‘Kahramanlar’ı unuttuk mu

* * *

Onlarca vatandaşımızı kaybettiğimiz, yüzlerce Ankaralının belki saniyelerle, dakikalarla kurtulduğu bu saldırıların ardından terörü lanetlemek ve yitirdiklerimizi karanfillerle anmaktan başka bir şey gelmedi elimizden.
Sonrasındaysa ‘saldırılarda ölenleri anmak adına en azından bir anıt yapılmalı’ fikri ortaya çıktı.

* * *

Büyükşehir Belediye Meclisi de 10 yıl önce Ulus Anafartalar Çarşısı önünde gerçekleşen saldırıya da dahil ederek, Gar önü, Merasim Sokak ve Kızılay Güvenpark Otobüs Durağı’nda meydana gelen terör saldırılarında hayatını kaybedenler için başkanlıkça uygun görülecek bir yere “Kahramanlar Anıtı” yapılmasını kararlaştırdı.

* * *

Karar, geçtiğimiz yıl mayıs ayında alınmıştı.
Bu kararın üzerinden de neredeyse bir yıl geçti.
Konuyla ilgili bugüne kadarki tek açıklama geçtiğimiz yıl haziran ayında yapıldı ve eskiz çalışmalarının sürdüğü belirtildi.
O günden sonra bildiğimiz kadarıyla somut bir adım atılmadı.
Anıt için heykeltıraşlar ve sanatçılara yönelik açılmış herhangi bir yarışma da yok.
Anıt nasıl olacak, nereye konacak o da belli değil.
Aileler dışında bu işin takipçisi olan da yok.
Gelinen duruma bakıldığında ‘kahramanlar’ı unuttuk gibi...

ACELE ETMEYELİM GEÇ DE KALMAYALIM

Kahramanlar Anıtı’nı tanıdığım birkaç heykeltıraşa sordum, “bir yılda yapılamaz mıydı?” diye. Hemen hepsi de bu anıtın Ankara için çok önemli olduğu ve aceleci davranılmaması gerektiği görüşünde birleşti ancak, şunu da ekledi: “Anıt, tüm terör saldırılarında yitirdiklerimizi temsil etmeli ve bunun için geniş katılımlı bir yarışma açılmalı. Bu yarışma da bugüne kadar çok rahatlıkla açılabilirdi. Geç kalındı.”

KONUNUN UZMANININ SÖZLERİNİ HATIRLAYALIM

Ankara’ya yapılacak “Kahramanlar Anıtı”, hem terör saldırılarında şehit olanları saygıyla anmak açısından hem de ileride büyük travmalara yol açmaması için yas sürecini doğru düzgün yaşayabilmemiz açısından büyük önem taşıyor. Ankara Üniversitesi Psikiyatri Anabilim Dalı Öğretim Üyesi Prof. Dr. Abdülkadir Çevik, ısrarla bu konunun üzerinde duruyor. Saldırıların hemen arkasından yaptığımız röportajda üzerine basa basa söylediklerini kısaca hatırlatmakta fayda var:

* Sürekli acılar yaşandığı için maalesef toplum, duyarlılığını kaybediyor.
Türk toplumunda çoğunlukla yas tutmayla ilgili bir kaçma eğilimi vardır.
Biz, acılardan kaçmaya çalışan, bunları inkar eden, yok sayan bir toplumuz.

* Ağlamak, yas tutmak bir olumsuzluk gibi algılanıyor. Tam tersi biz bu yası erteledikçe, kayıplarımızla ilgili muhasebeyi içimizde yapamadığımız için, gerçekçi bir yol da tutturamıyoruz. Çünkü bir insan bir şeyi kaybettiği zaman, kendi içinde bir muhasebe yapmalı ve “Nasıl yapsaydım, bu kaybı yaşamazdım?” diye sorarak, ders çıkartmalı.

* Kayıplarımızdan ders çıkaramadığımız için tarih tekerrürden ibaret oluyor sürekli olarak. Toplumu yönetenlerin bu yası örtbas edecek şekilde davranmaması gerekiyor. Aksine toplumsal hafızada belli bir yer edinmesi bakımından ve bunu sürekli hatırlatacak anıtların dikilmesi lazım bu olayların yaşandığı yerlere.

* Acı hatıralarımızla yaşamamız lazım. Onun için de bunu yaptığımız zaman daha sağlıklı bir biçimde kaybın üstesinden gelebilme durumuna erişiriz.