Ölüm dahi üşür...

Ve her yıl yayınladıkları raporlara göre bu rakam daha artıyor...

Koronavirüs ile başlayan karantina günlerinde ise durum gittikçe kötüleşiyor...

Ve her gün 10 bin çocuk açlıktan ölüyor...

*

Diğer yandan ise trilyonlarca dolar silahlara gidiyor...

Güvenlik gerekçesiyle harcanan paraların yüzde biri dahi açlıkla savaşan insanlara yardım amacıyla gönderilmiş olsaydı belki çocuklar ölmezdi...

Savaşların esiri olmuş büyükler...

Ya çocuklar?

Şehirleri yerle bir eden bombaların altında... Ve küçük bir umudun kıyısında yaşamaya çalışıyor...

Ya da büyümeye...

*

Büyükler kandırıyor kendinden küçüklerini... Yalanlarla büyüyor, büyütülüyor...

Aldatılıyor... Biliyor muyuz?

*

Kurşun yağdırıyorlar...

Evleri yakıp yıkıyorlar...

Sokaklarında koşamadığı...

Karların yağmadığı şehirlerin ortasında...

Yağmurlarla ıslanmayan bir gökyüzünün altında. Ay’a bakıp uğradığın tüm ihanetlere ağlıyor çocuklar...

Belki, beyaz bir kuş uçar da bütün çocukları alıp da götürür eski çağlara doğru...

*

Savaşların şahidi oldukça büyümekten nefret eden çocuklar büyüdüklerinde nasıl sevecek ki kendinden daha büyüklerini...

Okul yok...

Öğretmen yok...

Tahta, tebeşir yok...

Ve ekmek yok..

*

2019 yılında ‘Elektronik atık’ konusuyla ilgili yayınlanan bir rapora göre her yıl dünyada 62 milyar dolarlık elektronik ürün çöpe gidiyor...

Ve her yıl katlanarak büyüyor...

Piyasaya sürülen yenilerinin ise kaç trilyon dolar olduğunu söylemeye gerek yok...

Yenisi pahalı, eskidiğinde ise beş kuruş etmeyen eşyalar...

Sahip olmak için elektronik ürün satan mağazaların önlerinde kuyruklara giren büyük kalabalıklar sabahtan akşama kadar bekliyor ve kazandıklarını birkaç yıl kullanıp  atacaklarına harcıyor...

*

Dünya elektronik bir köye dönüşüyor...

Neden?

İletişim kurabilmek için...

İletişim ağının zirve çağında yaşayan insanlık ise yalnızlığın dibinde geziniyor...

İletişimin zirve çağında kavgalarımızı daha da büyütüyoruz.

Birbirimize saygıyı daha da yitiriyoruz...

Ve daha hızlı öldürüyor, öldürülüyoruz...

Herkes bir telefon uzaklığı kadar yakında ama araya sayısız ihanet, dedikodu ve iftiralar sıkıştırılıyor...

*

Zengin şehirlerin arka sokaklarında hayatı her geçen gün zorlaşarak yaşayan çocuklar açlık oyunları oynuyor...

Lüks içinde yaşayanlar ise sınırlandırılan rutini içinde bunalıma girip psikolojik sorunlar yaşıyor...

Biri yoksulluktan, diğeri varlıktan krize giriyor... Oysa, her gün bir yerlerde binlerce çocuk açlıktan ölüyor...

Ve şehir radyolarında bir şarkı çalıyor:

Bir soğuk yel eser üşür ölüm, ölüm bile...

*

Afrika ve dünyadaki açlığı “Bu çıplak gerçek sessiz bir trajedi olarak kalmaya devam ediyor” diyen yetkililer boşa feryat ediyor...

Çünkü, açlık sadece fakir insanların sorunu olarak görüldükçe bir şeyler düzelmeyecek gibi görünüyor...

Âşık Sefai güzel söylemiş:

Uç turnam eski çağlara doğru...