Benim size yazma nedenim bir süre önce köşenizde rastlamış olduğum genç kızın durumu gibi... Evden uzaklaşmayı daha doğrusu kaçmayı, hiçbir aile üyesinin yüzünü görmemeyi çok istiyorum. Aldığım karar üzerine başıma gelecekleri çok araştırdım, araştırmaya da devam ediyorum ve bu arada internette siz karşıma çıktınız. Ve size danışmaya karar verdim. Beni kaçmaya karar verdiren olay şöyle:
Sevgisiz, ilgisiz bir ailede büyüyorum. Babam ben küçükken çok ciddi bir hastalık geçirdi ve şu an yatalak, bu yüzden evde huzursuz bir ortam var. Bu süreç içinde ben anne ve baba sevgisi olmadan büyüdüm.
O yaşadıklarımdan gelen psikolojik sorunlarım şu an hâlâ hayatımı altüst ediyor. Ailemden hem fiziksel hem de duygusal olarak şiddet görüyorum.
Bazen fiziksel şiddete maruz kalmasam da duygusal şiddet de en az onun kadar bana acı veriyor. Ailemden en sevdiğim kişiler bana büyük bir iftira attılar, yapmadığım bir şeyden dolayı.
18 yaşındayım ve artık okumuyorum, kendi isteğimle...
Ama böyle bir karar aldığıma çok pişman oldum. Eğer okusaydım evden kaçma fikrini düşünmeden, gitmem daha kolay olurdu ama şimdi öyle değil. Annem aslında sadece duygusal şiddet uyguluyor fakat abim demek istemediğim kişi beni her türlü mahvediyor.
Beni her gün dövmeye ve vurmaya kalkıyor, ağlama krizlerine sokuyor kendimi ne kadar düzgün bir şekilde ifade etmeye çalışsam da yapamadım.
Merhaba Güzin Abla ben 33 yaşında, çalışan bir genç kadınım... Eşimle 2017 senesinde evlendik, ondan önce 2 yıllık flört dönemimiz olmuştu.
2 yıllık flört dönemimizde onu tanımaya uzun bir fırsat bulduğumu düşünmüşüm. Ancak evlendikten sonra bu kadar değişeceğini hiç düşünmemiştim...
Evlendiğimiz andan beri sıkıntılar bitmedi. Bana karşı itici ve ağır lafları vardı. Hep benim ona değer vermemi bekliyor, hep benim kendisine layık olmamı, uyum sağlamamı bekliyordu.
O hep haklıydı... Hep geçmişe gidiyor, ‘sen sunu yaptın’ diye beni eski davranışlarımla vurmaya çalışıyordu.
Ben ondan önce de çalışıyordum ve her zaman çalıştım.
Bu nedenle karşısında güçlü durmaya çalışıyordum. 2018’de işyerinde büyük bir çöküş yaşadı. Maddi olarak da çok zor zamanlar geçirdik... Borçlar tavana vurdu, sürekli benim aldığım maaşla geçinmeye çalıştık.
Ben bir işe girmesini, gerekirse limon bile satmasını söyledim ama o kendisinin üstün bir işi olduğu için işe girmeyi bile kendine yediremedi...
Sonrasında evliliğimizde kopmalar başladı. 2-3 kere neredeyse boşanma aşamasına geldik. Tabii bu arada iyi günlerimiz de oldu...
Sevgili Güzin Abla, kendimden 10 yaş küçük bir gençle ilişki yaşıyorum. Yaş farkı aramızda hiç sorun olmuyor. Daha önce benden yaşça büyük erkek arkadaşlarım tarafından aldatıldım, saygısızlık gördüm, hatta şiddet gördüm.
Bir erkekle bir kadının arasındaki en büyük sorun kültür farkından kaynaklanır, eğer eğitim ve kültür düzeyi sizden aşağıysa bu ilişkiyi yürütebilmek için çok sabırlı olmalısınız, tabii o da öğrenmek isteyen biri olması şartıyla.
Her ilişkide istisnasız aileler çok önemli. Özellikle erkek annelerinin oğullarına aşırı düşkün olması sorun.
Oğullarının ilişki kurdukları kadınlarla rekabet yaratmamalılar. Erkekleri seçim yapmak zorunda bırakmamalılar.
Bazen o anaların uygun buldukları kadın tipleri, oğullarının en büyük kâbusu olabiliyor. Maalesef erkek anneleri kendi seçimlerini oğullarına dayatmaya çalışıyor, oysa o kadın o anneye uygun olabilir ama erkeğe uygun olmayabiliyor ve bu da onun en büyük mutsuzluğu oluyor.
Bu yüzden anneler erkek çocuklarına kendi beğendikleri veya kendi istedikleri bir kadını zorla kabul ettirmeye çalışmamalı. Ailelerin yaptığı en büyük yanlış işte burada, çünkü bu kadınla sen değil, oğlun yaşayacak.
Bir erkek size karşı saygılıysa, kazancını sizinle paylaşıyorsa, sizi anlayabiliyorsa en önemlisi kadın olduğunuzu size hissettirebiliyorsa ve eli ekmek tutuyorsa arada ne kadar yaş farkı olursa olsun, o gerçek bir erkektir ve her kadını mutlu edebilir.
Hayvanlarla ilgili hiç mi güzel şeyler olmuyor diye merak edenleriniz olur belki de. Düşünüyorum, acaba gözümden kaçan bir güzellik oldu da ben mi atladım diye. Bulamıyorum...
Toplumun çoğunluğu hayvan hakları konusunda duyarsız, bazıları duyarsızlığın ötesinde hayvana düşman, hayvan sevene, haklarını savunanlara düşman. Canlarla ilgili yasalar, tüm zorlamalara, taleplerimize karşın istediğimizce değişikliğe uğramadı.
Var olanlar doğru düzgün uygulanmıyor. Yasa gereği sahipsiz canlara kol kanat germek zorunda olan yerel yönetimler, belediyeler, hayvanı başlarına bela gibi algılıyor, hizmet vermek yerine onları nasıl başımızdan defederiz formülünü arıyor.
Misal, Eskişehir’de tam donanımlı bir “hayvan hastanesi” yok. İki alt belediyenin mevcut rehabilite merkezleri sadece kısırlaştırma ağırlıklı.
Cihazları yetersiz. Bu bağlamda defalarca talebimiz oldu, en azından bir özel klinikle anlaşılsa, yetersiz kalınan noktada yine bu özel yerlerde canlara müdahale edilse ve elbette bunların faturası da ilgili belediyelerce ödense...
Ama işte sanki bu taleplerimiz birer hayal.
Sesimizi yeterince duyuramıyor, baskımız etkili olmuyor sanırım. Oysa hayvanlar da birer can ve onların da biz insanlar gibi tedavi olmaya, kendilerine sunulan yaşamlarını en iyi şartlarda devam ettirmeye hakları var.
Yazımın başlığı “yazsam faydasız, yazmasam yürek yarası”.
Sevgili Güzin Abla, ben 25 yaşında, lisans mezunu, kariyer yapan bir genç kızım. Sorun şu ki 3 yıl önce bir ilişkimi bitirip iki ay sonra yeni bir ilişkiye başladım. Bu kişi benim liseden arkadaşımdı. Daha sonra görüştük ve benim ısrarımla sevgili olduk. Kafa yapılarımız, zihniyetimiz o kadar başkaydı ki...
Kendisi açıköğretim mezunu ve dış ticaretle uğraşıyor. Kötü bir ilişkiden çıktığım için başta bana çok iyi geldi. Git gide kendisine bağlandım, bana hediyeler alıyor, kendimi çok iyi hissettiriyordu...
Öte yandan kısıtlayıcıydı, alkolü kesinlikle yasaklamıştı, kıyafetlerime karışırdı ve son zamanlarda makyajıma dahi laf etmeye başlamıştı.
İlk bir yıl öyle kavga gürültü gitse de güzeldi, beni çok seviyordu ama bir gün sosyal medyadan sadece başka bir erkeğin fotoğrafı beğendim diye evime kuryeyle benim özelimle ilgili cinsellikle alakalı şeyler yolladı.
Babam görmedi ama annem bir hafta hasta yattı. O olaydan sonra daha çok bağlandım, anlamadığım bir şekilde, onu kaybetmiş gibi hissettim. İlgisi sevgisi olmadan yapamıyordum. Sonra yine barıştık.
Ama yine saygısızlık had safhadaydı, hiç hata kabul etmezdi, beni kırar döker, ağlatır üzer, 3-4 gün sonra kapıda biterdi. Kötü niyetli olmadığını, onu çileden çıkarttığımı söylerdi hep.
Bu süreç içinde arkadaşım dediği bir kızla ilgili sorun yaşadık, küsmüşlerdi. Meğer ilişkisi varmış. Daha sonra ailesiyle tanıştım, içlerine girdim. Her şey iyiydi, mutluydum ama yine çok kötü davranıyordu, sonra pişman olup geliyordu.
Ben 28 yaşındayım ve bekarım. Başımdan geçen iki olayı anlatacağım...
Birincisi 10 ay önceydi. Çocuğu da olan evli bir adam benimle görüşmek istediğini söyledi. Tek takdir ettiğim tarafı evli olduğunu benden saklamamasıydı. Ancak benim aileden almış olduğum terbiye ve kültür, evli biriyle birlikte olmamı engelliyor ayrıca bana ters geliyor.
Belki o insana âşık olmadığım içindi... Görüşmedim fakat uzun zaman aradı, görüşmek istedi. Üstüne üstlük öyle ısrarcı oldu ki... Neyse bir şekilde beni aramamasını ve tekrar görüşmek istemediğimi yazdım.
Sonunda ondan kurtuldum. Ama eminim o insan hâlâ aynı davranışlarda bulunuyordur çevresindeki kadınlara.
İkinci olay da 2 ay önce başıma geldi. Bu sefer âşık oldum. Onun da bana âşık olduğunu biliyorum.
Küçük bir kızı var ve evliliği hâlâ devam ediyor. Bu kez gerçekten seviyorum ama o küçük kız için görüşmeme kararı aldım... İnsan önce olayı kendi beyninde çözmeli. Biraz cesaret gerekiyor. Kimse aşktan ölmez...
Biraz mantıklı düşününce zaman her şeyin ilacı oluyor.
Ben 23 yaşında 20 aylık evli bir genç kadınım. Bundan 8 ay önce eşimle karar vererek ve isteyerek hamile kaldım. 3 aylık hamileyken eşim birden çocuğu istemediğini söyledi. Ben de “Onu istemiyorsan beni de istemiyorsun” demektir dedim ve çocuğu aldırdım. Ondan sonra da ayrı yaşamaya başladık.
1 ay sonra hata yaptığını, tekrar başlamak istediğini söyledi. Bu arada onun başka biriyle olduğunu öğrendim. Daha sonra aileler araya girdi ama bu defa da birbirleriyle kötü oldular.
Bana boşanma için dilekçe imzalatmaya geldiği gün beni bırakmayacağını, sevdiğini söyledi ve “Tekrar deneyelim, hatalarımı anladım” dedi.
Ben de kabul ettim ve yanına geri taşındım. 2 hafta sonra iş için şehir dışına gitmesi gerekiyordu.
Ama otobüse biner binmez o diğer kadını arayıp yanına çağırmış. Bunu öğrendim ve yanına gittim ama kızı bulamadım. Ona içimdeki her şeyi söyleyip geri döndüm. Sonra da o kadınla görüştüm.
Kadının anlattıkları karşısında şoke oldum.
Söyledikleri doğru muydu bilmiyorum ama beni kötülemiş ve ona kadınlık yapmadığımı söylemiş. Eşim seyahatten döndüğünde “bitirelim” dedim.
Yine bitirmek istemediğini ve bir daha asla böyle bir şey yapmayacağını söyledi. Ben ne yapacağımı bilmiyorum, artık ona inanamıyorum ama bırakamıyorum da... O hayatımda olmadığında ne olur bilmiyorum.
Kediler her toplumda ve kültürde özel kabul edilmiş canlılardır. Kedilerin bilinmeyen bu sırlarına bir göz atalım.
∆ Kediler sabrın temsilcileridir. Köpeklere benzemezler her çağırdığınızda gelmezler. Egoya değil ruha hitap ederler.
∆ Bir kediye “pisi pisi” diye seslendiğinizde bakar. Pisi kelimesi Yunanca ruh anlamına gelen ‘psişe’den gelir.
∆ Kediler insan vücudunda rahatsız olan bölgeyi hisseder ve oraya masaj yapar. Bir bakıma kediler şifacıdır.
∆ Kediler evinizin ruhsal bekçileridir. Eve giren her varlığı görürler. Eğer negatif bir varlık gelmişse evden kovmaya çalışırlar.
∆ Antik Mısır’da kediler kutsal kabul edilirdi. Kazayla bile olsa bir kedi öldürmenin cezası ölümdü. Hatta ölen kedilerini mumyalayıp o şekilde mezara gömerlerdi.
