Savaştan 70, ölümünden 10 yıl sonra ‘Barış Büyükelçisi’ oldu

SALİH Aslan, 1928 Giresun doğumlu. İstanbul’da askerliğini yaptığı sırada gönüllü olarak Kore Savaşı’na katıldı. Tuğgeneral Tahsin Yazıcı komutasındaki 259 subay, 18 askeri memur, 395 astsubay ve 4 bin 414 er ile erbaştan oluşan 1. Türk Tugay’da yer alarak 17 Eylül 1950’de İskenderun Limanı’ndan Kore’ye hareket etti. Bir yıl savaştıktan sonra Türkiye’ye geri döndü. ‘Kore Gazisi’ kimliği aldı, kendisine maaş bağlandı. Ancak Güney Kore Cumhuriyeti’nden herhangi bir belge, madalya ve nişan almadı. Kore Savaşı Gazisi Aslan’ın yolunu gözlediği madalya ve nişan, ölümünden 10 yıl sonra geldi. Dedesi madalya ve nişanını gururla gösteren Fatih Aslan, şunları söyledi:

‘GÖNÜLLÜ KATILMIŞ’
“Dedem İstanbul’da altı aylık askerken Türkiye Kore’ye asker gönderme kararı alıyor. Dedemin bölüğüne gelen komutanlar gönüllü katılan olup olmadığını sorunca, bir adım öne çıkarak gitmek istediğini söylüyor. Onun anlattığına göre 6 aylık eğitimden sonra da Kore’ye gidiyor. Bize hep ‘Bir ülkenin başına gelecek en kötü durum savaştır’ derdi. Cephede de sürekli ‘Allah’ım beni esir düşürme ve yaralı koyma. Esir düşeceğime ve yaralanacağıma beni öldür’ diye dua ettiğini söylerdi. Bir yıl boyunca savaşmış. Ablukalardan nasıl kurtulduğunu ve komutanın sancağın teslim edilmemesi için kendilerine nasıl emirler verdiğini anlatırdı. Cephede gösterdiği üstün başarısından dolayı dedemi savaş sırasında bir hafta Japonya’ya da göndermişler. Dedem dönünce Kore Gazi’si kimliği aldı. Yıllarca kendisine ödenen gazi maaşını gururla bankadan alırdı. THY ile indirimli uçardı. Ancak onun beklentisi Güney Kore’den madalya ve nişandı.”

‘GENELKURMAY’A BAŞVURDUK’
Ailesiyle birlikte Berlin’de yaşayan Fatih Aslan, Güney Kore’nin dedesine ölümünden 10, savaştan 70 yıl sonra neden nişan ve madalya gönderildiğini ise şöyle anlattı: “Aslında o hep gidip Güney Kore’yi görmek istedi. Babam işlerinin yoğunluğu nedeniyle sürekli erteledi. Daha sonra da dedem hastalandı ve gidemedi. Dedemin ölümünden yıllar sonra onun beklentisi aile içinde konuşuldu. Babam dedemi götürmediği için hâlâ çok üzgün. Beklentisini ölümünden sonra da olsa gerçekleştirmeye karar verdik. Babam Genelkurmay Başkanlığı’na başvuru yaptı. Yetkililer de Güney Kore’deki Askeri Ataşeliğe bildirmiş. Elçilik aracılığıyla Güney Kore hükümeti dedeme hem beklediği madalya ve nişanı gönderdi hem de onu ‘Barış Büyükelçisi’ olarak ilan etti. Bir de bunun İngilizce ve Türkçe belgesini gönderdi. Genelkurmay Başkanlığı da tüm bunları bize ulaştırdı. Dedem sağ olsaydı çok sevinir ve gurur duyardı. Şimdi onunla ve onun adına biz gurur duyuyoruz. Güney Koreli yetkililer dedemin öldüğünü bildikleri için babamı ülkelerine davet ettiler. Babamla birlikte önümüzdeki yıllarda gitmeyi düşünüyoruz.”