Bodrum ve Çeşme’nin fiyatları kime ucuz kime pahalı?

Aslında bir-iki kere ben de yazmıştım denk geldiğim fahiş fiyatları.
Çeşme’deki bir beach’te 3 sene öncesinin parasıyla 500 liralık pizza falan... Artık elim gitmiyor.
Yazmaktan da duymaktan da fena halde sıkıldım. Kendimi, “zenginin malı züğürdün çenesini yorarmış” dizisinde figüran gibi hissediyorum.
Oralar, bölüm başına 75 bin lira alan oyuncuların, 50 metrelik yatlarıyla gelen Arap şeyhlerinin, Rus oligarkların takıldıkları yerler. Gitmezsin, yemezsin olur biter.
Üç tarafı denizlerle çevrili memleket. Yalıkavak Marina’dan, Alaçatı Port’tan başka yer mi yok? Hem de ne âlâları var.
Ama yok ille de “Can Yaman’ın yan şezlonguna uzanıp milkshake höpürdeteceğim”, “Abromoviç’in yatına nazır lahmacun ezeceğim” dersen de bedelini gözden çıkaracaksın tabii.
Hayatta nelerden “beslendiğinle” ilgili bir şey.
Vay efendim, bunun maliyeti ne olabilirmiş.
İyi de adam toptancı değil ki, malzeme satmıyor ki.
Prestij satıyor.
Zaten o kadar pahalı olmasa belki de gitmeyecekler oraya.
Ultra lüks marka bir kazak alıp, “Bunda ne kadar yün var ki?” diye sormaya benziyor.

Eski masumiyetleri kalmadı

Çeşme ve Bodrum 25 sene öncesinin salaş, naif yerleri değil artık. Biliyorsunuz belki Alaçatı’yı ilk olarak 1991’de bir grup Fransız ve İngiliz sörfçü keşfetti. Kısa sürede dünyanın sayılı sörf adresleri arasına girdi. Sonra aldı yürüdü zaten.

Sağlı sollu ahır ve depoların bulunduğu Kemalpaşa Caddesi, Türkiye’nin kiraları en yüksek birkaç mevkiinden biri haline geldi.
Issız sahillere yan yana en lüks oteller açıldı. Sörfçülerin denize indikleri patikaların yerinde Venedik evleri projesi, Côte d’Azur’deki Port Grimaud’ya benzedi.
Bodrum biraz daha farklı. Hem çok daha büyük hem de yaz-kış yaşamak için yerleşen geniş bir nüfus var. O yüzden fiyatlar konusunda bölgeden bölgeye değişen daha çok alternatif olageldi hep.

Bir tarafta hâlâ mütevazı ve salaş Turgutreis... Ama ta yarımadanın en ucunda, kıyısında, dibinde.
Karşı köşede Yalıkavak’ın şatafatı... Dünya ünlülerini ve zenginlerini ağırlayan Yalıkavak Novikov gibi mekânlar.
Hatta bir ara Robert De Niro bile esnaf olup restoran açmıştı: Nobu. Müdavimleri arasında Kelly Brook giriyor, Kate Moss çıkıyordu dükkâna. Yani Çeşme ve Bodrum başka bir klasmanda artık.
Bu ikisini Saint Tropez, Mykonos, Monte Carlo gibi yerlerle kıyaslayıp öyle karar vermek lazım hamburgerin, pizzanın pahalı olup olmadığına.
İş için sürekli takip etmek zorunda olmasam adımı atmam. Almayayım, alana da mani olmayayım. Benim fayda-maliyet dengemi altüst ediyor.

Prenses Stephanie ile büyümedim ki

Nasılsa Monegask değilim, Monaco’da doğup Prenses Stephanie ile büyümedim. Oligark tayfasıyla da pek geçinemiyorum.
Benim cânım Dalyan’ım bana yetiyor da atıyor. Tarih desen tarih, doğa desen Çeşme’yi falan katlar: Dünyanın en güzel beşinci plajı İztuzu burada. Taze meyve, sebze, balık...
Bu yazı da zaten oradan yazılıyor şu anda.

Fiyatlar katlanmamış

Korkmuştum ama pandemiden dolayı fiyatlar Bodrum ve Çeşme’deki gibi katlanmamış. Kent merkezinden plaja insan taşıyan tekne-dolmuşlar, gidiş dönüş kişi başı 30 lira mesela. İki kişilik şezlong fiyatı da Gölbaşı restoranda serpme kahvaltı da aynı: 25 ve 60 lira.
Dalaman Ortaca Köyceğiz Turizm Birliği var. Başkanı Yücel Okutur. Tam bir Dalyan gönüllüsü.
Beldede Çandır Ekolojik Köyü’nün kurulmasına öncülük etti.
Kendisinin de nehir kenarında Dalyan Resort adında çok güzel bir işletmesi var. Yeşil yıldızlı, sıfır atık bir tesis. “Belediyeye bir torba çöp bile çıkarmıyoruz” diyor.
“Pandemide fiyatları artırdınız mı?” diye soruyorum, “Hayır. Kahvaltı ve akşam yemeği dahil, iki kişilik odalar yine 900 liradan başlıyor” diyor: “Dalyan’ın genelinde böyle. Yalnız İngilizlerin hâlâ gelemiyor olması kötü etkiledi herkesi.”