlar vs. derken her şey pek bir özeldi,
havada uçuşan raporlar, KPI’lar, hedefler, ekonomiye katkılar derken çarkı bu bembeyaz yakalar döndürüyordu,
hatta küçük dağları yaratmasalar da yaptıkları deriiiinn değerlendirmeler, stratejiler, planlamalar, geliştirmeler ile
insan evladına bütün imkanları onlar sunuyorlardı…
Uzun uzun binalarda hayatı şekillendiren ve çarkı döndüren dahiler, ki kurumsal insan onlara genius der,
Sayfa Başı