Yüzyıllık yalnızlık II

Bize göre Rusya hem zaman kazanıyor hem de dünya kamuoyuna anlaşmadan tarafmış gibi resimler çiziyor... Rusya Kiev’i düşürene kadar durmayacak...

Müzakere oyunlarıyla dünyayı oyalıyor...

Rus heyet, Ukraynalı yetkililerinin isteklerini dinledikten sonra tek şartlarının olduğunu söylüyormuş...

Diyorlarmış ki:

Ukrayna’yı bize verin!

*

Müzakereler sonucunda ‘insani koridorda’ anlaştıklarına dair yapılan açıklama ise komedi gibi...

Savaşta öldürülenler sanki insan değilmiş gibi...

Yıkılan binalar, yanan şehirler, yollara düşmüş insanlar, sığınaklara aç susuz sığınanlar, trenlere binmek isteyenler ve ülkesini terk etmeye çalışan kalabalıklar ve ağlayan çocukların görüntülerini izledikçe üzülüyoruz...

İnsan insanın kurdu olmuş...

Karanlıkta kalmış şehirlerin ışığı yangınların alevleri olmuş...

İnsan dünyaya sığmıyor...

*

Pandemi günlerinin sona ermesiyle güya insanın daha mutlu olabilmesi ve rahat çalışabilmesi için yeni bir dünya düzeni kurulacaktı...

Şirketlerin gökdelenlere ihtiyacı kalmayacak...

Herkes evinde çalışacak...

Her şey online olacak...

Üniversitelerin dev kampüsleri olmayacak.

Pratik eğitim dışında kimse üniversiteye gidip gelmeyecek...

Online eğitime geçilecek...

Yani uzaktan eğitim günleri başlayacak...

Ve yurt sorunu yaşanmayacaktı.

Hepsi hayal oldu...

*

Pandemi günleri sona erdikçe, maskeler indikçe yeni dünya düzenine dair umutlar ve dijital yaşamlar da sona eriyor ve sanki herkesin gerçek yüzü ortaya çıkıyor... Her şey sanki eski tas eski hamama dönüyor.

Rusya’nın Ukrayna’ya karşı açtığı savaşla birlikte umutlar yine yarınlara kaldı...

Ve 3. Dünya Savaşı’ndan söz edilmeye başlandı... Nereden nereye geldik...

*

Ukrayna bize göre yüzyıllık bir yalnızlığı yaşıyor...

Lakin bu yalnızlık Afganistan, Irak, Suriye, Yemen, Libya, Doğu Türkistan, Filistin, Bosna Hersek, Sudan ve Arakan’da daha önce yaşandı ve yaşanmaya devam ediyor...

Savaştan kaçan Ukrayna halkına AB ülkelerinin sahip çıkmasını takdir ediyoruz ama Afrikalı ve Ortadoğulu mültecileri ise elbiselerini çıkartıp denize atmalarını ve sınırlarında şiddet uygulayarak geri göndermeye çalıştıklarını da ve karaya vuran çocuk cesetlerini unutmuyoruz...

Yüzyılın yalnızlığını yaşayan insanlar, yüzyılın ikiyüzlülüğüne de şahitlik ediyor...