Gitarımı akort etme mücadelem

Bu sabah sese taktım. Ama bir yol da bulamadım. Hiçbir şekilde olmuyor, olmuyor… İllaki bir insana ihtiyaç duyuluyor, bu iş tek başına yapılmıyor. Aslında bir yol buldum ama yine de bir defaya mahsus birine ihtiyaç var. Sinirimden gülüyorum. Resmen Siri’ye bile sordum. “Mi sesi çıkart” dedim ama “Ne demek istediğini anlamadım” dedi. Sorun yine aynı; akort yapmak için bir aplikasyon arıyorum. Ama yok, hiçbiri erişilebilir değil. Piyano uygulaması indirdim telefona, olmadı. Bilgisayara indirmeyi denedim, yok, yine olmadı.

Müzik yapan gören-görmeyen herkesi aradım, yine olmadı. Tek yol var; kulağını kullanacaksın. Tamam da doğru olan sesi öğrenemezsem, tekrar duyduğumda nasıl tanıyacağım? Ki en az 20 tane YouTube videosu izledim. Ama yok, çözemedim sorunumu. Bir yol buldum sonunda, çok pahalıydı ama onu da ucuzlattım. Şimdi kullanmayacağım fakat azmin elinden bir şey kurtulamayacak.

Ama neden bu kadar zor olsun ki diye üzüldüm. Bu sorunu yaşayan kaç görmeyen oldu ve daha da olacak acaba? Kesin bir çözüm yok, sadece ‘körlemesine’ bulduğum yöntem var. Henüz oluşturup denemedim, bakalım nasıl olacak? Doğru sesleri duya duya kulak gelişecek. Gitar çalmak isteyen ve görmeyenler için yöntemimi şu an anlatmayacağım. Ama basit bir şey olacak.

Belki duyduğum öfke gereksiz. “Derdin bu mu”

diyeceksiniz belki de… Hatta şımarıklık olarak bile değerlendirebilirsiniz. Ama konu gitarın akort edilmesinden ötede benim için. Neden herhangi bir işi yaparken başka birine muhtaç olayım? Beni en çok zorlayan ve motivasyonumu bozan bu. Neden her istediğimi ben bağıra çağıra alıyorum? Bana hep “Sen çok güçlü bir insansın” diyorlar. Alakası yok.

Biz öyle çok güçlü falan değiliz. Sadece başa gelen çekilir deyip böyle zorlukları aşan insanlarız. Ama efor hep bizden bekleniyor. “Dünya bu haldeyken senin derdin bu mu” diyorsanız... Sadece biraz müzik yapıp eğlenmek istiyordum. Ben kızınca, öfkemi atmak, eğlenmek için gitarı alıyorum elime, bugün de böyle olsun diyorum… İnsan tepkisini, öfkesini nasıl dışarı vurur ki? Kim nasıl atıyor öfkesini içinden? İçimizdeki şiddeti birbirimize fırlatmak yerine sakinleşmek için acaba ne yapsak diyen var mı? İşte ben kızınca dünyaya, bazen gitarı alıyorum elime…
Şimdi fark ettim mesela bu yazı bir iç döküş olmuş...