Esenyurtlu Hawking

Karabük’ün Safranbolu ilçesinde dünyaya gelen Ays Kara’ya, 1 yaşında geçirdiği idrar zehirlenmesinin ardından kaldırıldığı hastanede Serebral Palsi teşhisi konuldu. Doktorlara göre ömrü en fazla 6 aydı. Ailesi tüm imkânlarını seferber etti, Ays da hiç vazgeçmedi. Ancak Ays’a en büyük engel, farklı görüntüsü nedeniyle komşularından ve kendisini almak istemeyen okul yöneticilerinden geldi. Ays’ın ailesi de İstanbul Esenyurt’a göç etmek zorunda kaldı.

AMERİKALI DOKTORU HAYRAN OLDU

Ays’ın sayısız başarısının yanında, Amerika’dan gelen doktorunun diğer hastalarına bile kullandığı bir de icadı oldu. Amerikalı doktoru konuşma terapisi sırasında Ays’a başıyla hareket ettirmesi için ortasında boncuk takılı bir şiş vermişti. Ays eve geldiğinde uzun süre alete baktıktan sonra annesinden bir sapan istedi. Çizgi filmde izlediği Keloğlan’ın da benzer bir sapanı vardı. Ays’ın projesinde şişin yerini sapan almıştı ve yaptığı konuşma aletine ‘Aysdil’ adını koymuştu. Doktoru Ays’ı tekrar gördüğünde, Amerika’daki hastalarına götürmek için sapanlardan 20 tane daha istedi. Doktoru Ays için, “Neden bir Stephen Hawking olmasın?” dedi.

OKUYUP YAZDIĞINI ABLASI FARK ETTİ

Ablası, Ays’ın telefondaki yazıları okuyabildiğini ve telefonla yazabildiğini fark etti. Hemen bir tablet alındı. Sadece sağ ayağının baş parmağını kullanabiliyordu. Ays ayağının parmağıyla tablete yazılar yazarak ailesiyle iletişim kurmaya başladı. Ays bu yolla hem bilgiye hızla ulaştı hem de tüm düşündüklerini ekrana dökmeye başladı.

HEDEFİ UZAY MÜHENDİSLİĞİ

Şimdi 18 yaşında olan Ays’ın ortaokuldaki notları 90 ve üzerindeydi. Açıktan lise okuyan Ays, önümüzdeki yıl üniversite sınavlarına girecek. Hayali ise uzay mühendisi ya da yazılımcı olmak.

HİKÂYESİ KİTABINDA

- Ays’ın en büyük hayali, kendisi gibi engelli bireylere yol gösterecek bir kitap yazmaktı. “Ays’ın Hikâyesi” adını verdiği 160 sayfalık bir kitap yazdı. Kitabının basımını ise Esenyurt Belediye Başkanı Kemal Deniz Bozkurt üstlendi. Ays bir dergiye yazdığı makalesinde ise yaşadıklarını şöyle anlattı:  “Maalesef özel birey olunca, özellikle eğitimde önünüze aşılmaz setler koyuyorlar. Annem bu engelleri ben küçükken diğer özel çocuklarda gördüğü için, bana çok küçük yaşımdan itibaren eğitim verdi. Tabii en büyük eğitimcim ablamdı. Evimiz ben kendimi bileli, hep okul sınıfı gibiydi. Odaların duvarlarında hep fen bilgisi, matematik ve İngilizce kelimelerin olduğu afişler asılı olurdu. Herkes duvarını panolarla süslerken, annem hep benim için eğitici bir şey asardı. Evde yazı tahtası bile vardı. İmkânsız diye bir şey yok. Biz özel bireyler, bu hayatta varız. Bunu herkes kabul edene kadar pes etmek yok.”