Borcumuz var...

AFGANİSTAN'da öldürülen gazeteci sayısı yedi.Kamyon-mamyon çarpması gibi kazaları saymazsanız, düşmanıyla çatışırken ölen Amerikan askeri sayısı o kadar değil.Bu farklı bir savaş.Bakın; gazeteciler medya tarihinde ilk kez bir savaşın denetçiliğini yapıyorlar. Atılan bombaların, düşen füzelerin-roketlerin sivilleri vurup vurmadığının adeta gözlemciliğini üstlendi medya.Gazeteciler birer savaş murakıbı.Ve öldüler...Onların arasında, hem de en önde, Türk gazetecileri, muhabirlerimiz, kameramanlarımız, fotoğrafçılarımız var. Birçok gelişmeyi-haberi tüm dünyaya bildiren bizim çocuklardı.* Oysa Türk kamuoyunun medyaya güveni yüzde on mu ne?..Yani medya en güven duyulmayan kurumlar arasında yer alıyor. Siyasetçilerin ya bir altında, ya bir üstünde.Bu haksızlık...Her gün binlerce rezilliği sergileyen, şimdiye kadar on binlerce yolsuzluğu-hırsızlığı ucundan tutup ortaya çıkartan, çağdaşlığın savaşını veren ve bu uğurda bombalarla-kurşunlarla öldürülen...İşte; bombalar altında bir savaşın denetçiliğini yapan bu medyaya haksızlık.Peki, sevgi-güven duyulması gerekirken niçin?..Niçin?..* Çünkü her gün gazeteleri karıştırdığımda, ekranlara baktığımda benim de canım sıkılır.Köşelere taşınmış bacak arası yorumları, iktidar yalakalıkları, sırf ilgi toplamak için sergilenen akıl almaz ahmaklıklar, toplumun gözünün içine baka baka uydurulan yalanlar, uçurulan balonlar...Ekranları kaplamış kalitesizlik...Densizlik ve sululukta bitmeyen bir iğrenç yarış...Reyting uğruna, annelerin-babaların çocuklarını nasıl kaçıracaklarını şaşırdıkları, binbir rezillik...Ve sonunda; güvenilirliği bitmiş-tükenmiş bir medya.* Bu haksızlık...Türkiye'nin altını üstüne getirmiş krizlerden herkes payına düşen dersi alırken, medyanın da artık aklını başına toplaması gerek.Medya saraylarında oturup, medyaya güven ve saygının sıfıra doğru indiğini seyredenlerin, o bombalar altında görevini yapan bizim çocuklara borçları var.Ödemenin zamanıdır.