Evsizlerle dayanışma

ALMANYA’da Noel 25 Aralık’ta kutlanır hep. Bir akşam önce de insanlar sevdikleri ve sevenleriyle bir araya gelip hep birlikte sofrada buluşur, yiyip içtikten sonra da karşılıklı olarak hediyeler paylaşılır. Evet... Noel barış yortusudur. Noel sevgi yortusudur. Noel dayanışma yortusudur.
Bu Noel günlerinde yine bir şey dikkatimi çekti.
Gelişmiş, zengin bir sanayi ülkesi olan Almanya’da resmi verilere göre, kalacak ve yatacak yerleri olmayan, evsiz barksız, yersiz yurtsuz 300 bine yakın insan vardır.
Bunların yüzde 68’i erkektir.
Bunlardan on binlercesi sokaklarda, köprü altlarında yaşamaktadır.
Başkent Berlin’de de öyle.
Tabii kalacak yerleri olmayanlara çeşitli sivil toplum kuruluşları (STK) da devlet de sahip çıkmaktadır.
Nitekim Noel’den birkaç gün önce Cumhurbaşkanı Frank-Walter Steinmeier, başkent Berlin’in Wedding kesiminde evsiz barksız kadınların kaldığı bir yurdu ziyaret etti.
Bir dönemler kendisi de sokaklarda yaşayan bir Alman kadın öncülüğünde kurulan derneğin ‘Evas Haltestelle’ (Eva’nın Durağı) adı altında kapılarını kadınlara açtığı yurdu ziyaret eden Steinmeier, onların dertlerini dinleyip, beklentilerini not etti.
Önlüğünü giyip kadınlara çay ve kahve servisi yaptı.
Gönüllü olarak fahri hizmet veren kadınlara teşekkür etti.
Daha sonra da “Kadınlarımızın daha fazla desteğe ihtiyaçları var. Kadınlarımıza sahip çıkalım” çağrısında bulundu.

YÜREK SIZLATAN GÖRÜNTÜLER
Cumhurbaşkanı Steinmeier, bu çağrısını 25 Aralık akşamı televizyonda yayınlanan Noel mesajında da yineledi.
Ülkede yaşayan herkese birliktelik ve dayanışma sergileme çağrısında bulundu.
Yalnız yersiz yurtsuzlara değil, yardıma muhtaç herkese destek verilmesini istedi.
Berlin’in çeşitli kesimlerinde köprü altlarında yaşayan ‘evsizleri’ görüyorum yıllardır.
Bunlardan çoğunun devletin de yardım kuruluşlarının da gösterdikleri yerlerde kalmayı reddettiklerini duyuyorum, okuyorum.
Hangi nedenle olursa olsun, yürek sızlatan dehşet verici görüntüler.
Köprü altlarına serilmiş yataklar, uyku tulumlarının içine girip, üzerlerine de battaniye veya yorgan çekmiş insanlar.
Küçük boy çadırların içlerine büzülmüş insanlar.
Buz gibi havalarda, karda kışta bile geceyi gündüzü köprü altlarında geçiren, geçirmek zorunda kalan veya geçirmek isteyen evsizler.
Berlin’de bizim oturduğumuz caddeye birkaç yüz metre mesafedeki köprülerin altında yaşayanları görüyorum.
O insanlara yiyecek, içecek veren, ortak kasalarına bozuk para atan, dayanışma sergileyen insanlar görüyorum.
Yaya olarak geçtiğimde köprülerden birinin karşısındaki dönerciden pide arası Türk döneri alıp onlara ikram ediyorum.

KİMSEYİ GERİ ÇEVİRMEZDİ
Hiçbir zaman aklımdan çıkmasa da yine rahmetli annem geliyor aklıma her seferinde.
Herkese yardım etmeyi severdi annem.
Hiç kimseyi geri çevirmezdi.
Kimsesizlere, fakirlere yardım ederdi.
1980’li yıllarda ilçe olan Dereköy’ün (Derebucak-Konya) ağası olan dedemin evlatlarının köye gelen yabancıların ücretsiz kalabilmeleri için yaptırdıkları ‘Külahçelin Oda’ya (Külahçıgillerin Oda) gelenlere kahvaltı, yemek gönderirdi veya kendisi götürürdü.
Bizim evin önünden geçen çocuklara şeker ve lokum verirdi.
Bayram günlerinde ayrıca bayram harçlığı da verirdi.
Kafasından geçenleri, insanların gözlerinin içine baka baka açık bir şekilde söylediği ve doğru bildiğini hiç çekinmeden dile getirdiği için “Deli Haçça”, yani “Deli Hatice” derlerdi anneme.
Ama benim annem deli falan değil, melek gibi bir anneydi.
Melek gibi bir kadındı.
İnsanları severdi.
Hayvanları severdi.
Doğayı severdi.
Kimseye zarar vermezdi.
Zarar verilmesini de istemezdi.