Hayatta kalmak için kimselere güvenme
Güncelleme Tarihi:
Cüneyt ÖZDEMİR
Oluşturulma Tarihi: Nisan 11, 2003 02:01
‘Çölde farelere dikkat edin. Kocamanlar... Yılanlara dikkat edin. Böyle yılanları hiçbir yerde görmeyeceksiniz... Yabancılara da dikkat edin. Hiçbirine güvenmemelisiniz. Body'nizden başka hiç kimseye güvenmemelisiniz. Hayatta kalmanız buna bağlı...’’
Amerikalı asker elinde megafonla uçaktan yeni inen erlere vaaz verir gibi Ortadoğu'da nelere dikkat etmeleri gerektiğini böyle anlatıyor. ABD’den yeni gelen askerler endişeyle anlatılanları dinliyorlar. 4. Piyade Tümeni Irak'ın içine ilerlemek için son hazırlıkları yapıyor. BAğdat düşse de her gün yüzlerce asker buraya gelmeye devam ediyor.
Amerikan ordusunun içine bir gazeteci olarak girince, onu doğal olarak bildiğimiz tek ordu ile kıyaslamaya başlıyoruz. İlk göze çarpan disiplin. Daha doğrusu disiplinsizlik. Türk ordusundaki disiplin burada kendini daha çok profesyonel bir işe bırakmış.
VAROŞUN ÇOCUKLARI
Çoğu bir iş olarak askerliğe bakıyor. Yine çoğu büyük şehirlerin varoşlarından ya da kırsal bölgelerden gelmişler.
Ağır aksanları kulağınıza çalınıyor. Konuşmaya çekiniyorlar. Ama çekindikleri biz değiliz. Herkes, her şey... Savaşta son durumdan pek çoğu haberdar değil. Pek umurlarında da değil açıkçası. Ya da öyle bir havaları var. Savaşın başında Kuveyt'te bir Müslüman'ın bir Amerikan askerinin bir komuta çadırına el bombalı saldırı düzenlemesinin ardından komuta çadırları daha bir özenle korunmaya başlanmış. Kampın etrafı dikenli tellerle çevrili. Kampın ortasındaki çadırın etrafı da dikenli tellerle çevrili.
Başta söylediğimiz gibi kimse kimseye pek güvenmiyor. Biraz ileride daha da büyük bir çadırda açık büfe kahvaltı veriliyor. Kimse kimseyle konuşmadan kahvaltısını yiyor. Bir otelin birbirini tanımayan müşterileri gibiler... Askeri kampın üzerinde adı konulamayan, tarifi zor bir gerginlik asılı duruyor. Savaşın sonuna yetişmiş gibi gözükse de hissedilen o ki 4. Piyade Tümeni'nin Ortadoğu görevi henüz yeni başlıyor. Yeni görev ne mi? Onu kimse kimseye söylemiyor. Dedik ya, Ortadoğu'da kimse kimseye pek güvenmiyor... Hayatta kalmak buna bağlı.
Amerikan ordusunun içine bir gazeteci olarak girince, onu doğal olarak bildiğimiz tek ordu ile kıyaslamaya başlıyoruz. İlk göze çarpan disiplin. Daha doğrusu disiplinsizlik. Türk ordusundaki disiplin burada kendini daha çok profesyonel bir işe bırakmış.
VAROŞUN ÇOCUKLARI
Çoğu bir iş olarak askerliğe bakıyor. Yine çoğu büyük şehirlerin varoşlarından ya da kırsal bölgelerden gelmişler.
Ağır aksanları kulağınıza çalınıyor. Konuşmaya çekiniyorlar. Ama çekindikleri biz değiliz. Herkes, her şey... Savaşta son durumdan pek çoğu haberdar değil. Pek umurlarında da değil açıkçası. Ya da öyle bir havaları var. Savaşın başında Kuveyt'te bir Müslüman'ın bir Amerikan askerinin bir komuta çadırına el bombalı saldırı düzenlemesinin ardından komuta çadırları daha bir özenle korunmaya başlanmış. Kampın etrafı dikenli tellerle çevrili. Kampın ortasındaki çadırın etrafı da dikenli tellerle çevrili.
Başta söylediğimiz gibi kimse kimseye pek güvenmiyor. Biraz ileride daha da büyük bir çadırda açık büfe kahvaltı veriliyor. Kimse kimseyle konuşmadan kahvaltısını yiyor. Bir otelin birbirini tanımayan müşterileri gibiler... Askeri kampın üzerinde adı konulamayan, tarifi zor bir gerginlik asılı duruyor. Savaşın sonuna yetişmiş gibi gözükse de hissedilen o ki 4. Piyade Tümeni'nin Ortadoğu görevi henüz yeni başlıyor. Yeni görev ne mi? Onu kimse kimseye söylemiyor. Dedik ya, Ortadoğu'da kimse kimseye pek güvenmiyor... Hayatta kalmak buna bağlı.