Bombacı

KORKUNÇ ölümcül bir silahın kullanılmış olması desteklenebilir mi?Hele hele, o dehşet silah ‘nükleer çağı’ başlatan ‘atom bombası’ adını taşıyorsa?Üstelik, böylesine aleni bir ‘destek’ söz konusu bombanın Hiroşima ve Nagazaki’de ilk ve son kez kullanıldığı 6 ve 9 Ağustos 1945’in tam 60. yıldönümünde açıklanabilir mi? * * *BİLİYORUM, derhal yerinizden fırlayacak ve hışımla, ‘asla’ diyeceksiniz.Yine biliyorum, ardından, ‘tüm dünya binbir törenle o ‘melûn gün’ü anarken, her halde sen de ‘orijinalliği’ bu haltı desteklemeye vardıracak değilsin’ diye ekleyeceksiniz. Hayır, yanıldınız, ‘var-dı-ra-ca-ğım’!* * *VARDIRACAĞIM, zira öncelikle, şiddetten sonsuz nefret etmeme rağmen ben hiçbir zaman avanak bir ‘barışperest’ olmadım. Sağıma şamar indirene solu dönmek adetim yoktur.Fakat çok daha önemlisi, 1945 Ağustos’unda ‘çekirdek bombalar’ın kullanılmış olmasını sahipleniyorum; çünkü bunu hem savaş ve askerlik tarihi açısından bir zorunluluk; hem de genel insanlık tarihi açısından ‘ehven-i şer’ bir ‘olumluluk’ (!) addediyorum. Nedeni ‘orijinal olmak’ budalalığından değil, aşağıdaki olaylardan kaynaklanıyor: * * *AYRINTIYI geçeceğim, ‘Güneş İmparatorluğu’ emperyalizminin 1941 Pearl Harbor kalleşliğinden sonra, çok çetin Pasifik muharebeler ertesi, Amerikalılar, Japonya’ya hala binlerce kilometre uzaktaki Marshall Adaları’na ancak 1944 Ocağında ulaşabildiler.Washington’daki Yüksek Karargáh da savaş bu ritmle seyrettiği takdirde Tokyo’nun 1950’den önce zaptedilemeyeceğini ve yaklaşık 2 milyon ‘boy’un daha öleceğini hesapladı.Nitekim, gidişat yukarıdaki hipotezi aynen doğruladı.* * *AVRUPA zaferinin kazanıldığı 1945 baharında ABD ordusu nihayet en güneydeki Japon adası Okinawa’ya çıkabildiğinde, Şintoist dini fanatikleştirmiş Nippon militarizmi bir yandan ‘kamikaze’ saldırılarıyla muazzam kanlı bir direniş sergiledi; diğer yandan da, tıpkı askerler gibi, pek çok köy ahalisi teslim olmayı reddederek kollektif intiharı seçti.Zaten ‘Gumbatsu’ denilen general kliğinin stratejisi de, aslında darbe yememiş olan ‘anavatan ordusu’yla Amerikalılara ‘dayanılmaz zaiyat’ verdirmek üzerine kurulmuştu.Bu sayede de ‘güneşin çocukları için şerefli barışı kazanmak’ hedefi güdülüyordu.Oysa, Başkan Harry Truman 26 Temmuz’daki ‘Postdam Deklarasyonu’nda Japon halkına, İmparator’un kalacağı, hatta askerlerin geri döneceğini garantiledikten sonra, ‘ama teslim olmazsanız ülkeniz hemen ve tümden tahrip edilecek’ diyerek ‘atom ihtarı’ verdi.Ve işte, kimse tınmadığı içindir ki ilk bomba 6 Ağustos 1945’te Hiroşima’ya atıldı.‘Teslim mi olalım, bayrak mı indirelim’ çekişmeleri Tokyo’da hala sürdüğünden de, tam atmış yıl önce bugün ikinci çekirdek Nagazaki üzerinde patladı.Tabii, Hiro Hito’nun 15 Ağustos’ta teslimiyeti ulusa duyuracağı anlaşılınca, arife günü ‘Gumbatsu’ general kliğinin darbeye giriştiğini ve son anda bastırıldığını da unutmayalım.İşte, nükleer silah kullanımını bu askeri ve siyasi tarih çerçevesine oturtmak gerekiyor. * * *ŞİMDİ lütfen bir an için, kolay duygusallığı ve ‘ahlakiyatçı’ lafazanlığı unutun.Kendinizi, o atom bombasını son çare olarak patlatmadığınız takdirde, yüzde doksan dokuz virgül doksan dokuz ihtimalle hem sizden, hem de hasım halktan belki milyonlarca insanın daha ölmeye devam edeceğini bilen bir askeri komutan veya sivil lider yerine koyun.‘İnsaniyet’ ve ‘insanlık’ için onu kullanmak mı, yoksa kullanmamak mı evlaydı? Bu seçeneğin bir daha asla ve asla dayatmayacağı umuduyla, cevabı size bırakıyorum.