Motosikletli gezginler Patagonya'da!

Feribotla vardığımız Puerto Natales kasabasında gezgin profilinin değiştiğini hissediyoruz. Carretera Austral’deki mütevazi insanlar azalmış, Patagonya’nın en meşhur turistik mekânlarına nokta atışı yapmak isteyen vakti dar ama bütçesi görece geniş insanlar ve daha önce pek rastlamadığımız ‘Günlük tur’ tabelaları var sokaklarda… Bir de bu değişikliğin fiyatlara yansıması var elbet… Yapacak bir şey yok, Torres del Paine Milli Parkı’nı görmek istiyorsak bu ‘turistlere’ katlanacağız.

Katlanmayı öğrenmemiz gereken başka bir şey daha var. O da Güney Patagonya’nın dinmek bilmeyen kuvvetli rüzgârları... Daha kuzeyde de rüzgâr yedik ama ‘Torres del Paine’ye sürerken esen “Hoş geldiniz” rüzgârı gibi sürekli ve kuvvetli değildi hiçbiri. Ya da biz öyle sanıyorduk…

Punta Arenas’a vardığımızda turda 5 bin kilometreyi geride bırakıyor, motorlarımıza bir gün ayırıp atölyeye kapanıyoruz. Ellerimizi kirletmek iyi geliyor. Her bakımla birlikte motorlarımızı daha iyi tanıyoruz.

Daha gidecek çok yolumuz var, onlara kendimiz kadar iyi bakmamız gerek. Tazelenmiş motorlarımızı dünyanın en güneyine doğru sürüyoruz.

Macellan Boğazı’nı geçip Ateş Toprakları’na vardığımızda ise gerçek Patagonya rüzgârının ne olduğunu anlıyoruz. Motorlarımızı rüzgâra karşı yatırıp sürmeye devam ediyoruz ama bazen endişe verici derecede eğilmemiz gerekiyor.

Kasklarımızı çekiştiriyor rüzgâr, kulak tıkaçlarımızı takmayı unutursak kafamızın içinde uğultular, ıslıklar, çığlıklar uçuşuyor. Karşı şeritten gelip geçen kamyon ve otobüslerin yarattığı anlık hava boşluğu zar zor kurduğumuz dengemizi bozuyor, bizi karşı şeride doğru çekiyor. Bir sonraki kamyondan önce çizgimize dönmek için çabalıyoruz.

Pek yerleşim de yok bölgede. Bir gün boyunca sadece Şili devlet petrollerinin kuyuları, şantiyeleri ve çalışanları için bozkırın ortasına kondurduğu kasabalar arasında yol alıyor, rüzgârdan yol alamaz hale geldiğimizde bu kasabalardan birinde konaklıyoruz.

Bundan sonra sürüş saatlerimizi rüzgâr durumu da belirliyor; bunun için de akıllı telefon uygulaması var ama bulunduğumuz yerde ne telefon çekiyor, ne de internet çalışıyor. Geniş düzlüklere yayılmış bir yoksunluğun içindeyiz, doğa ana karşısında elimizden bir şey gelmemesinin rahatlığına eriyoruz. Dünyadan pek haberimiz yok, dünyanın da bizden…

Olsun, pansiyon sahibesi sıcak çorba koyuyor önümüze, eşi de rüzgârın genelde sabahın erken saatlerinde daha sakin olduğunu söylüyor. Erkenden yatıyor, erkenden kalkıyoruz. Kaçırdığımız pek bir şey yok, zira yıldız görmemiz zor. Mevsim yaz, biz de o kadar güneydeyiz ki, geceler kısacık. Gece 11’de dahi hava tam kararmıyor, sabah 6’da kalktığımızda ortalık aydınlanmış oluyor.

Bambaşka bir coğrafya, bambaşka koşullar, bambaşka bir sürüş... Buna da alışıyoruz zira turun temel hedeflerinden Ushuaia’ya çok az yolumuz kaldı, motivasyonumuz üst seviyede.

Ushuaia’nın çevresindeki dağlar, göller ve virajları kenti gölgede bırakıyor, sürmeye, mola verip etrafı izleyemeye doyamıyoruz. Kente varıp meşhur ‘Dünyanın sonu’ tabelasını gördükten sonra kuzeye doğru teker izlerimizi takip ediyoruz. Aynı yollarda bir de kuzeye doğru güzelliği izliyoruz.

Yıldıran rüzgâr altında ‘Ateş Toprakları’nı tekrar aşmak için bir sonraki motivasyon kaynağımız Perito Moreno Buzulu.

El Calafate’ye varıp kamp kurduktan sonra güneşin açmasını bekliyoruz. Belgesellerde ve fotoğraflarda gördüğümüz güzelliği bulutlar yüzünden kaçırmak istemiyoruz. Ve güneş açtığında büyük hayallerle milli parka sürüyoruz.

Daha ilk görüşte hayallerimizi cüce bırakan devle karşılaşıyoruz. Ünlü buzulun bu kadar büyük, güzel ve etkileyici olabileceğini düşünememiştik. 1917’ye dek büyüyen ve son yüz yıldır boyutlarını koruyan, 23 kilometre uzunluğunda, 5 kilometre genişliğinde ve merkez hattında 700 metre derinliğinde olan bu devi saatlerce izliyor, içinden gelen çatırtı ve gürlemeleri dinliyor, şansımıza yirmi metrelik bir buz kütlesi gözümüzün önünde gölün buzlu sularını boylayınca hayretle birbirimize bakıyoruz.

Çektiğimiz fotoğraflar bu haşmetli güzelliğin hakkını vermiyor, neyse ki retinamıza kazınan imgeler var.

Akşam kampa döndüğümüzde sırt çantalı Türk gezginleri Ulaş ve Kerimcan’la karşılaşmak güzel bir sürpriz oluyor. Yol hikâyeleri paylaşıyor, onların tavsiyesine uyarak El Chalten’i rotamıza ekliyoruz.

Kasabaya yaklaşırken kilometreler öncesinden izlemeye başladığımız manzara bile o yolu yaptığımıza değiyor. Vardığımızda ‘Fitz Roy Dağı’nın başı bulutların arasında ama ne gam... Her hali ayrı güzel masif bir granit kütle nihayetinde, hava durumu bu gerçeği değiştiremiyor.

Ertesi gün El Chalten'den ‘Laguna Torre'ye kadar sessizce manzarayı izleyerek ve kendimizi küçücük hissederek yürümek tembelleşen bacaklarımıza, motor gürültüsüne alışmış kulaklarımıza ve ruhumuza çok iyi geliyor. 20 kilometre yürüyüş yaparak dinleniyoruz.

Şimdi Atlantik Okyanusu’na, büyük şehirlere doğru sürme zamanı. Doğrusu And Dağları'ndan ayrılmak çok zor geliyor. Güney Patagonya'yı çok özleyeceğimiz kesin ama yolumuz üzerinde daha pek çok güzellik göreceğimizi bilmek içimizi rahatlatıyor. Doğuya doğru sürüyoruz.