Bir hikayenin sonunda değil ortasındalar

 İtiraf edeyim, bu 17 yılda beni bir tık daha fazla mutlu eden şey Bursaspor ve Başakşehir’in şampiyonluk yazılarını yazmaktı. Çünkü bu ülkenin daha fazla yarışmacıya, daha farklı fikirlere ve kazananlara ihtiyacı olduğunu düşündüm hep. Trabzonspor’un 70’ler ve 80’lerde İstanbul hegemonyasına kafa tutmasına canlı şahit olamadım maalesef. Ancak o sapasağlam duran İstanbul zincirini Özyazıcı-Sümer’in inovatif fikirleri ve 11 yerli gençle kırmaları Türk futbolunun en güçlü isyan hikâyelerinden biridir. Bir itirazın öyküsüdür 70’ler-80’ler Trabzonspor’u.

TRABZON'U ÖRNEK ALMALILAR

2022 Trabzonspor’unun da şöyle bir önemi var Türk futbolu için: 40 yaş altı futbolseverler ilk kez görüyorlar Türkiye’nin batısı dışından bir bölgeden bir şampiyon çıktığını. Bu ülke maalesef önemli bir dezavantaja sahip: 81 vilayetin 78-79’unda kent takımları değil, İstanbul takımlarının taraftarı daha fazla. Trabzon halkı, ağırlıkla kendi kent takımını tutan müstesna örneklerden biri. Diğer kent takımlarının da 21’inci yüzyıldaki en büyük vazifeleri bence şu: 6-7 yaşlarında takım seçme aşamasındaki çocukları kendi kent temsilcilerini tutmaya ikna etmek. Projesiyle ikna etmek, sembol futbolcularıyla veya antrenörüyle ikna etmek. Ülke futbolunun geleceği için her kent takımının böyle büyük bir sorumluluğu var bence.

HARİKA BİR ÖYKÜ SUNDULAR

Trabzonspor, kentinin çocuklarına kentinin takımını tutmak için harika bir öykü sunmuş oldu bu sene. Bu harika öyküye zekasıyla katkı veren Abdullah Avcı’yı, projesiyle sahip çıkan Trabzonspor yönetimini ve yetenekleriyle zirveye çıkan Trabzonspor futbolcularını ne kadar tebrik etsek az. Klopp önceki gün Liverpool’la sözleşme uzatma gerekçesini “bir hikâyenin sonunda değil, ortasında hissetmesi” olarak açıklamış. Trabzonspor da bence bir hikayesinin sonunda değil şu anda. Ortasında... Daha fazla yazacak hikâyeleri var sanki.