Fethullahçılığın romanı yazıldı mı

Yani...

"Işık evleri"nde kalmış, "Ev imamları"nın eğitiminden geçmiş, "Altın nesil" idealine biat etmiş.

Ama gün gelmiş, tamamen ontolojik nedenlerden dolayı cemaatle yollarını ayırmış.

Sonra da tutmuş, cemaatte edindiği deneyimlerden yola çıkarak, "Şakird" adlı bir roman yazmış.

Metis Yayınları’ndan çıkan romanı su gibi okudum.

Bitirdiğimde...

Zekice kurgulanmış, Türkçesi mükemmel ve dört başı mamur bir roman okumanın keyfiyle dopdolu oldum.

Ama hepsi bu değildi tabii ki.

***

Öncelikle şunu vurgulamakta yarar var:

Barış Müstecaplıoğlu’nun romanı, "Ben bir Fethullahçı idim" başlığına uygun düşecek bir kitap değil.

Cemaat hakkında üstü açılmamış itiraflar ya da cemaatin iç yüzüyle ilgili ifşaat yok kitapta.

Yani...

Sansasyonel bir "ihbar" kitabıyla karşı karşıya değiliz.

O nedenle "malzeme" bulmak beklentisiyle kitaba el atacak "Azılı Fethullah Gülen düşmanları"nın hayal kırıklığına uğraması kaçınılmaz.

Peki kitapta ne var?

Her şeyi abilerin, yani büyüklerin belirlediği bir cemaat yapısı içinde erimeye kişisel bir isyan var. O cemaatin, yazarın kişisel arayışlarına karşılık vermekte yetersiz kalışının öyküsü var. Cemaat içinde "Hizmet" adına söylenen küçük yalanların ve hilelerin nasıl da meşruiyet kazandığının örnekleri var. Ve bütün bunların üzerinde genç bir insanın tatminsizlikleri, açmazları ve muazzam arayışı var.Ancak...

Yazar, cemaatle hesaplaşırken, "Bu cemaat devleti ele geçirmek için türlü hileler ve desiseler çeviren acayip tehlikeli bir yapıdır" filan demiyor. Tam tersine cemaat içindeki insanların nasıl da iyi niyetli, nasıl da özverili olduklarını anlatıyor...

Yazarın sorunu şudur:

Bu tür cemaat yapıları, insanların zihinlerine ve hayatlarına hükmediyor. Sorgulamanın ve hesap sormanın hiç de hoş karşılanmadığı, bunun yerine yüzde yüz itaatin geçerli olduğu bir yapı bu... Ve kafasını çalıştıran bireylerde sürekli kuşku üreten bu yapı, kişisel arayışlara ve açmazlara ne yazık ki karşılık veremiyor!

***

Peki sorun bu mudur?

Bence bu, "büyük sorun"un sadece bir parçasıdır.

Sorunun bir de şu yönü var:

Bu tür cemaat yapıları, toplumdan kopuk bireyler yetiştiriyor. Toplumu dönüştürmeye kendini adamış ama toplum içindeki farklı yaşam tarzlarına yabancı bireyler.

Cemaate giriyorlar ayrı bir dünya, sokağa çıkıyorlar ayrı bir dünya.

İki dünya arasında sıkışıp kalmışlık. Ve bu durumun neden olduğu tuhaf trajediler.

Bence asıl bu durumun romanı yazılmalıdır.

Yani. Barış Müstecaplıoğlu, tam anlamıyla bir Gülen Cemaati romanı yazıp konuyu tüketmemiştir.

Atatürk ile Burgiba

BAZI okurlarım diyorlar ki:

"Tunus’un kurucu lideri Burgiba, bir Atatürk hayranıdır. Tıpkı Atatürk gibi ülkesinin çağdaşlaşması yolunda adımlar atmıştır. Nasıl olur da Burgiba hakkında olumsuz şeyler yazarsın."

Onlara şunları hatırlatmak isterim:

BİR: Atatürk, parçalanmış bir imparatorluktan Türkiye Cumhuriyeti’ne giden yolu savaşarak kazanmıştır. Burgiba, Fransa ile masa başı anlaşmalarla Tunus’un bağımsızlığını elde edebilmiştir.

İKİ: Burgiba 1956’da işbaşına gelmiştir ve diktatörlük kurmuştur. Aynı yılda Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti, çok partili demokrasiye geçmiştir. Kurucu parti, serbest seçimlerle iktidarı muhalefete devretmiştir.

ÜÇ: Atatürk hiçbir zaman kadın kıyafetine zorla ve baskıyla müdahale etmemiştir. Kadınların modern bir görünüme kavuşmalarını arzu etmiştir ama bunun için baskı uyguladığına dair tek bir örnek bile gösterilemez. Oysa Atatürk’ü örnek aldığı söylenen Burgiba, sokaktaki türbanlı kadınların örtülerini polis marifetiyle çıkarttırmıştır.

DÖRT: Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti, bütün eksiklerine rağmen, serbest seçimi, özgür basını ile gerçek bir demokrasiyle yönetilmektedir. Burgiba’nın kurduğu Tunus ise 2006 yılında bile polis rejimi özelliğini büyük ölçüde korumaktadır.

Yani

Burgiba ile Atatürk’ü özdeşleştirme çabalarından vazgeçelim.

Çünkü bu yaptığımız en başta Atatürk’e büyük haksızlık olur.