Boşanmalar patladı...

Evet, on senede boşanan çift sayısı % 80.7 artışla 50.108’e çıkmış.

Şöyle bir boşanma istatistiği yayınlamış TİK:

Her dilimde (bir senelik, iki senelik... altı senelik evliliklerde) boşanma oranı hızla artıyor. Tabii ki evlilik ‘eskidikçe’ artış daha da hızlanıyor.

Bunlar ‘ciddi’ rakamlar.

Ama bu tür ‘sosyal gerçekleri’ irdelemek için ‘istatistik’ yeterli değil. Aile uzmanlarının, sosyal psikologların bize bu ‘gelişmeyi’ izah etmesi gerekir.

Aklıma gelen şu (sırasız) suallere cevap bulamıyorum mesela:

- Acaba çiftler eskiye göre daha mı mutsuz, yoksa eskiden mutsuzluğu sineye çekip evliliği sürdüren çiftler, artık ayrılmaya cesaret eder mi oldu? Yani ailenin ve çevrenin baskısı azaldı da mı boşanma arttı?

- Kadınların sosyal açıdan ‘bilinçlenmesinin’ etkisi var mı?

- Kadınların ekonomik özgürlüğünü (giderek) kazanmasının rolü var mıdır?

- Boşanmış ana-babaların çocukları boşanma kararını daha mı kolay veriyorlar? (Hiç boşanma görülmemiş bir aile için bir çiftin, hele hele çocukluysa, ayrılması büyük bir trajedidir. Pek çok çift, analarını babalarını üzmemek için, mutsuzluğu sineye çekip oturmayı tercih eder. Oysa, ailede boşanmış büyükler varsa, bu kararı vermek daha kolaydır...) Eğer böyleyse, boşanmaların ‘geometrik’ artışı normaldir. (Yani boşanmış ana-baba sayısı arttıkça boşanma potansiyeli yüksek yeni evli sayısı da artar; iki rakam birbirini besler...)

- Boşanmanın aileler için bir ‘facia’ olmaktan çıkması, acaba evlilik kararlarını da daha kolay ve ‘sorumsuz’ hale mi getiriyor? (‘Olmazsa boşanırız’ diye başlayan bir evliliği yürütmek daha zordur.)

- Boşanmaların arttığı / artmakta olduğu bir toplumun, eskisinden farkı nedir? Boşanmalar toplumu nasıl etkiler?

(Çocukların durumuna hiç girmiyorum. O apayrı ve çok daha önemli bir dizi soru gerektirir.)