Bomba yüzünden anne olamayınca dava açtı

MARMARİSTE’te geçen yıl ağustos ayında, Kemal Engin Bulvarı’nda bir minibüste meydana gelen patlamada yaralanan 15 kişiden biri, Seval Gözüaçık’tı. O zaman 7 aylık evli olan Gözüaçık, diğer yaralılar gibi hastaneye kaldırılıp tedaviye alındı. Talihsiz kadının Muğla Devlet Hastanesi’ndeki muayenesinde sağ kalçasının parçalandığı, el ve bacakları başta olmak üzere vücudunun her yanının şarapnel parçalarıyla dolduğu, en acısı da anne olamayacağı belirlendi.

Ölümden dönen Gözüaçık, hastanedeki yaklaşık iki aylık tedavisinde 10’a yakın cerrahi müdahale ve estetik operasyon geçirdi. Psikiyatri Kliniği’nde de tedavi gördükten sonra taburcu edilmesine rağmen eski sağlığına kavuşamayan Gözüaçık’ı yıkan en acı olay, bacaklarını açıp kapayamaması ve çocuk sahibi olamayacağının bildirilmesi oldu.

FELÇ OLMA RİSKİ

Gözüaçık, ayağındaki sinire bitişik duran şarapnel parçasının operasyonlara rağmen alınamaması nedeniyle de felç olma riskiyle karşı karşıya kaldı. Vücut bütünlüğü bozulan Gözüaçık, yaşadığı onca acı ve maddi zararının karşılanması için 5233 Sayılı Terör ve Terörle Mücadeleden Doğan Zararların Karşılanması Kanunu kapsamında Muğla Valiliği’ne başvuruda bulundu.

Kanun kapsamında, zarar tespit komisyonu tarafından mağdurların zararlarının 6 ay içinde karşılanması hükmüne rağmen, Gözüaçık, o günden bugüne herhangi bir yardımda bulunulmadığını, sesine kulak verilmediğini öne sürdü. Gözüaçık, avukatı aracılığıyla İçişleri Bakanlığı aleyhine Muğla İdare Mahkemesi’ne 30 bin YTL’lik manevi tazminat davası açtı. Başvuru yerinde bulunurken, davaya, önümüzdeki günlerde başlanacağı belirtildi.

Muğla Valisi Lütfi Yiğenoğlu ise, "Eğer mağdur duruma düşürüldüklerini düşünüyorlarsa, gelsinler görüşelim, yapabileceğimiz bir şey olup olmadığını gözden geçirelim" dedi.

Hastanede devletim hiç yanımda olmadı

Açtığı davayla herhangi bir rant sağlamak veya reklam yapmak gibi bir amacının olmadığını belirten Seval Gözüaçık, şöyle konuştu:

"Hain saldırı, hayatımı alt üst etti. Her gece bomba sesleriyle uyanıyorum. Bir kadının en çok arzu ettiği annelik duygusundan da mahrum bırakıldım. Evladımın kokusunu hissedemeyeceğim. Hastanede ailem yanımdaydı ancak devletimi de yanımda görmeyi istiyordum, oysa beni yalnız bıraktı. Türkler’den daha çok yaralı İngilizlerle ilgilenildi. Bize ikinci sınıf insan muamelesi yapıldı. Ben, devlete yönelik bir saldırının kurbanları arasındaydım. Kuru bir ’Geçmiş olsun’ dileğini bile benden esirgediler. Hiçbir maddi kazanım benim acılarımı ortadan kaldıramaz. İsteğim, böyle bir saldırının mağdurlarına örnek olmak."