Böyle kahpedir dünya!

Durulur ve dinlenir.

Bakın nereye bağlayacağım şimdi…

Müzik dinledikçe doluyorum. Doldukça düşünüyorum. Çoook yakınlara dalıyorum.

Güçleniyorum.

İçim açılıyor, kendime geliyorum.

Kendime “olamaz, böylesine güçlü bir güç!” diyorum!

Türkçe rock müzikten bahsediyorum.

Ne zaman dinlesem, kendimden geçip deli gibi bizi anlamaya çalışıyorum.

Böylesine güzel, hem bize ait olmayan hem de bize bu kadar iyi adapte edilebilen bir müzik, böylesine güzelce bize sunulurken, biz nasıl geriye gidebiliriz bilemiyorum.

İnanamıyorum. İmkansız sanki diyorum. �

Bir ülkede eğer böylesine iyi ifade edilebilen, yorumlanabilen bir ROCK varsa, o ülke, bu müziğin barınamayacağı bir iklime kayamaz diye düşünüyorum.

Gripin, Pinhani, Emre Aydın, Şebnem Ferah, Manga, Duman... hepsini dinliyorum.

Delice dinliyorum. Onlar söylemezken ben kendimi mırıldanırken yakalıyorum.

İnternet sitelerindeki forumlara bakıyorum. Kimler neler yazıyor, neler hissediyor okuyorum.

Gözlemlemeye, anlamaya çabalıyorum.

Konserlerinde çocuklar var. Gençler var. Anneler babalar var. Büyükler var. Orta yaşlılar var. Torununu getiren de var, çocuğu için gelen de var...

Yazdıkları sözleri dinleyen, ezbere söyleyen kitlelerin bilinçaltına yerleşen bu sözlerin ve melodilerin, insanın özgür ruhunu, aşkını, hayata bakışını kamçıladığını düşünüyorum.

Cesaret verdiğini düşünüyorum.

Gençler acılarını, dertlerini bu müzikle dışa vurabildiği sürece, o şarkı ve melodide kendi derdine coşarak derman bulabildiğine göre, bu işte bir hayır var diyorum.

Mutlu olup, umut doluyorum.

Bu memlekette bu müzikler var olup, ezberi bozduklarına göre...

Ayakta durabildiklerine göre...

Bütün farklılıklarımızı tek parça halinde biraraya getirebildiklerine göre...

İnan Yonca diyorum!

Dur ayakta sen de...

Dinle...

Bağır avaz avaz, tutma içinde.

Müziği dinle...

Bizim müziğimiz bizden çok ileride.

Takip et bence.

Geril(e)me.

Yonca

“Nota”