Kayıp hukuk...

Hukuk üstünse hukuk devleti vardır.

Yoksa yoktur.

Oysa hepimiz biliyoruz ki bu ülkede hukuk, siyasi iktidardan, güçlüden ve zenginden yanadır.

Güçsüz hukuku arar ama bulamaz.

Yoksul kaybeder.

Sıradan insanlar ona ulaşamazlar.

Bunu hepimiz biliriz.

*

Türkiye hukuk devleti değildir.

Hukuk, mahkemelerin büyük kapıları, yasaların kalın kitapları, yargıçların yüksek kürsüleri ile ‘var’ olmaz.

Hukuk, ona güven duygusu ile vardır.

Güven yoksa, yoktur.

Hukukun tek belirtisi ve kanıtıdır; yoksul-varlıklı, güçlü-güçsüz, tüm insanların ona güven duymaları...

Ben hukuka güvenmem.

(Bir tek okurumdan içtenlikle ‘Ben hukuka güveniyorum’ mesajı gelirse, bir mahkemenin kapısına gidip diz çökerek özür dilerim.)

*

Dün adli yıl başladı.

Törenlerde konuşan büyük yargıçlar da kürsülere çıkıp tıpkı benim gibi hukuku aradılar dün.

Avukatların binlercesi bir araya gelip Ankara’da yürüdüler.

Türkiye Barolar Birliği Başkanı, ‘Kurallar işlemiyor. Ciddi sorunlar var. Her şey göstermelik. Tüm kurum ve kurulların işleyen bir hukuk devletini hissetmelerini istiyoruz’ diyordu.

Kısacası hukuk adamları dahi hukuku aradılar.

Yok...

*

O zaman dün açılan neydi?

Olmayan bir şeyin neyini açtılar?..

İstikbali siyasi iktidarın iki dudağı arasındaki yargıçlarıyla-savcılarıyla... Aynı dava için verilen birbirinin zıddı kararlarıyla... Sokakta elini-kolunu sallayarak gezen eli kanlı sanıklarıyla...

Tavanlara kadar doluşmuş tonlarca tozlu dosyaları ile...

Mahkeme duvarlarının dibine çömelmiş, hukuku arayan yüz binlerce mağduruyla...

Ve hukuku arayan hukuk adamlarıyla...

Dün neydi açılan?