Babam yüzünden üniversiteyi kazanamıyorum

Senden fikir alıp almamayı çok düşündüm ama sonunda kendimi bilgisayarın karşısında buldum.

Ben üç senedir üniversite imtihanlarına giriyor ama bir türlü kazanamıyorum. Bunun sebebi de babam...

Annemle babam ben doğmadan önce ayrılmışlar. Zaten annem, babamın ikinci eşiymiş. Sonunda onlar da ayrılmışlar işte...

Annem beni bu yaşıma kadar büyüttü, babam ise ne maddi ne de manevi olarak bana varlığını gösterdi. Annem bana hem annelik hem de babalık yaptı.

Babam, annemden sonra üçüncü kez evlenip yine ayrıldı. ıki yıl önce de dördüncü kez evlendi, şimdiki eşi altı aylık hamile. Eminim bu defa da ayrılacak, yine bir çocuk babasız büyüyecek. Ve babam bana yapığı gibi arkasına dönüp de “benim çocuğum var” demeyecek.

“Bu durum seni niye bu kadar etkiliyor” diye sorabilirsin. Nasıl etkilemesin? Babamın benim dışımda, ilk ve üçüncü eşlerinden de çocukları var. Ve ben bir çocuğun daha babasız büyümesini, benim çektiğim çileleri çekmesini istemiyorum.

“Bir çocuk daha babasız büyümesin” ya da “Ayrılacaksa artık çocuk yapmasın” diye seslenmek istiyorum ona buradan...
şimdi ben bu düşünceler ve endişeler yüzünden üniversiteyi bir türlü kazanamamama mı üzüleyim, yoksa babasız büyüyecek o çocuğa mı?
Rumuz: Üzgün

Çocukluğunda seninle aynı şeyleri yaşamış bir insan olarak, seni çok iyi anlıyorum. Ama ben babamın yaşamıyla hiç ilgilenmedim, çünkü o da benimle hiçbir zaman ilgilenmedi. Beni yok saydı.

Dolayısıyla ben de onu unutmaya çalıştım. Zaman zaman başardım da. Sen de öyle yap. Madem seni arayıp sormuyor, seninle ilgilenmiyor, sana hiçbir acıdan destek vermiyor, sen de kafandan sil onu ve evliliklerini.

Bugüne kadar seni annen büyütmüş, şimdi de üniversiteyi kazanman için çırpınıyor olmalı. Sen de sadece bu konuya odaklanmalısın.

Özellikle de babana “ışte bak, sen olmadan da eğitimimi sürdürüyorum, annemin varlığı bana yetiyor” diyebilmelisin.

Baban son derece bencil ve duyarsız bir adam olmalı. Ama eminim yaşlandığında, eğer sen de iyi bir mevkideysen, bir gün karşına çıkıp “Ben senin babanım, seni hep aradım” diyecektir...

Bize bunları yaşatmaya hakkı yok

Güzin Abla, benim sorunum küçük gibi görünüyor belki ama bana göre çok büyük...

Ben baba sevgisi nedir bilmiyorum, bunu hiç tatmadım. Çünkü babam hiçbir zaman bizimle ilgilenmedi. Okulda başarılı olduğumda yanımda olmadı. Basit bir hata yapsam, anında bağırıp hakaret etmeye başlıyor.

Annemle babam 20 yıldır beraberler, dört çocukları var. Ama babam annemi 18 yıldır aldatıyormuş.

Önceleri pek fazla kafama takmıyordum. Bir zaman sonra aile içindeki huzursuzluk beni de etkilemeye başladı. Annem kaç senedir babamın yaptıklarına göz yummuş...

Artık içimde babama karşı öyle bir nefret var ki, anlatamam. Bir insan severek evlendiği bir kadını 18 yıl boyunca aldatır mı? Hiç anlamıyorum...

Babam haftanın dört günü eve geç gelir. Erken gediği akşamlarda ise odalarımıza yollanırız rahatsız olmasın diye.

O kadar eksik bir durumdayım ki...

Neden böyle olduğunu anlamıyorum ama artık susmak da istemiyorum. Küçücük yaşımda bunları yaşıyorum, aklımı kaybetmek üzereyim!

Annem “Sen aldırma, düşünme” diyor ama akşamları kafamı yastığa koyduğum anda ailemin durumunu düşünmeden edemiyorum. Aklıma başka şeyler getirmeye çalışıyorum, olmuyor. Babamın bize bunları yaşatmaya hakkı yok.

 Ailem göz göre göre dağılıyor, ben ise çok çaresizim...
Rumuz: Ailem dağılıyor

Sevgili yavrum, her ne kadar genç yaşta olgunlaşmış olsan da, bazı durumlarda özellikle de ailevi sorunlarda olaylar seni aşıyor.

Annenin bu duruma son vermek üzere çoktan harekete geçmesi gerekirdi. Ama susup oturmuş, her şeyi sineye çekmiş. Babanın yıllardır bir başka kadınla yaşamasına ses çıkarmamış.

Annen belki de dört çocuğu ile ne yapacağını bilemediği için bunca sene bu işkenceye dayanmıştır. Yine de artık koca bir kız olduğuna göre, babanın karşısına çıkıp her şeyi bildiğini, artık bu duruma son vermesi gerektiğini, ailenin dağılmasını istemediğini söyleyebilirsin. Tabii annen izin verirse...
Belki baban senin bu tepkin karşısında artık biraz utanç duyar, kim bilir...