Bizde özür dilemek sadece çocuklardan beklenen, türlü çeşit bahanelerle yok sayılan, geçiştirilen bir erdem.
Özür dilemek, insanın yaptığı hatayı kabul ettiğini, sorumluluk aldığını ve bunun için karşısındaki insanın ne hissettiğini anladığını gösterir.
İlişkiler arasına giren tatsız, haksız, yıkıcı mesafeyi kısaltır, yapıcılığıyla yakınlaştırır.
Özür dilemek yenilgi değildir. Kayıp hiç değildir. İnsanı küçültmez. Ayıp asla değildir. İncileri yoktur insanın, dökülmez. Kazanmaktır!
Kalpten özür dilemeyi öğrenmemiz gerekiyor.
Bahanelere sığınmadan özür dilemeyi öğrenmek için üzerinde çalışmamız, resmen özür dileme antrenmanları yapmamız gerek.
Özür dilemek, sarsılan güveni yeniden inşa eder. Bizim güvenimiz de çok sarsılmış durumda.
Çocuklarımı okula gönderir göndermez soluğu sokakta alıyorum. Koşuyorum. Güneşin doğuşunu yakalamaya bayılıyorum!
Hoşuma gidiyor erkenden yollarda olmak, hava her nasılsa öyle içime çekmek. Herkesi sarsmak istiyorum. Herkes kalksın, görsün istiyorum hayatın uyanışını.
Derin derin nefes alıyorum.
Güne erken başlayıp, yapmam gereken her şeyi hızlıca yapıp günü erkenden yaşayabilme ve hayattan zaman kazanma fikrini seviyorum.
Zamanla, hayatla eşzamanlı akmayı seviyorum.
İnsanlar uyanırken masamda oturmuş, bir şeyler okumuş, düşünmüş, sade Türk kahvemi yudumluyor olmayı seviyorum.
Çıt çıkmıyor.
Bu sene ilk Boyner Grup çıktı.
Çok doğru ve çok önemli bir sloganla: “Kadına kadın diyoruz, çocuğa çocuk!”, “18’den önce herkes çocuk” diyerek.
Reklam filminde oynayan bir kadın arkadaşım, yıllardır bu konuda aktivist. Tak tak tak, bu kadar kısa net, öz anlatılabilirdi. Kadın kadın, çocuk da çocuk.
Ardından Koç Grubu geldi.
Beni markalardan, reklamlardan iyice soğutan o “kadını tek role” indirgeyen, hapseden anlayışa dikkat çekiyordu.
“Roller çoktan değişti. Peki izlediklerimiz neden değişmesin?” diye sorarak.
Bana bu iki soruyu sorduran, geçenlerde bir anne-çocuk diyaloğuna tanıklık etmem oldu.
Aslında bir dolu insan arasında, küçük büyük fark etmez, benzer konuşmalara tanıklık ediyorum. Bu sefer yazmaya karar verdim.
Anne bir şeye kızmış. Çocuk ağlıyor.
Anne şunları söylüyor:
“Madem benim dediğimi yapmadın, ben de bir daha asla seninle hafta sonu bir plan yapmam. Sen beni dinlemezsen, benim de seni dinlememi asla bekleme. Benim hatırım için bile şu kadarcık şeyi yapmadın. Ben senin için neler yapıyorum. Daha yeni şuraya gidelim dedin, gittik. Arkadaşlarını çağırmak istedin, tamam dedim. Bundan sonra istediğin kadar yalvar, asla yapmam!”
Çocuk da şunları sayıklıyor:
“Anne yalvarıyorum öyle deme, ben seninle hafta sonu plan yapmayı çok seviyorum. Ben seni dinliyorum ama sen beni duymuyorsun anne. Anne ama bana yalan söyleme diyorsun, ben oraya gitmek istemedim diye kızıyorsun. Tamam söz, bir daha senin hatırın için gideceğim. Ama, sen benimle gelmek istemiyorduysan neden söylemedin? Söz bir daha ne dersen yapacağım, istemesem de yapacağım... Anne lütfen...”
“Eşyalarını yere atma çocuuuum” cümlesini kaç kere ağzımdan alev püsküren ejderha emojisiyle söylemişimdir...
Sayısını hatırlamıyorum, en son bayılmışım!
“Bırakınız dağınık kalsınlar, bırakınız yere atsınlar” kararımdan beri, BEN daha sağlıklıyım gibi. Ben kendim için düzen tutuyorum.
Şunu da biliyorum, ileride kendi evleri mis gibi düzenli olacak. Çocukları dağınık olunca da çok sinir olacaklar.
İki çocuklu olduğumun ilk 3-4 senesi, “aman olsun” ve “hayır efendim bu oda toplanacak” gelgitlerini milyon kere yaşadım.
Kurallı mı, ödüllü cezalı mı, o mu bu mu şu mu diye, sanki başka hiçbir işim yokmuş gibi, binlerce şey okudum. Yani, dağınıklığa çözüm için saçımı başımı süpürge ettim, ben dağıldım.
Instagram sağ olsun -iyi ki Sevgili Fazı Say Instagram kullanıyor- sanki yan evde, aynı sokaktayız da Fazıl Say’ın yaratım sürecine, Fazıl Say mucizesine tanıklık ve ortaklık edebiliyoruz.
Yarattığı senfoninin doğumunu bizimle daha o an paylaşıyor ya, biz de sayesinde onunla bir o doğumu kutlamayı paylaşabiliyoruz.
Çok sancılı, kim bilir ne kadar zor, ne kadar yorucu, heyecanlı, gelgitli, iniş çıkışlı kocaman bir senfoni yaratma yetisini, Fazıl Say büyük bir mütevazılıkla, samimiyetle ve çat diye bir normallikle bizimle paylaşıyor ya, ekran karşısında dilim tutuluyor.
Bakakalıyorum ekrana.
Şu an okuduğum şeyi gerçekten okudum diyorum. Paylaştığı notaların resmine bakıyorum, (“Fazıl Say’ın notalarına bakıyorum” cümlesini yazabiliyorum şuna bakın!) altına şunları yazmış Fazıl Say:
“11 aylık bir çalışma bugün bitti. 4. Senfoni, ‘Umut Senfonisi’ (Hope), 35 dakikalık bir eser. Günümüzü, bizi ve hislerimizi, terörü, savaşları ve her şeye rağmen yaşamaya olan inancı, tüm umutlarımızı, her şeyin düzelmesi için, güzel bir dünya için olan umutlarımızı müziğe yansıtıyor birbirine bağlı 4 ana bölümde; geniş bir orkestra kadrosu, tüm vurma sazlar ve caz sanatçılarını da kapsayan kadrosu ile.
Müzik bizim kendimizi ifade ettiğimiz dil. Bildiğim her şeyi döktüğüm bir orkestra eseri ‘Hope’. Bu esere çalıştığım 1 yıllık süreçte, eserimi içimde binlerce kere dinledim, güzel bir ruh katılmış bu müziğe, derin anlamlar, anılar ve memleketimden pek çok öge ile. Bugün burada, Luzern’deki otel odamda, en çok severek ve emek vererek bestelediğim Hope senfonisini bitirdiğim için kutlu bir gün benim için.”
Bu toplumun acelecilik hastalığı var. Sabırsızlık hastalığı da diyebilirim.
Bunu en çok düşünüp tespit ettiğim zaman, doğada koştuğum zamanlar.
En geç gelenin birinci olacağı bir “koşu” yarışı düzenlemek isterdim.
Mesela 5km için 3-4 saat limit.
Uzayan zamanla insanın türlü farklı psikolojilere girmesini, sorunlara çözüm üreterek dayanıklılık göstermesini, sabırla, azimle, tutarlılıkla, kararlılıkla, yılmadan finişe ilerlemesini teşvik etmeyi ve öğretebilmeyi denerdim.
Kısa, orta, uzun mesafeli doğa/patika yürüyüş ve koşularına katılımı devlet eliyle desteklerdim.
Doğaya, patikaya yaklaşan insan, kendi doğasına, gücüne de yaklaşır. Serinkanlı çözüm üretebilme, mızmızlanmadan ilerleme, amacını konsantrasyonunu ıvır zıvırla, bahanelerle kaybetmeden sonuca gitme yetisini geliştirir doğa. Kadın-erkek yan yana, birbirine destek olarak, dayanışma içinde ilerlemeyi öğretir doğa!
O zaman da, erkek meselesine hiç girilmemişti.
Çocukken ayrı, genç kızken ayrı, genç bir kadınken ayrı, evli ve çocuklu bir kadınken ayrı uğradığım muhtelif cinsel tacizleri dile getirdim, yazdım, paylaştım.
En sonuncusunda dava açtım, avukatım Hasan Ayaz sağ olsun, sayesinde davayı kazandım.
Bütün süreç sırasında çok kere davadan vazgeçebilecek noktaya geldim. Oysa benim yaşadığım, hayli “şanslı” ve kısa bir süreçti.
Arkamda bir destek ordusuyla BEN bile vazgeçebilme hissine kapıldıysam, dar gelirli, az eğitimli bir kesimde bunu bir çocuk ve bir kadının yapmasını beklemek, zaten cinsel istismardan perişan bir kadın ve çocuktan beklenecek en üst ek eziyet!
Kadın ve çocuk susmaz, susturulur bakın! O susar sen konuş demek, yetemez.
En acı, karanlık ve çirkin sorun da budur.
