Gümüş ekran
Güncelleme Tarihi:
Ruhani imparatorluğun işgali
Kundun'dan sonra Tibet'e dair bir film daha.
Tibette Yedi Yıl, Dalai Lama'nın çocukluğundan Çin işgaline kadar olan bölümü anlatıyor.
Anlaşılıyor ki, batılılar bir zaman sömürge münasebetleri dolayısıyla Hindistan'a spotlarını çevirmişlerdi.
Orasını öğrendiler, şimdi sıra Tibet'e geldi. Budizm onlmarı büyüledi, maddeci ruhlarını Tibet tepelerinde arındırmaya başladılar.
Koyu bir Alman ruhunu taşıyanlar bile, Budizm önünde öldürmekten vazgeçerek yaşatmayı felsefe edindiler.
Tibet konusunda çok klişeleşmiş tartışmalar yapılabilir. Çin'in yakınında manevi bir imparatorluğun yıkılması bana her zaman gayrı insani gelmiştir.
Mao'nun Tibetli rahipleri ve manastırları yok edişininin hiç bir gerekçesi benim için geçerli değildir.
Karlı dağların tepelerine Alman bayrağını dikmek için gelenlerin Dalai Lama'ya bağlanarak, burayı vatan kabul etmelerinin inandırıcılığı bir yana, geçerliği yok.
Ne var ki batılılar böyle ülkelere geldiklerinde birdenbire yaptığı zulümlerin acısını çeker, bir bireysel vicdan azabına düşerler.
Gerçekten Pitt, bütün bu ruh halini çok iyi yansıtıyor.
Beni, gerek Kundun'da gerek Tibet'te Yedi Yıl'da Dalai Lama'nın yalnızlığı çekmti. Gerçekle ruh arasında, uhrievi ile dünyevi arasında gidip gelmek zorunda kalan birinin ancak Budizmle teselli bulabileceği düşünülebilir.
İki filmi de izlerseniz, başka bir bakış açısından da olsa, birbirini izleyen yaşam öykülerini tamamlayabilirsiniz.
Dalai Lama'nın önder oluşuna kadar geliyor bu film, Kundun ise, onun ülkesinden ayrılışını perdeye getiriyor.
Bütün işgalciler birdir, belki de filmden bu mesaj çıkarılabilir.
Hitler de, Mao da.
Ruh dünyasının özelliklerini, kavgacı bir dünyada barışçı kalmanın imkansızlığını, işgalcilerin amaçlarına ulaşmak için daima zalim olduklarını bir kez daha anlıyorsunuz.
Pitt ve Thewlis'in oyunlarını seyretmek için gidebilirsiniz.
Filmin atmosferi de doğrusu 2000'e giden bir dünyada huzur veriyor insana.