O ilk erkek arkadaşımdı ama asla bana inanmadı

Çünkü ben de onlara benzer sorunlar yaşıyorum. 30 yaşında, üniversite mezunu, devlet memuru bir genç kadınım. İlk erkek arkadaşım 29 yaşımdayken oldu. Ama o ilk olduğuna asla inanmadı. Oysa ilk çıktığım, ilk yakınlık duyduğum oydu.

Sonunda ayrıldık, beni aşırı üzdü ve hálá da üzüyor. Beni tehdit etti. İnanmadı, beni çok ağlattı ama ben öldüm onun da haberi yok, kimsenin de... Ben üzüldüğümle kaldım. Ondan sonra da kimse olmadı hayatımda. Zaten istemiyorum da, o beni her şeyden soğuttu. Artık dayanamıyorum. Evlilikten, erkeklerden soğudum. Hem de çok soğudum. Erkekler; hepsi böyle midir gerçekten, sadece bir cinsellik arayışı içinde midirler? Hepsinin böyle olduğunu düşünmek istemiyorum. Ama yaşadıklarım beni çok yıprattı. Artık nefes bile alamıyorum, ağlamak istiyorum.

Keşke daha akıllı olsaydım da birçokları gibi idare edebilseydim ama yapamıyorum. Ne olur erkekler; kendinize gelin biraz. Bizi de düşünün, kendinizi bizim yerimize koyun. Yeter artık, yeter.

Abla bundan sonra ne yapmalıyım, karşıma çıkacak kişiye nasıl davranayım. Şaşkınım. Açıkçası korkuyorum.

RUMUZ: SADECE AİLEM GERİSİ BOŞ

Hayır kızım, ölecek kadar önemli bir şey yok ortada. Bence senin de anladığın gibi bunun ilk olduğuna inanmaması tümüyle bir taktik gibi görünüyor sevgili kızım. Kaç yaşında olursan ol, sen de diğer kadınlar gibi kolaylıkla kanıvermişsin karşına çıkan bu ilk adama. Ama bu kadar çok üzülmene deyecek bir şey yok ortada. İnsanlara olan güvenini de bu kadar kolay sarsmamalısın.

Biliyorsun dünyada çok değişik türde insan var. Ne yazık ki, kötüler ve numaracılar çoğunlukta... Ama eminim onlar da zamanla hatalarını anlayacaklardır.

Geriye dönüp baktıklarında, arkalarında bıraktıkları göz yaşlarının vicdan azabını çekeceklerdir. Bir anlamda gençlik ateşiyle, macera arayışı içinde bu tür saçmalıklar yaptıklarını düşünüyorum aslında. Hiç kimse bilerek, isteyerek bu kadar acı bırakmaz arkasında...

Elbette karşına yeni birisi çıkacak... Yeniden yüreğini çarptıracak... Ama bu defa hiç kimseye hiçbir şekilde hesap vermek gereğini duymamalısın.

Olgun yaşta bir insansın, hiçkimse geçmişini sorgulamamalı... Sen de kendini ezik ve mutsuz hissetmemelisin. Gerçek değerlerini düşün, kendine güven ve asla suçluluk duyma... Senin hayatında ilk olmanın değerini anlamayan bir insanın ardından üzülecek bir şey yok kızım.

"Seninle öylesine çıkmıştım sevmiyorum" dedi

Güzin Abla, o kadar değişik bir hayatım var ki anlatamam. Size sadece şunu sormak istiyorum. Benim bir çıktığım vardı, 3 ay sonunda benden ayrıldı ve ben 104 gün ayrı kaldım ondan ama çok acı çektim. Çünkü çok bağlanmıştım ve seviyordum. Onu gördüğümde kötü oluyordum. O da bunun farkındaydı ama bu sefer de unutmaya çalıştım ve kimseyle bağlantım olmadı. Bana "Seni sevmiyordum, öylesine çıkmıştım" dedi ama ben çok ciddiydim. Aradan aylar geçtikten sonra ben yeni bir sayfa açmıştım ve bir düzenim vardı; sevenlerim belliydi ve mutluydum ama o tekrar karşıma çıktı ve ben şu an yeniden mutsuzum, yemin ederim hálá seviyorum ama ona artık güvenemiyorum.

Şimdi eskisinden daha değişmiş bana değer verdiğini belli ediyor, her gün arıyor ve bana "seni seviyorum" demeyen insan şu an "seni seviyorum, lütfen tekrar deneyelim, eskiyi artık unutalım" diyor ve yeminler ediyor, beni sevdiğine dair. Ama bir sorun daha var onunla ayrıyken hep dertlerimi paylaştığım ve kaç seneden beri kardeşim gibi olan biriyle yakınlaştık. Bana çok değer veriyor ve ben onu öylece bırakmak istemiyorum ortada. Ama tek gerçek şu ki, hiç güvenmediğim birini çok seviyorum. Sizce ne yapmalıyım bana yardım edin lütfen.

RUMUZ: KARARSIZIM

İşte bir tane daha... Ah kendi kendime diyorum ki, şu erkeklere kızmayacağım, onların davranışlarında da hafifletici sebepler bulacağım, elbette bir gençlik hatasıdır, akılları başlarına gelir, diyorum... Evet bazen işte bu seninki gibi akılları başlarına biraz geç de olsa geliyor... Ama neden bunca üzüntü, bunca gözyaşı yaratıyorlar... Neden aslında sevdikleri halde, böyle davranıyorlar.... Anlamak çok zor... Sanırım bir arayış içindeler... Acaba beni daha çok çeken, daha çok seven birileri olabilir mi düşüncesiyle hatalar yapıyorlar... Bana kalırsa dönüp dolaşıp kürkçü dükkanına döndüğüne göre, ona herhangi birinden çok daha fazla güvenebilirsin gibi geliyor.

Ben hatalarımı anladım umarım evliliğimize bir şans daha verir

Merhaba ablacığım. Böyle bir mektubu ilk defa yazıyorum. Demek ki insan bir şeyler yaşayınca yazmak ihtiyacı duyuyormuş. Ben 32 yaşında bir çocuk annesiyim. Bundan 8 ay önce eşimden ayrıldım. Biz eşimle anlaşarak evlendik ve evliliğimiz 7 sene sürdü. Evliliğimizin bitmesini eşim istedi hatalarım yüzünden bitirdiğini söyledi. Tabii ki benim de hatalarım vardı ama evliliği bitirecek hatalar değildi bunlar. Ama anladım ki ben onu çok ama çok seviyormuşum, şimdi 8 ay geçmesine rağmen ben onu unutamadım.

Evlilik yıldönümümüz geçti, onun doğum günü geçti. Ben halen onu unutamadığımı anladım. Keşke zamanında hatalarımı benimle paylaşsaydı, beni uyarsaydı onu incitecek davranışlarda bulunmazdım, hata yapmazdım. Daha sonra da sebebini bilmediğim şekilde benden uzaklaştı.

O da biliyor ki "ondan hiç ayrılamam" derken, onu hálá deliler gibi severken, ayrılmak zorunda kaldım. Hatalarımı anladım ama çok geç. Herkes geçer diyor biraz daha sabret diyor.

Onunla tüm yaşadıklarımız aklıma geldikçe ağlıyorum. O aslında kendinden emin, karşısında ağlamayan güçlü kadın olmamı isterdi. Biz hálá görüşüyoruz çocuğumuz için. Ben onun sadece bir kere olsun ellerimden tutup bana doğru bir adım atmasını istiyorum. Bizim için son bir kez pozitif düşünmesini istiyorum. Beni ne kadar üzmüş olsa da onu istiyorum. Ancak onunla mutluyum. Ondan gelecek haber benim için çok önemli ve değerli. Çünkü ben hálá ümitliyim.

RUMUZ: ESOMERT

Kızım eşine bu içten seslenişini yayınlıyorum ve onun da seninle aynı şekilde düşünmesi için dua ediyorum. Ancak her ne kadar sen hatalarını anlamış ve tövbe etmiş olsan da dilerim eşin bu arada bir başkasına gönül vermiş olmaz. İnşallah tekrar kavuşursunuz.