Acısını içinde yaşayan yalnız ve sessiz biri oldum

Babam ortaokulu bitirdikten sonra beni zorla imam hatip kız lisesine gönderdi.
Çok büyük travma yaşadım bu yüzden.
Çevrem değişti, hayatım değişti.
Ailem beni iyi olacak, diye gönderdi, ama benim için tam tersi sonuç verdi.
Bambaşka biri oldum, babamdan korktuğum için sürekli yalan söylemeye başladım.
Liseyi bitirdikten sonra okumama imkân yok.
Üniversite benim için bir hayal, belki de beni hemen evlendirecekler. Ablacığım, bu aralar sürekli yabancı filmler ve programlar izliyorum; onlar gibi özgür olmak istiyorum.
Ben özgür olmak istiyorum ama babam beni yanımda annem olmadan çarşıya bile bırakmıyor.
Psikolojim bozuluyor, boşluğa düşüyorum.
Eskiden çok konuşkandım, ama şu an iki kelime ya konuşuyorum ya konuşmuyorum.
Acısını içinde yaşayan yalnız ve sessiz bir insan oldum.
Eskiden babamı severdim şu an yüzünü bile görmeye tahammülüm yok. Bana yardım edin lütfen.
Rumuz: Çaresiz

Bir insan için yaşamın en önemli değeri özgürlüktür, kızım. Özgürlük için insanlar tarih boyunca ölümü göze almış, mücadele vermişler.
Hiç kimseye hiçbir şey zorla dayattırılamaz.
Sen eğer bu okula gitmek istememişsen, baban sana bu şekilde baskı yapmamalıydı.
Belli ki, ortaokulda çok daha mutluydun, arkadaşlarınla, çevrenle uyum içindeydin.
Belli ki bu okulun şartları sana uymamış; olabilir.
Babanın seni bunca ürkütücü bir tavırla baskı altında tutması hiç de kabul edilecek gibi değil.
Anlaşılan sana hayat hakkı hatta, konuşma hakkı bile tanımıyorlar evde.
Genç kızlığını doğru dürüst yaşamadan, üniversite hayallerini gerçekleştiremeden, seni evlendirmeye kalkarlarsa, buna elbette ki direnmelisin.
Annenle baban sana hayat vermiş olabilirler ama bu, senin hayatına sahipler, demek değildir.