Benim de görevim yıllardır bu konularda sorunlarınızı dinleyip, size birkaç satırla becerebildiğim kadar yol gösterip, biraz olsun size umut vermek, yardımcı olmak.
Ancak dünyada her şey değiştiği gibi, ilişkiler de hızla değişiyor. Sevgi, aşk, arkadaşlık, şefkat hatta cinsellik kavramları bile yıllar içinde bambaşka bir şekil aldı. Her şey değersizleştiği gibi, aşkın, sevginin de tadı kalmadı sanki.
Ben yıllardır bu konuyla ilgilendiğim halde, bugünkü aşklara, ilişkilere baktığımda ne söyleyeceğimi bilemiyorum.
Açık söylemek gerekirse, şaşırıyorum.
İşte bu nedenle sizlere biraz nostalji yaşatmak, biraz da eski aşklardan örnek vererek, bu güzel duyguyu hatırlatmak için hepimizin çok iyi tanıdığı iki sanatçının hayatında önem kazanmış gerçek bir aşk hikâyesini ve bundan doğan yine hepimizin dudaklarında olan bir şarkının gerçek öyküsünü yazmak istedim.
Ben çok duygulandım. Umarım siz de beğenirsiniz.
YANIT
Faruk Nafiz Çamlıbel
Merhaba Güzin Abla, ben 28 yaşında evlendim. 3 yıl evli kaldım... Merhaba Güzin Abla, ben 28 yaşında evlendim. 3 yıl evli kaldım... Evlendikten iki ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Hamileyken bile hem dayak yedim, hem hakaret işittim. Eşim bipolarmış, bunu bana 1 yıl sonra söyledi. Çok konuşan, her şeye karışan bir adamdı. Ailem eşimi istemedi ama hatrıma saygı duydular. Her tartışmamızda annemi arardı. Aileme yansıtırdı sorunlarımızı. Evlendikten 1 yıl sonra gemilerde çalışmaya gitti. 6 ay gelmediği olurdu, bu süre zarfında hep aileme muhtaç oldum... Ekonomik sıkıntı çektim. Sonra dayanamayıp ayrıldım, ayrıldığımda oğlum 3 yaşındaydı. Şu an 6 yaşında, yaşanılan sorunlardan kavgalardan oğlum çok etkilenmişti. Ayrıldığım ilk yıl çok agresifti. Şimdi düzeldi ama hiperaktif bir çocuk. Bazen çok yoruluyorum ama güçlü olmak zorundayım. Çok yoruldum, özellikle de annem en ufak bir gerginlikte “senin çocuğun tabii ki ilgileneceksin” diyor. Bu lafları çok zoruma gidiyor. Evliliğimizde güzel günlerimiz de oldu ama son zamanlarda çok kötü olaylar yaşandı. Şu an annem babamla yaşıyorum, kendimi bildim bileli sorunlarla mücadele ettim. Ailemde de huzur görmedim.Annem en ufak bir şeyde ağır laflar söylüyor. Ailem eski eşimle barışmama asla razı değil. Başkasıyla evlenmeyi de göze alamıyorum, evliliğin en ağırını yaşadım çünkü. Eski eşim ben barışmak istesem hemen barışır ama korkuyorum, cesaret edemiyorum. Bir yandan da oğlumu düşünüyorum, neden babasından ayrı yaşatıyorum, herkes bir şekilde evliliğini sürdürüyor diye... Ben de barışıp mücadele etsem mi diye çok düşündüm. Bir yaştan sonra bazı şeyler ağır geliyor. Özellikle de aileme muhtaç olmak... Ne olur bana akıl verin, ne yapsam oğlum ve benim için iyi olur? Eski eşimle barışmak mı, başkasıyla evlenip yeni bir hayat kurmak mı? ◊ Rumuz: Karmaşık duygular
YANIT
Sevgili kızım, hayatta zaman her şeyi unutturabiliyor. İyi ki de unutuyoruz yoksa hayat çekilmez olur. Ama işte sanırım sen de aradan yıllar geçtikten sonra, eşinden çektiklerini unutmuşsun.
En önemlisi de sana şiddet uygulamasını, hakaretlerini, seni maddi açıdan zorda bırakmasını, gemilere çalışmaya gittiğinde sana geçinecek kadar para göndermeyip, ailene muhtaç bırakmasını...
Bütün bunları unutmuşa benziyorsun.
Şimdi barışmalı mıyım, diye düşünürken, bütün bu yaşadıkların sana pek hafif geliyor sanki. Ailenin yanında, onların basksı altında, başa kaktıkları destekleri nedeniyle bütün bunları unutmuşa benziyorsun.
Ve çocuğumu babasız bırakmalı mıydım, herkes iyi kötü evliliğini yürütüyor, diye düşünmeye başlamışsın... Ama geçmişte dayak dahil çok kötü günler geçirmişsin...
Size kendini köpeklere adamış bir insanın öyküsünü anlatmak istiyorum Güzin Abla, umarım bu fedakâr insanı köşenizde tanıtırsınız...
Hayatta muhteşem insanlar vardır, işte Casper Barış da bunlardan biri. Barış, doğasever, hayvansever bir aktivist.
2010’dan beri ormanlarda ve kırsalda kısıtlı imkanlarıyla kurduğu barınaklarda yüzlerce canı doyuran, tedavi eden, yaralarını saran, onları her türlü kötü mevsim koşullarından ve kötü insanlardan koruyup kollayan bir hayvansever.
Onu tanıdıktan sonra yaşadığı bu inanılmaz fedakar hayatı gördükten sonra dayanamayıp sordum: “Nasıl başladı senin bu hikayen?”
O da bana yolunun bir gün ormana düştüğünde gördükleri karşısında, ormana atılmış o canların aç ve hasta hallerine çok üzülüp milyonluk arazisini hayvanlar için ayırdığını, ilk barınağını kurup ormanda bulduğu annesiz yavruları, yaralı, hasta canları, hatta uyutulmasına karar verilen saldırgan cinsleri, rehabilite etmek için burada toplamaya başladığını anlattı.
Ve çok acı bir sırrını da benimle paylaştı...
Sevgili Güzin Abla, ben 22 yaşında yeni evli bir genç kadınım. Eşim benden 7 yaş büyük ve benden önce bir evlilik yapmış. O evliliğinden 5 yaşında bir kız çocuğu var.
Çocuk annesiyle kalıyor ama arada sırada babasını görmek için bize de geliyor. Ben onu bağrıma basmaya hazırım. Ancak çocuk hem küçük olduğu için hem de belki annesinin etkisiyle bana karşı çok tepkili.
Ona yaklaşmak için denediğim tüm hamleler boşa çıkıyor. Sanki beni bir düşman gibi görüyor. Aldığım hediyeleri yere atıyor, bana bağırıyor.
Babasına karşı da tatsız davranışlar sergiliyor. Benim eşimle herhangi bir problemim yok, eski evliliği hakkında da bir yorum yapmıyorum.
Hatta eski eşiyle de çocuk nedeniyle zaman zaman karşılaşıp görüştük. Bir problem olmadı. Kadın bana karşı samimi davranıyor.
Ama sorun çocuğun beni kabullenmek istememesi.
Eşim ise çocuğuna çok düşkün, onunla vakit geçirmek istiyor hatta onunla tatile çıkmak istiyor.
Çocuğa karşı elimden geleni yaptığımı düşünüyorum. Ama çocuğun bana karşı önyargılı davrandığının farkındayım.
Merhaba Güzin Abla, ben 20 yaşında, üniversite okuyan nasip olursa öğretmenlik yapmak isteyen bir genç kızım. Size yazmak istedim çünkü bu durumu tek başıma nasıl halledebileceğimi bilmiyorum...
Bir yıl önce çok güzel olmasa da yine de idare eder bir hayatım vardı.
Ta ki internette bir kitap okuma uygulamasına katılıp oradan da biri hayatıma girene kadar...
Bu uygulamaya sadece kitap okuma amacıyla girdim fakat özel mesaj alanları da varmış meğer...
Oradan bana yazanlar oluyordu, bazen konuşurdum ama çizgimi hiçbir şekilde aşmazdım.
Ama biri vardı ki hayatıma ister istemez dahil oldu. 28 yaşında bir mühendisti.
Zaman içinde konuştuk, sırlarımızı paylaştık. Onunla konuşmak o kadar mutluluk vericiydi ki anlatamam...
Merhaba Güzin Abla, bekar 30’lu yaşlarda bir kadınım. Biriyle 5 senedir birlikteyim, fakat bu kişi evli ve 3 çocuğu var. En başa dönmek gerekirse ben onu sevmiyordum, hatta abi olarak görüyordum...
İlk bana 2017’de açıldı, ben kabul etmedim. Tekrar 2018’de yaklaşmak istedi, ben yine istemedim. Gerçekten ona karşı bir şey hissetmiyordum.
Bu geçici bir şeydir diye çok telkin ettim ama o ısrarla beni sevdiğini söyledi.
Eşiyle çok sorunları var, tanıdık oldukları için biliyoruz... Eşinin ailesi çok sorunlu insanlar. Hatta eşi ‘istersen başka kadına git’ bile demiş.
Benim de o sırada görüştüğüm kişiler vardı. Beni çok kısıtladı, ‘seni seviyorum, her şeyi bitir, sen benimsin’ diye sahiplendi ve giyimimden davranışlarıma kadar karıştı ki sonunda onun oldum da.
Aslında şikayetçi değilim.
Çünkü hatalarımı görmemi sağladı bir yerde, çünkü ben de bahane arıyordum geçmişimi bırakmak için...
Güzin Abla ben 32 yaşında evlenmiş ve boşanmış bir kadınım. Çalışıyorum, işimden de çok memnunum, ama keşke çevremde bana boşandığım için hafif kadın gözüyle bakan şu erkekler olmasaydı... Beni sık sık yemeğe davet etmeler mi, hafta sonu küçük bir kaçamak yapmaya ikna etmeye çalışmalar mı... Aklınıza ne gelirse...
Boşanmış bir kadınım ya, onlarla her istediklerini yapabilecek durumdayım. Onları başımdan def edebilmek için türlü bahaneler bulmaktan, mücadele vermekten yoruluyorum. Neyse ki bir süre sonra benden kolay lokma olmayacağını anlayabiliyorlar ve vazgeçiyorlar.
Yalnız işyerimde mi, bu tür davranışlarla hemen her yerde karşılaşıyorum. Diyelim ki bir arkadaş toplantısına gittim. Orada bir arkadaşım beni, aklı sıra koca bulmam için birilerine takdim ederken “o da yeni boşandı” diye münasebetsizce bir cümle kuruyor.
İnanın o toplantıdaki erkeklerin bakışları ve davranışları bir anda değişiyor. Onların gözünde ben artık kolay bir lokmayım.
Elbette ben de genç bir kadın olarak hayatımı yeniden kurmak, bir erkek arkadaş edinmek, belki de evlenmek isterim. Ama gördüğüm o ki bana yanaşan erkeklerin büyük çoğunluğu benimle genelde bir gecelik bir macera yaşamak hevesinde. Bunların içinde evli olanlar da çoğunlukta...
İşte Güzin Abla ben bu tür davranışlarla karşılaşmaktan çok yoruldum, boşanmış bir kadın olmanın sandıkları gibi kolay lokma demek olmadığını o erkeklere nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Sanki bir kadın boşandığında bir suç işlemiş gibi toplum tarafından dışlanıyor ya da yanlış anlaşılıyor. Bu yüzden hiçbir erkeğe güvenemez oldum.
Bana yaklaşan her erkeğe kuşkuyla bakıyorum.Bu durum sanıyorum daha çok boşanmanın da evlenmek kadar doğal olduğunu bir türlü anlayamayan bizim toplumumuzda görülüyor.
Bu yüzden bu sevgili ve eşsiz varlık henüz yanınızdaysa, lütfen onu kırmadan, üzmeden önce bir kez daha düşünün. Onun değerini bilin ki yarın öbür gün pişmanlıklar duymayın. Onun size tecrübelerini aktarmak istediği ve sizi uyarmak istediğinde daha söze başlarken ağzına tıkmayın laflarını...
Ona “öff anne” demeden önce bir düşünün... Çünkü o mutlaka sizin iyiliğiniz için çırpınıyordur...
Anneniz hayattayken onun değerini bilmelisiniz.
Anneniz aradığında “Aman anne şimdi konuşamam, daha sonra seni ararım” diye onunla konuşmayı ertelemeyin.
Bu belki de onunla yapacağınız son konuşmadır...
Ya da onu son görüşünüzdür, lütfen bunu aklınızdan çıkarmayın...
Unutmayın ki annenin yeri asla doldurulamaz. Evlat olarak annemizi başımızda taşısak hakkını ödeyemeyiz.
