Süheyla ne yapsın?

BİZE YAZMAK İÇİN TIKLAYIN...


1. BÖLÃœM İÇİN TIKLAYINÂ

2. BÖLÜM İÇİN TIKLAYIN...

3. BÖLÜM İÇİN TIKLAYIN...


SÜHEYLA'NIN KATİLİ SADECE  HAPİSTEKİ KOCASI DEĞİL

Süheyla, yaşadığı şehrin valiliği tarafından -ki bu her zaman, her yerde olmazdı- korunarak götürüldü mahkemeye. Sanık sandalyesindeki kocası ve arkada mahkemeyi dikkatle takip eden ailesi ile arasında etten duvar örüldü.

Bu konuda da şanslıydı. Bu etten duvar, töre tehdidi altındaki birçok kadın ve gencecik kız için örülememişti.
Bir tanesini sokakta öldüremeyen ailesi, yaralı yattığı hastanede, içeri ellerini kollarını sallayıp girerek öldürmüştü (Devletin aklına, nedense bunu yapacakları gelmemişti, oysa törenin hiç şakası olmadığını yasalar bile biliyordu artık, söylüyordu).

Savcılıkların kapısını aşındırmalarına rağmen, öldürülmekten kurtulamamış daha niceleri vardı.

***

Süheyla onlardan olmamıştı; canını kurtarmış, şimdi mahkemede kendisini öldürmeye çalışan kocasının ve onun bitiremediği işi bitirmeye çalışan akrabalarının karşısında konuşuyordu.

Verdiği ifade aylar sonra kocasının ceza almasını sağlayacaktı (Ama sadece 6 yıl yatacaktı kocası, şimdiden 6 yıl sonra ne yapacağını düşünüyordu kara kara)

Ama yine yalnız, yine yalnızdı işte.

Kendi ailesi bile ona sırt çevirmiş; yüzyıllardır bütün kadınlar için söylenen sözleri söylüyorlardı mahkemede. Hem de kızlarının canına kasteden ve cinayet teşebbüsünün üstünü örtmeye çalışan aileyle birlikte. Ne söylenirdi hep bir kadın için? "Onun sevgilisi vardı", "iffetli bir hayat sürmüyordu", "çocuklarına bakmıyordu."

Yalandı. Ama doğru olsaydı ne olurdu ki? Öldürülmeli miydi? Ceza, en yakınları tarafından, "ölüm" olarak mı verilmeliydi?

Hukuk devleti, vatandaşlık yasaları, böyle mi diyordu?

Hayır.

Ama bu söylenenler, incinmiş, hırpalanmış bir kadını daha fazla hırpalamaya yarıyordu. Örselenmiş ruhu, biraz daha örselendi o gün. Kocasının tehditkar bakışları da cabasıydı; korkusunu arttırdı. Korkusunu arttıran bir başka şey de mahkeme çıkışında peşine takılmaya çalışan akrabalar oldu.

Kaçmayı başardı.

Ama ölümden ve şimdilik sadece.

Dışarıda onu bekleyen şeyler aynen duruyordu.

***

Süheyla o günden bu yana çırpınıyor. Sadece hayatta kalmak için değil; yaşayabildiği hayatta ayakta durabilmek için.
Hala kapısını kapayıp, kendini güvende hissedeceği bir evi yok.

Hala demir parmaklıklı kadın evlerine giremiyor; zaten yer de yok.

Parasını kişisel çabalarıyla ona yardım etmeye çalışan başkalarının verdiği paralarla kötü, soğuk, izbe otellerde kalıyor. Bu yardımların da hayat boyu süreceği meçhul.

Psikolojik yardıma ihtiyacı var, ama bir psikiyatra ödeyecek parası yok.

Hala kendi evini tutacağı bir parası yok. Hala sokaklarda kocasının akrabalarıyla karşılaşıyor zaman zaman, koşarak izini kaybettirmeye çalışıyor.

Zaman zaman umudu azalıyor ve "ölsem de kurtulsam" diyor, intiharı düşünüyor.

SÖZ VEREN BELEDİYE BAŞKANI KİM SÖZÜNÜ NİYE TUTMUYOR

Son umudu, bir belediye başkanının verdiği "söz"deydi.

Ona kurum olarak bir ev tutmaya ve bir süreliğine de olsa kirasını ödemeye söz veren adı bizde saklı bu başkan, 15 gündür verdiği sözün altına imza atmadığı için, Süheyla o izbe otelden, bu izbe otele gezip duruyor.

Sizce ne yapsın?

* Sözünü henüz tutmayan ve tutacağına dair bir umut da vermeyen belediye başkanının kapısında mı uyusun?

* Kendini sokaklara atıp, kocasının akrabaları tarafından öldürülmeyi mi beklesin?

* İntihar edip bütün bu sıkıntılardan kurtulsun mu?

* Yoksa "kurtulmayı" başarıp, aynı sıkıntıları yaşayan diğer kadınlara örnek mi olsun?

Eğer sonuncusunu seçtiyseniz, nasıl? Ne yapsın Süheyla?

SON'U SÄ°Z YAZIN