Depremzede öğrencinin umudun resmi yarışmada birinci
Güncelleme Tarihi:
Kahramanmaraş merkezli depremlere, Hatay’da yakalanan Türk Eğitim Vakfı (TEV) bursiyeri üniversite öğrencisi Tuğba Aydıngün, yaşadığı zor günlerde gördüğü desteği simgeleyen resimle ‘TEV’i Anlat’ resim yarışmasında birinci oldu.
Mersin Üniversitesi’nde son sınıf mimarlık öğrencisi olan 25 yaşındaki Tuğba Aydıngün, geçtiğimiz yıl depreme yarıyıl tatili nedeniyle gittiği Hatay’ın Kırıkhan’daki aile evinde yakalandı. İlk sarsıntının başladığı anda evde, annesi, babası ve 3 kardeşi vardı. Hepsi can havliyle sokağa koştular. Aileden kimse zarar görmedi ancak 30 akrabalarını kaybetmenin acısını yaşadılar. Aydıngün ailesi için zorlu süreç orta hasarlı evlerinden çıktıktan sonra başladı.
TELEFONDA BİR SES: NASILSIN
Gidecek yerleri olmadığından çareyi, pazarlarda kullanılan brandalardan kendi imkanlarıyla yaptıkları 10 metrekarelik çadıra 3 aile birden sığınmakta buldular. O çadırda yaşanan umutsuzluk, birkaç gün sonra Tuğba’nın telefonunun çalmasıyla dağıldı. Bir TEV yetkilisi, Tuğba’yı arayıp ‘nasılsın?’ diye sormuştu. Sonrasında vakfın fazladan burs yatırması, onların Hatay’dan ve afet bölgesinden uzaklaşabilmelerini sağlayan can suyu oldu. “Biz unutulduk sanıyorduk. Ne haber verebiliyorduk ne haber alabiliyorduk. Dördüncü gün telefonum çaldı. Bazen basit bir ‘nasılsın’ sorusu bile insanın içini ısıtıyor ve umut oluyormuş. Ben de TEV’e teşekkür etmek için o resmi yaptım” diyen Aydıngün deprem sonrası yaşadıklarını ve resminin hikâyesini şöyle anlattı:
HAYATIN DEVAM ETTİĞİNİ HATIRLADIM
“Deprem anında kız kardeşimle aynı odada kalıyordum. Uykudayken sallanmaya başladık. İlk önce küçük bir sarsıntıdır diye düşündüm babamın bağırmasını duyunca direkt dışarı koşmaya çalıştık. Koridorda düştüm ama kaçmayı başardım. Erkek kardeşim ve annem içerde kaldı. Onlar için yeniden girdik ve aldık. Babam, kuzenim enkazın altında kaldığı için gitti. Biz de hep birlikte sokaktaydık. O anı, küçücük bir kâğıda sığdırabildiğim kadar sığdırdım. Resimdeki çocuk beni anlatıyor. Kendi imkânlarımızla yaptığımız çadırda, bir masada sırtı dönük oturuyor. Arka planda depremden yıkılmış yapılar var.
O günlerde hiç bir şey düşünemiyordum. TEV sayesinde hayatın devam ettiğini hatırladım. Çadırdaki ışık da umudun simgesi. Gördüğüm manevi destek kadar, maddi olarak da yanımda oldular. Bir burs fazladan yatırdılar. Kayseri’ye giderken arabaya benzin alsın, yolda yiyecek bir şeyler alabilelim diye tüm parayı babama verdim. Yoksa gidemezdik. Ayrıca depremde kırılan bilgisayarım için de yardımcı oldular. Resmim tüm bunlara teşekkür içindi.”