Harun Sarıkaya

Benim bir şikâyetim yok ki!

Hiç tanımadığım biri gelip bana “Geçmiş olsun, Allah şifa versin” diyor ve ben şaşırmıyorum. İnsanlar körlüğüm için böyle dileklerde bulunuyorlar.

Gitarımı akort etme mücadelem

İnsanlar içindeki öfkeyi, şiddeti nasıl dışarıya atıyor? Ben dünyaya kızınca gitarı alıyorum elime… Öğrenmek istiyorum ama bu o kadar kolay olmuyor…

Bu konuda ne yapabilirsiniz?

Görmeyen bir öğrencinin coğrafya dersi kitabı 15 cilde kadar çıkabiliyor. Ya da okullardaki özel sınavlara yalvara yakara girmek zorunda kalabiliyorlar...

Kim bilir kaç otel var böyle!

Nereye baksam “Bir şey mi oldu” diyerek yanımda bitiyor stajyer çocuklar. İlk günler hoşuma gider gibiydi. Ama sonra her hareketim izleniyor duygusuna kapıldım.

Üç küçük hikâye

Hareketlerle iletişim genelde işe yarıyor. Bazen de birbirimizin dilini bilmemiz gerekiyor. Bir görmeyen, bir duymayan, bir de duyan ve gören nasıl anlaşır ya da anlaşamaz, işte örnekleri...

Rüya gibi bir gece ama...

Geçen hafta caz konserinde çok eğlenince bu hafta da bir tango etkinliğine katılmaya karar verdim. Rüya gibi bir geceydi fakat dönüşüm zor oldu.

Engelli ne bekler?

Herkes gibi biraz da kendimizi düşünerek bizimle ilgili bir vaat var mı diye bekledik kampanyalar süresince. Fakat yeni hiçbir şey duyamadık.

Havaalanında bir ‘blind’ yolcu

Bu yazı, ‘blind (kör) yolcu’ ben, tekerlekli sandalyedeki büyükanne ve Alyoşa’nın uçaktan valiz almaya, oradan çıkışa gitmemizin hikâyesi…

Biz nasıl oy kullanacağız?

Biz görmeyenler nasıl oy kullanacağız diye endişeleniyorduk. Bir şablon hazırlanmış, çözüm üretilmiş ama uygulamada sorunlar var.

‘Yakın çekimde gösteriyorum arkadaşlar!’

Sevgili YouTuber’lar, lütfen bir şey öğretirken kullanacağınız dilin herkese hitap etmesine imkân verin. Çünkü kim izleyip dinleyecek bilmiyorsunuz.

Sesler var bende, yüzler yok

Gençken az görerek yaşamak her şeye yakından bakma fırsatı sundu bana. İnsan yüzleri de sorundu, o yüzden seslerini kaydetmişim. Şimdi fark ediyorum yıllar önce olanları…

Görüntü yok, ses çok

Dinlemeden, izlemeden yaşayamıyoruz. Ben de kapıldım bu içerik yarışına, podcast’e başladım. Ve gördüm ki hayatım zaten kocaman bir podcast’miş.

Beş duyudan biri gidince...

İki orman... Biri insanın yarattığı, diğeri doğanın... Görmeyen olunca renkler ve mizansenler size ait. Ya duymayan nasıl hisseder ormanı?

Birbirimizi besleyerek iyileşeceğiz

Onca kayıp ve acının ardından yeniden başlamak kolay değil. Ama bu hayatta hepimiz ortağız. Haydi bu ortaklığı büyütelim, derin bir nefes alalım ve küçük adımlarla yeniden başlayalım.

Suç arabada

Engelli aracı bazı köşeleri dönemiyormuş, manevra kabiliyeti düşükmüş. Bahane değil de gerçekse durum çok komik değil mi? Sokağı arabaya uygun yapmamışlar, o zaman keşke arabayı yola göre seçseydi belediyenin satın almacıları...

Böyle daha çok seviyorum

Gereksiz sorulara maruz kalmak kader arkadaşlarımla hep konuştuğumuz konulardan biri. Birkaç hafta önce başıma gelen garip bir olay da aslında buna çok güzel bir örnek…

Bu şehirde birbirimize göz kulak olalım

Otobüs duraklarına park eden arabalar yüzünden tüm İstanbulluların sinir katsayısı artıyor. Üstelik bu engelli vatandaşları daha çok etkiliyor.

Depremde beni düşünen biri olur muydu?

Deprem olduğunda evdeydim. Sonra düşündüm, acaba bir otelde olsaydım “Görmeyen bir misafirimiz vardı” diye beni hatırlayan olur muydu?

Bastonumu kim, neden alıp gider ki?

İşe gitmek için kapıyı açtım, bastonumun yerinde yeller esiyor. Taksiye binip gitsem... E, peki akşam nasıl döneceğim?

‘Bırakın beni, gözaltına alınıyorum sandım’

Evimden çıkıp bir yere gidebilmek için toplu taşımayı kullanıyorum, her günüm bir macera... Komik videolar yerine toplumsal kurallar ve farkındalık paylaşımları artsa, hayat o zaman bizim için çok daha güzel olabilir.

Hiç tanımadığınız biri sizi tedavi ettirmek istese ne düşünürdünüz?

Bir arkadaşım gözlerini kaybetti. Dışarı çıkmaya yeni yeni alışıyor, bastonla alıştırmalar yapıyor. “Yazık” gibi söylemlerden kaçınmak gerek. Bir de merakımıza hâkim olmak! Size metroda başıma gelen bir olayı anlatacağım...

Her çöpe elimizi sokacak değiliz ya!

Yine biz düşünülmemişiz geri dönüşüm konusunda. Biz sevmeyelim mi bu dünyayı? Renklerini görmeden âşık olduğumuz dünyanın geleceği bizi ilgilendirmiyor mu sanıyorsunuz?

Neden hep ben kaybediyorum?

Esnaf masa ve sandalyelerle kaldırımları işgal ediyor, elektrik direkleri bile kaldırımlarda... Yürüyecek yer yok. Bir gün yolda yürüdüğüm için araba çarparsa suçlu ben olurum. Hakkımı da arayamam, tabii hayatta kalırsam...

Biliyor olmak, görüyor olmak demektir

Karanlıkta Diyalog’a Ankara’da görev yapan bir kaymakam geldi. Tur sonrasında “Her gün bir yeri değiştiriyoruz, siz bir daha öğreniyorsunuz. Güzelleştirelim derken sizi zorluyoruz” dedi.

Dua eder, af dilersem açılırmış gözlerim...

Bugünlerde enteresan şeyler geliyor başıma. Metro asansöründe elime kutsal kitap tutuşturanlar, otobüste okuyup üfleyenler… Bir de üzerine televizyondaki o haber!

Artık ben de oyuncuyum!

“Görme engelliyim, arkadaşım bana yardımcı olacak” deyince, görüntülü konuştuğum bankacı, işlemi yapamayacağını söyledi. Telefonu kapatıp bankayı yeniden aradım. Başka bir görevli açtı. ‘Gören rolü’ yaparak işimi çözdüm!

90 kiloluk adamı tutup kaldırmaya çalışınca...

Ve sonunda sahneye çıkıp gösterimizi yaptık. Heyecan, mutluluk, korku, panik, gurur, üzüntü, öfke, yarım saat içinde hepsini yaşadım. Hatta aşırı motivasyon sonucu ufak bir kaza bile geçirdim.

Yeter ki engelleri birlikte aşalım

Geçenlerde futbol maçı yapma şansım oldu, üstelik bunu hayatımda ilk kez denedim. Benim gibi görme engelli arkadaşlarımla birlikte oyuncuları görebilen bir takıma karşı mücadele verdik. Biz her zaman, her yerde, işte böyle yan yana koşmaya hazırız.