Son yemek bozuldu

21 yıl süren restorasyon Leonardo Da Vinci'nin ‘Son Yemek’ tablosunu oldukça değiştirdi.

Leonardo Da Vinci'nin yaptığı ve İsa peygamberin havarileri ile yediği son yemeği canlandıran tablo 21 yıl süren restorasyon sonucunda orijinalinden hayli renkli, parlak ve ışıltılı bir hale geldi. Uzmanlar, tablonun bu halinin Leonardo'nun orijinaliyle alakasız olduğu görüşünde.

Dottoressa Pinin Branbilla son 21 yılını Da Vinci’nin ünlü tablosunusun restorasyonu için harcadı. Ancak 21 yıllık çalışma, uzmanlar tarafından bir tek sözle karşılandı: ‘Saçmalık’’

Leonardo da Vinci'nin "Son Yemek" adlı İsa peygamberin son yemeğini canlandırdığı duvar resmi 21 yıl süren restorasyondan sonra 4 Haziran'da halka gösterime açıldı. Milan'daki Santa Maria delle Grazie Manastırı'nda bulunan 1498 tarihli resmin restorasyonu, restorasyon sorumluları ile resim uzmanları arasında görüş ayrılıklarına sebep oldu.

Görüş ayrılıklarının ilki, restorasyon için resmin silik kısımlarının su bazlı boyalarla yeniden boyanması hakkında. İtalya Kültür Bakanı Giovanna Melandri, restorasyonu bu yüzyılın en iyisi olarak tanımlarken, New York'taki Kolombiya Üniversitesi'nden uzman James Beck ‘‘Elimizdeki, kötü muhafaza edilmiş bir resmin yeniden boyanmışıdır’’ diyor. Resimdeki silik alanlar, su bazlı boyalar kullanılarak, çevrelerine uygun renklerde dikey çizgilerle dolduruldu. Restorasyon koordinatoru Prof.Giuseppe Basile, hepten kaybolan ölü alanların tamamlanmadığını, ancak resmin bütünlüğünü bozmamak için, kesin olarak Leonardo tarafından yapıldığı bilinen alanlarla da sınırlı kalınmadığını belirtti.

ORJİNALİ DEĞİL

Leonardo da Vinci'nin bu eserini fresk tekniğini kullanmak yerine, kuru badana üzerine çizmesi, resmin daha Leonardo hayattayken çatlayıp, yer yer dökülmesine neden oldu. İsa'nın havarilerine, havarilerden birinin İsa'yı ihbar ettiğini söylemesini anlatan resim, daha önceki restorasyonlar sırasında yeniden boyanmış, verniklenmiş ve hatta ütülenmişti. Resimdeki havarilerin burunları ve sakalları büyütülmüş, orijinal resimde ağızları açık gösterilen havarilerin ağızları kapanmıştı. Üstüne üstlük 17. ve 18. yüzyıl ressamları resmi zamanın zevklerine göre yeniden boyamışlardı. Tüm bunlar

Diğer bir görüş ayrılığı ise bir resmin ne kadar restore edilip, ne kadar muhafaza edileceği konusunda. 1977 yılına kadar İtalya'da eski biçimin olduğu gibi korunmasına özen gösteriliyordu. Bu tarihten sonra ise restorasyon yoluyla resmin ilk yapıldığı haline ulaşılması önem kazandı. ‘‘Son Akşam Yemeği’’ için de, önceki restoratörlerin boyadıkları katmanlar, resmin tarihinin bir parçası sayılmalarına rağmen kazındı. Resim eleştirmeni Adrian Seark, The Guardian Gazetesi 'ndeki yazısında, tüm tabloların zaman içersinde yok olduğunu ve anahtar yaklaşımın, resmi doğal haliyle korumakla, resmi restore etmek arasında bir denge bulmak olduğunu söylüyor. Ona göre restorasyondan sonra ortaya çıkan, Da Vinci'nin orjinal eseri değil, günümüzün bir versiyonu.