AYIP-I MAHLÛKAT

Endişeli olmak beraberinde temkinli olmayı ve güvenmemeyi getirir. Kötülük bulutları etrafınızdadır, yetmez, ufkunuzu da sarmıştır. Yaşanmışlıklarınızda her daim tedirginsinizdir, pusu kokar gökyüzünüz. İnsan “korkan” bir varlık. Hüzünlenen, öfkelenen, sükûnete eremeyen bir özel tür. İnsan “azalamayan, eksilmeyi bilemeyen, hiçliğe, bir kelebeğin kabullenişine, bir begonvilin erdemine eremeyen” bir varlık. İnsan bu evrende “rolünü” abartan varlık. Melih Cevdet demişti. “Aklın amacı düşünceyi yok etmektir.” Eşref-i mahlukatın bir yalan olduğunu bilmişçesine. Sadece “iyi” olmanın yeteceğini bilmeyen, aradığı huzurun şifasının tabiata itaatten geçtiğini kavrayamayan, iflah olmaz hadsiz bir cezalı. Ölümlü olmanın önemsiz olma anlamına geldiğini anlamamış bir lüzumsuz işgalci. Tahribatı marifet belleyerek zehirli nöbetini telaşla tamamlayan, terkinde ferahlatan bir koca ayıp, insan

----------

BİTMEYEN DELİ RÜZGAR

KARADENİZLİ bir dostum bizim de methetmemiz üzerine yine bir temmuz ayında bir haftalığına Çeşme’de ailecek yer ayırtmıştı. 5 gün deli rüzgar, kum fırtınası, dalgalı çılgın denizden yılıp, “batsın sizin Çeşme’niz” diyerek, arkasına bakmadan kaçmıştı.
Temmuz ayı boyunca aynı durum yaşanıyor. Hani toz kondurmuyoruz ama bu bitmek tükenmek bilmeyen rüzgar çekilecek “nane” değil. Kimse püfür püfür esiyor daha ne istenir demesin. Bu başka bir şey. Ne huzur bırakıyor ne deniz keyfi. Yani tüm Ege, Akdeniz kıyıları bu hafta böyle diye karşı savunu yapabilirsiniz. Ama bizim ki hep böyle. Eylül 15’ten sonra biraz dizginleniyor o zaman da mevsim geçiyor. Neyse, insan sevdiğine atarlanırmış. İyi ki İzmirliyiz. İyi ki bir saatlik yay içindeÇeşme, Foça, Seferihisar, Gümüldür, Şakran, Dikili, Ayvalık.. var. Derdimiz rüzgar olsun. Ama lütfen “az” olsun.