Ayşe@41

10 sene önce sevgilimle burada tanıştık.
O zaman Alya filan hesapta yoktu tabii.
Benim telefon kordonu saçlı kızım, henüz gözlerimde ‘çapkın bir bakış’ bile değildi.

*

Sonra hayat aktı.
Bir sürü şey oldu.
Ve biz sevgilimle, birbirimizin olduk.
Hayattaki en güzel şey, insanın ‘gerçek eş’ini bulabilmesi.
Ben şanslıyım, çok şanslıyım.
Hatta, dünyanın en şanslı kadınlarından biriyim.
Her Allah’ın günü bunu bilerek hayata başlıyorum, şükrederek...

*

Hesapta olmayan ‘çapkın bakış’, bugün 6 yaşında.
Hayatımızın odağı, mutluluğumuzun kaynağı.
Başka mutluluklarımız da var tabii.
Ama ‘çapkın bakış’, en büyük hediyemiz, en büyük zenginliğimiz.
Durmadan bir şeyler öğretiyor o minik bücür bana.
Hah işte, yazının burasında kaldım!
Yok, gerisi gelmiyor.
Sezen Aksu’nun şarkısında olduğu gibi, “Hayat, sana teşekkür ederim!” dışında diyecek bir şey bulamıyorum.
Gerçekten öyle, teşekkür ediyorum.
Çok ama çok müteşekkirim.
(Yaşlılar gibi Arapça kelimeler kullanmak istemiyorum ama duygularımı ifade edecek başka fiiller bulamıyorum...)
Evet müteşekkirim yaradana, anneme-babama, yaşadıklarıma, arkadaşlarıma, verdiğim kararlara...
En çok da hayatımın aşkına...

*

Hayatımın aşkı, eğitim alıyor burada, biz de peşine takıldık.
Aradan benim doğum günümü de çıkardık.
Evet, her şeyin başladığı yerde, her şeye yeniden başladığım adamla ve ondan olma kızımla, 41 oldum.
Melbourne sokaklarında, kaldırımlarda oturarak, sokak sanatçılarını izleyerek, gülerek, öpüşerek, şakalaşarak, bir sürü bira içerek, bisiklete binerek (biradan önce), Yarra Nehri’nin ismiyle dalga geçerek, üzerinde tekneyle gezerek, tramvayla şehri adım adım keşfederek, gördüğümüz bütün fotoğraf kabinlerinde manyaklar gibi komik fotoğraflar çektirerek, uyumlu iyi bir üçlü olduğumuzu kalbimizin en derinlerinde hissederek ve hep şükrederek...
41 oldum...
Şu anda hepinizi seviyorum.
Biraz da biraların etkisiyle tabii.
Bugün yazı yok.
Daha çok işim var, sarhoş olup, ağlayacağım!