Sırplar özür diledi, mührü Türkiye bastı

Yugoslavya’nın parçalanma sürecinde, Sırp-Boşnak savaşında simgeye dönüşen bir katliam var. Filmlere, romanlara konu olan, Nazileri anımsatan Srebrenitsa katliamı. Aradan yıllar geçmesine rağmen, dumanı hala tüten, bazı sorumluları hala mahkemelerde hesap veren, büyük soykırım.

Sırbistan Parlamentosu önceki gün müthiş bir adım atıyor. Kabul ettiği yasada, her ne kadar soykırım sözü geçmiyorsa da, Srebrenitsa katliamından dolayı Bosna Hersek’ten özür diliyor. Boşnakları kesen Sırplar şimdi tarih önünde onlardan özür diliyor.

Dünyanın nereden nereye gitmekte olduğunun en çarpıcı örneklerinden biri. Bu özürden hiç geri kalmayan başka bir gerçek var. Katliamdan dolayı özür dilemenin tam ortasında Türkiye var.

TÜRKİYE’NİN AMACI

Ekim’den bu yana, Sırbistan, Bosna Hersek ve Türk Dışişleri Bakanları her ay bir araya geliyor. Üçlü görüşme beş ay sürüyor. Her görüşmede taş üstüne taş konuyor ve mutlu sona ulaşılıyor.

Kısa süre öncesine kadar düşman kardeş Bosna Hersek Büyükelçisi yeniden Belgrad’a, yani Sırbistan’a dönüyor. Asıl, Sırbistan geçmişiyle hesaplaşmaya hazır hale geliyor.

Özür ve kendi tarihi ile hesaplaşma Sırpların işi. Burada Türkiye’nin ne işi var? Çok temel bir işi var:

Balkanların parçalanmasını önlemek. Balkanlarda bulunan azınlıkların dağılmasını önlemek, Balkanların toprak bütünlüğünü korumak.

Balkanlarda AB azınlıklar üzerinde oynuyor. Etnik grupları yaşadıkları ülkeden koparmak istiyor. Burada en zayıf halka Bosna Hersek. En güçlü halka Sırbistan. Balkanlarda her ülkede güçlü Sırp azınlıklar var.

Sırbistan’ın özür dileyerek yeni bir rota çizmesi, Balkanları bütünleştiren rol oynayacak. En çok sorunu olduğu Bosna Hersek ile anlaşması AB’nin parçalama politikasına set çekecek. Türkiye bunun için beş aydır perde arkasında mekik dokuyor.

KÜRTLER VE MANTIK

Bu rolü oynarken Türkiye mutlaka dönüp kendi içine bakıyor. Beş aydır, her toplantıda Bakan Ahmet Davudoğlu’nun bunu yaptığını sanıyorum.

Kürt açılımı ile Sırpları Boşnaklarla barıştırmak mantığı aynı.

1-Çok tarihsel ve temel bir fark saklı kalmak üzere. Bizde soykırım yok, ama Kürtleri belli dönemlerde dışlamak var.

2-Pratiği doğru oldu, eğri oturdu, beceriksizlik diz boyuna çıktı, ama Türkiye Kürt açılımı ile Kürtlerden bir anlamda özür diliyor.

3-Orada Balkanların toprak bütünlüğünü korumak kaygısı, burada Türkiye’nin toprak bütünlüğünü korumak görevi.

Ermenilerle protokoller de aynı mantığın uzantısı. Gerçi o da çuvallıyor ama, özür dilemeden dostluk elini uzatıyor. Aynı mantık.

Düşünülmesi asıl gereken, Türkiye kendi dışında başarılı bir role imza atıyor da, kendi içinde neden duvara tosluyor?

Çok kişinin unuttuğunu iki gün önce Hakkari’de şehit düşen uzman çavuş Fatih Aydoğdu’nun babası anımsatıyor, “ancak evlatları gidenler açılımı ister” diye feryat ediyor.

Bu feryat tarihsel olarak Sırp Parlamentosunda yankılanıyor.

Milli Eğitim’de seyir defteri

SON üç-beş günün olaylarını alt alta yazmak yetiyor. Uşak’ta yatılı bir okulda bir öğrenci kayboluyor. İddialar vahim. O gün kamera çalışmıyor, her zamanki denetim eksik kalıyor. Kaybolan Umut günlerdir kayıp.

Adana’da bir okul müdürü iki kız öğrenciyi taciz etmekle suçlanıyor. Ailelerin linç etmek istediği müdürü polis zor kurtarıyor.

Ankara’da bir lise öğretmeni öğrencisini taciz ettiği iddiasıyla, açığa alınıyor.

Isparta’da okul müdürü öğrencisinin kolunu ısırdığı iddiasıyla, hakkında soruşturma açılıyor.

Gaziantep’te il milli eğitim müdürü evlere şenlik bir demeç patlatıyor. Artan öğrenci sayısına, “Gaziantep’li erkekler karılarının üstünden inmiyor” diyerek, muhteşem edebi bir açıklama getiriyor.

Her meslekte kendini bilmez insanların, hatta sapıkların bulunduğu bir gerçek. Ancak, son zamanlarda okullarda arka arkaya gelen bu olayların aileleri tedirgin ettiği de, bir gerçek.

Bunlar ne biçim öğretmen? Ne biçim müdür? Yönetim bu müdürleri bulmak için çok mu arıyor? Bu gibilerle ilgili bakanlık nasıl bir işlem yapıyor?