Sandık ve “sandık”

Kimi tatilini yarıda kesti.

Kimi belki hasta hasta kuyrukta.

Her seçim geldiğinde, grup terapisi olur şu cümle:

“Bir oy, bir oydur...”

Bu cümleyi temcitler, gider oyumuzu veririz.

Ve hafifleriz kırk yılda bir (pardon 4-5 yılda bir) “yurttaşlık” görevini yaptığımız için.

Bu atmosferiyle sandık başı, bir tür günah çıkarma kabini de olur bizim ülkede:

“Elim varmadı ama .....’ye verdim” ya da “Bir de onu deneyeyim dedim”, yanılsamalarının ardından.

* * *

Ya “ailecek” durumlar.

Televizyonda izledim cuma akşamı.

Seçim için otobüslere doluşup sandıklarının bulunduğu ile gelenleri.

Haberci soruyor hafiften oylarının rengini.

Yanıt hep erkekten:

“Biz ailecek ......’ye veririz.

“Hanım tabi ki oyunu benimle aynı partiye verir”

Böylece sandıklarının bulunduğu yere gelip, demokrasiyi akıllarına getirdikleri tek yer olan sandıkta, hayırlı olur “sandıkları (zannettikleri)”�parti için oy kullanacaklar.

Zaten, aile içi demokrasi ne kadarsa, “Bir başkadır benim memleketim”de de o kadar.

* * *

Ve güzelim, “çok manalı” Türkçe.

Oyun atıldığı kutunun adı sandık.

Kullandığımız (göz yumduğumuz) oylarla iktidara gelen parti hüsrana uğratırsa bizi, bahanemizin adı da aynı:

“Biz hayırlı olur, dediklerini yaparlar sandık.”

Ve ‘sandık’ın adı olur, 4-5 yıl boyunca sanduka.

Kullandığımız oyun, dedim ya demin.

O da oyun bazen.

Durma tekrarlanan.

Ama oyun/oy’un kurucusu aynı:

“Bizzat kendimiz; kanan da, sanan da...”

Ama biz her seferinde sorumlu başkası sandık.

Biz oy kullanmıyoruz belki de.

Gömüyor, defnediyoruz oyumuzu, bazen seçimlerde.